DTRH18: Portugal. The Man is verveeld flauwiteitenkabinet

Voor het optreden wordt een filmpje gestart waarin Beavis & Butthead ‘Feel It Still’ aanvankelijk afzeiken maar uiteindelijk besluiten dat Portugal. The Man beter is dan The Beatles, The Stones en Silverchair en bijna net zo goed als Pantera. Bij opkomst verschijnt een Nederlandstalige boodschap op het scherm: de band is niet goed in soepele grappen, daarom heeft het management slogans geschreven. En de slogans, die komen. Er staat: ‘Real bands don’t need singers’. Er staat ‘Y’all like smoking weed!’ En aan het eind: ‘THANK YOU ‘CITY NAME'’. Het is net zo nietszeggend als studentikoos. Bloodhound Gang is nog grappiger.

De meligheid die voort lijkt te komen uit chagrijn, uit zich ook op het podium. De band start met een overbodige ‘Another Brick In The Wall’-cover die uiteindelijk overgaat in ‘Purple Yellow Red And Blue’. Er wordt geklaagd over het vroege tijdstip, maar er wordt wel een party beloofd. Al heeft de band daar overduidelijk geen rabbithol zin in. Frontman John Gourley mijdt contact met het publiek, schiet in de lach tijdens het zingen, blijft minutenlang weg tijdens een log instrumentaal deel. De desinteresse is vreemd omdat ’t de band zo voor de wind gaat. Achtste album Woodstock is een groot succes. Er is een wereldhit. Maar zo fris als die plaat is geproduceerd, zo lelijk is het gitaargeluid vandaag. Tel erbij op dat de zangpartijen schel en gespeend van iedere soul zijn, en het is aan alle kanten een stomvervelend optreden van een band die er klaar mee lijkt te zijn.

HET MOMENT:
Tijdens het eennalaatste nummer verschijnt ‘Don’t worry, we’re playing ‘the song’ right after this’ in beeld. Het cynisme wordt er tot de laatste seconde uitgewrongen. Het ingedutte publiek komt met ‘Feel It Still’ eindelijk tot leven. Achteraf is het best wreed om Beavis & Butthead zo lovend over je te laten praten. De tekenfilmfilosofen hebben hier slechts twee woorden voor over: this sucks.

Meer #dtrh18 in ons dossier.