DTRH18: Het is moeilijk haten op de sympathieke Breeders
Inclusief shout-out naar Pip Blom
Hoe zat het ook alweer. Het is 1989 en bassiste Kim Deal is ontevreden met haar ondergeschikte rol binnen de Pixies, besluit al tourend om zelf wat materiaal te schrijven en vindt in Throwing Muses-gitariste Tanya Donelly een bondgenoot. Debuutplaat Pod (1990) doet het aardig, maar het is tweede plaat Last Splash (1993, vlak na de break-up van de Pixies) die van The Breeders een serieuze losstaande act maakt. Break-ups, reünies, nog meer break-ups en net zo veel reünies verder verscheen dit jaar plots een - helemaal geen onaardige! - nieuwe plaat. In de originele Last Splash-bezetting trappen The Breeders de laatste festivaldag op de Hotot af.
Na een traag begin vrees je even dat nostalgie het gaat winnen van relevantie, maar dan verrassen The Breeders door terúg in plaats van óp te schakelen. Eerst met het heerlijk traag-gruizige 'Glorious' van het debuut, met zo'n typische plectrum-baslijn van Kim Deal, live gespeeld door Josephine Wiggs zodat Deal de gitaarpartij kan spelen. Je hoort direct waar de Courtney Barnetts en Angel Olsens van deze tijd hun grungesausjes vandaan halen.
Mooi ook hoe iedereen in het publiek zijn eigen favoriet heeft. Gejuich rechtsvooraan bij de eerste tonen van 'Drivin' on 9', een groep vrolijk springende jongens bij 'S.O.S.' en de verwachte euforie bij 'Cannonball' en Kim Deals eigen Pixies-klassieker 'Gigantic'. Ach ja, als de set voorbij is tellen we toch gewoon negen nummers van Last Splash. Het minutenlang stemmen tussen de nummers haalt ook regelmatig de vaart uit deze zondagmiddagshow. Maar het is moeilijk haten op nostalgie die zo sympathiek gebracht wordt. En mag die baslijn van 'Cannonball' op de werelderfgoedlijst?
HET MOMENT:
'Do You Love Me Now?' wordt opgedragen aan onze eigen Pip Blom, die onlangs als voorprogramma van The Breeders door Europa tourde. Een shout-out van de übercoole Kim Deal: die mag je boven je bed hangen.
Meer #dtrh18 in ons dossier.