DTRH18: dit was de vrijdag DTRH18: dit was de vrijdag

Uiteindelijk laat I-F toch wat licht toe in zijn set met soulvolle house, natuurlijk wat Viewlexx-krakersen mierzoete italo tot die heerlijke giller van Dharma aan toe. Stuk voor stuk tracks die op Dekmantel als HITS zouden worden ontvangen, I-F brult ze zelf uit volle borst mee en staat er als holbewoner op te dansen, maar dit niet al te ingewijde dancepubliek reageert een tikkeltje lauw.

Lees de hele recensie

Ja, daar gaat het Hopkins om. Focus je op het moment. Dat begint eigenlijk al bij de eerste seconde, als door een pikdonkere tent alleen die witte strepen licht flitsen. Die eerste dreun van de bas – oh god, die bas – verdrukt meteen alles wat je ooit eerder gehoord hebt. Je ruggengraat rilt, je pupillen worden klein, zelfs je keel knijpt samen. Daar gaan we.

Lees hier de hele recensie

Nou houdt Down The Rabbit Hole wel van een beetje pathos (en geef die mensen eens ongelijk!), dus Goddards liveset moet hier haast wel goed vallen. Naast hem op het podium staat Valentina, de zangeres met vloeiende r&b-stem die aan het begin en eind van de set wat vocalen voor haar rekening neemt.

Lees hier de hele recensie

‘Cut yourself loose,’ sommeert Josh Homme op dwingende toon om dat vuur nog eens extra aan te wakkeren. Hij zegt het niet slechts eenmaal, maar keer op keer. ‘We dance to stay alive. We dance to become one. We dance to become none. Cut yourself loose.’ Uit de mond van een ander zou dat waarschijnlijk mega-cheesy klinken, bij hem klinkt het onweerstaanbaar dreigend. Homme wil dat we ons met zijn allen verliezen, vergeten wie of wat we zijn en zo wellicht enige vorm van catharsis kunnen bereiken.

Lees de hele recensie

 

Band en publiek willen graag een verlenging, maar de tijd die de organisatie nog in kon ruimen bedraagt drie kwartier. Ook lekker: net iets korter, alles eruit wat erin zit. Dat de Amerikanen er een lange en vermoeiende vliegvelddag op hebben zitten, is nergens te merken. 

Lees hier de hele recensie

'Pinpas op zak, zwarte nagellak.' Stippenlift begint met zijn Kersthit 'Huilen' en meteen is duidelijk dat het selecte gezelschap dat koos voor Hugo van der Poel in plaats van Queens of the Stone Age gelijk heeft. Met het platste instrumentarium ooit brengt hij een halfuur lang zijn eighties synthpop met hoge handklap-count. Liedjes over vlees eten, depressie of de facade. Van der Poel zingt als een onbeholpen overjarige zittenblijver uit het Kinderen-voor-Kinderen-koortje. Drs P. meets A-ha. Van der Poel vraagt zich hardop nog even af hoe het bij QotSA zou zijn. Hij gooit er gauw een positief nummertje in. 'Voordat er weer een verzoekje komt.' Nee, het leukste feestje van vandaag duurt slecht dertig minuten en heet Stippenlift. (Lobert Ragendijk)

Parcels is ontstaan in Australië, maar sinds een tijdje wonen de vier hippe jongelingen in Berlijn. Een keuze die hun blend van funk en disco a la Chic en Jungle een enorme boost heeft gegeven, zo, hops, het podium van de Fuzzy Lop op.

Lees hier de hele recensie

Black Rebel Motorcycle Club (BRMC schrijft wat prettiger) bestaat dit jaar twintig jaar, maar kende z'n spreekwoordelijke hoogtijdagen al vroeg. Je kent het type band wel: in de eerste vijf jaar genoeg soort-van-hitjes scoren om een liveset mee te kunnen vullen, en daarna een hele trits degelijke albums 'voor de fans'. Klein probleem: weinig van die fans staan vanavond hier, als we af mogen gaan op het aantal mensen dat met de rug naar het podium de brandende zon tolereert. 

Lees de hele recensie hier

En dan gaan onverwacht toch alle remmen los. ‘On My Mind’ is haar grote hit, een UK-garagetrack met grime-producer Preditah die eigenlijk niet zo past in deze set. Teveel drive, te weinig diepte, maar zo aan het einde durft ze eindelijk alle ruimte te nemen die ze verdient. En zo windt ze zonder al teveel poespas iedereen om haar vinger.

Lees de hele recensie

De Britse singer-songwriter Tom Misch wordt aardig gehyped. Onterecht, blijkt in de Teddy Widder vanmiddag. Zijn hap-slik-weg-r&b met viool drijft op eindeloos, instrumentaal gemekker. Voor hem wellicht spannend, een doodslag voor het publiek. De tientallen die naast de tent dutjes doen, zegt genoeg. De muziek van Tom Misch had net zo goed - of misschien zelfs beter - van cd afgespeeld kunnen worden bij een van de velen loungeplekken op het festival. (Mabel Zwaan)

In wijde, gesteven spijkerbroek met opgerolde pijpen en fifties kortemouwenoverhemd staat soulzanger Leon Bridges op het hoofdpodium van Down The Rabbit Hole. Qua print past dat hemd zo tussen de gekleurde bloesjes in het publiek, maar deze man betrap je nooit op een schmutzige teenslipper of lollige pet. 

Lees hier de hele recensie

Als de show tegen het einde begint te voelen als het zoveelste concert op de kalender, zet de band het nummer ‘Keep On Swinging’ in. Het publiek reageert enthousiast, waardoor naast Buchanan ook de overige bandleden zich beginnen te bemoeien met het opzwepen van het publiek. Het is de inleiding van een mooi slotoffensief.

Lees hier de hele recensie

Nadat blijkt dat de verschoven Curtis Harding zichzelf definitief buitenspel heeft gezet dankzij een vertraagde vlucht, is Ploegendienst zo collegiaal om het podium te vullen. Wel een half uurtje later: de Nederlanders gaan hier geen uitgesponnen show van een uur neerzetten. Voor het speelveld van Ploegendienst geldt: het moet hard, het moet zeker kort.

Lees hier de hele recensie

De invalbeurt van de Amsterdammers is een waardige. De 67-jarige frontman Peter te Bos is jong van geest als altijd en trekt halverwege de show al met zijn microfoon door het publiek, waarvan een acceptabel aantal na de Harding-aankondiging is blijven staan. De bluesy rock ploegt gestaag door en is tegendraads: de nummers nemen graag een paar tempo-afslagen. 

Lees hier de hele recensie

De eerst sitdown van het weekend is een feit. Het toppunt van de volgzaamheid van het publiek: we moeten net iets te lang knielen, al zittend ook nog klappen en dan op de meest suffe beat weer omhoog springen. Maar tot ver buiten de tent wiegen de heupen furieus heen en weer en wordt er luid geapplaudiseerd. 

Meer #DTRH18 in ons dossier vol recensies, concertregistraties en sfeervideo's

De hitte is ook Einarsson niet ontgaan. 'Is it hot?,' vraagt hij na een kwartier aan de smeltende gezichten op de eerste rij. Voor hem is dit echter geen reden om de handdoek in de ring te gooien, maar juist om een versnelling hoger te schakelen. 'How are you fucking feeling?,' roept hij een paar nummers later en zweept daarmee de tent nog maar eens op.

Lees de hele recensie hier