DTRH18: Franz Ferdinand is vurrukkulluke vergane glorie
Ouderwets hossen op indieanthems, maar dan een versnellinkje lager
Kijk hier de show van Franz Ferdinand terug.
Waar ging het mis? Hadden ze op een hoogtepunt moeten stoppen? Hun haar niet in de bleekpot moeten dopen? Dat laatste, matige album? Moeilijk te zeggen: maar Franz Ferdinand is na meer dan 1200 festivals een schim van wat het ooit was.
Niet dat het erg is: de Schotse britpopband biedt nog altijd het perfecte festivalrecept, en they know it. Hits alom, sitdowntje hier, een beetje gehos daar. Ze zijn zich waarschijnlijk ook bewust van de neerwaartse spiraal, en spelen dus maar drie nummers van dat matige, nieuwe album. Gelukkig wel die met de beste hooks.
Maar hooks of niet, Franz Ferdinand wordt ook een dagje ouder. Ze waren eigenlijk al een dagje ouder in 2004 toen ze doorbraken. De band is minder energiek, speelt een versnellingstje lager en frontman Alexander Kapranos springt - ondanks die stalen kuitjes - niet meer zo hoog als vroeger, het knietje komt nauwelijks hoger dan zijn panterprint gitaar. Nummers als ‘No You Girls’ voelen ineens als een preek voor zijn kinderen. Het is ze vergeven, want wij zijn hun springende rabbits en zij onze indievaders. Hoewel, het blijft bij bescheiden hoofdknikjes en een zuinig armpje in de lucht.
HET MOMENT:
Hoe kan het ook anders? ‘Take Me Out’, natuurlijk! Eén van de grootste indieanthems ever. Ze rekken het intro net zo lang als het publiek mee wil klappen, en ja hoor, een bescheiden hosje! Kapranos springt toch ineens hoger dan ooit, en die slome energie is helemaal verdwenen. En het gehos wordt lekker wordt doorgezet naar het laatste nummer ‘This Fire’, dat de laatste nacht inluidt.
Meer #dtrh18 in ons dossier.