DTRH18: St. Vincent is heerlijk vreemd en vurig
Dit is hoe Annie Clarke een keiharde rockshow doet - met een knipoog, natuurlijk
Met haar stoïcijns-sexy shows vol dubbelzinnige symboliek en vreemde kostuums hoort St. Vincent zeker in het rijtje van conceptuele artiesten op de line-up van Down The Rabbit Hole dit jaar, naast David Byrne, Fever Ray en Wende. Annie Clarks clubtour dit najaar was een vreemde, statische soloshow – alleen zijzelf, visuals en een backing track, en een setlist in chronologische volgorde. Dat stond natuurlijk allemaal in dienst van de thematiek van subliem laatste album MASSEDUCTION, over massacultuur, de maakbaarheid van identiteit, en eenzaamheid in een chaotische wereld. Voor haar festivalshows heeft ze die hoogdravende concepten juist ondergeschikt gemaakt aan de show, en gelukkig maar. Op Down The Rabbit Hole zien we een St. Vincent die gewoon lekker wil rocken – maar nog altijd met een dikke vette knipoog, natuurlijk.
Haar driekoppige band is van top tot teen in beige gehuld (tweederde zelfs letterlijk, de gezichten verborgen achter een soort dikke pantykousen), en staan zij aan zij voor een muur van lampen. Helemaal links staat Clark, die zich laat assisteren door nog een gezichtsloze figuur, deze in een lakleren jas. Lekker vreemd, dus. Je kunt het aanstellerij vinden, maar het voegt wel degelijk iets toe aan de show. De wisselwerking tussen die vervreemdende details en zo'n rockcliché als op de knieën gaan voor een ongegeneerd scheurende gitaarsolo maakt juist zo St. Vincent mateloos interessant. Zo zijn de liedjes precies ook: pompende grooves en discobeats worden zomaar onderbroken door bizarre hoeken en schijnbewegingen. 'De wereld is helemaal gek geworden,' roept Clark nog. 'Maar hoe crazy alles ook is, er is altijd iets om op te dansen!'
HET MOMENT:
We zouden hier elk van Annie's gierende gitaarsolo's kunnen noemen, of de QOTSA-waardige rockgroove van 'Huey Newton' die nog even extra vet wordt aangezet. Maar het leukst is de verrassing tegen het eind: 'Slow Disco', de gevoelige alleen-op-het-feest-ballade, is onlangs door superpopproducer Jack Antonoff omgetoverd tot stampend club-anthem. Zo steekt juist het verdrietigste liedje van de set de dansvloer in de fik.
Meer #dtrh18 in ons dossier.