DTRH18: David Byrne schittert kleurrijk in het grijs
Feelgood-show met een bite hoogtepunt DTRH
Het begin: David Byrne met een stel hersenen. Hij wijst: hier is de plek waar overbodige details opgeslagen worden, hier wordt van alle geluiden die binnen komen chocola gemaakt. Hij is alleen, in een grote grijze doos, in een grijs maatpak, op blote voeten. Dan stappen uit de coulissen muzikanten. Mannen, vrouwen, wit en zwart. Sommigen dragen delen van een drumstel, samen klinken ze als een eenheid. Langzaam komt het besef. Dit is niet zomaar een oude held, dit wordt een van de allerbeste shows van het weekend.
David Byrne is niet alleen een muzikale pionier, maar ook een visionair als het gaat om hoe je popmuziek presenteert. Hij deed het eind jaren zeventig met de Talking Heads. Hij deed het een paar jaar geleden met St Vincent, toen ie alle snaarinstrumenten verving door blazers. Hij doet het nu in een show die draait om zijn nieuwe album American Utopia, maar waarin talloze Talking Heads klassiekers voorbij komen. ‘I Zimbra’, het prachtig sentimentele ‘This Must Be The Place’, een weergaloze ‘Once In A Lifetime’. Hoe goed en strak gespeeld, hoe speels is de choreografie.
Door het spelplezier en de overdreven musical-elementen lijkt het een feelgood show, maar vergis je niet, Byrne’s teksten bijten onverwachtser dan Luis Suarez. Hij zingt hoe hij een tijdje tv keek omdat het hem een goed idee leek te weten waar andere mensen naar keken. Niet dus. Hij bezingt zijn eigen houterige dansjes in ‘I Dance Like This’, en ineens worden ze politieke statements. En net als je denkt dat de show klaar is met een daverend ‘Burning Down The House’ komt het verwoestende statement.
Het moment
Soulzangeres Janelle Monae is ongetwijfeld schatplichtig aan de podiumvisie van Byrne. De inspiratie is wederwijds, getuige de cover van haar protestsong ‘Hell You Talmbout’. Ze speelde hem bij de Women’s March in Washington. Als al die namen je niks zeggen: zoek ze maar op. Wat volgt is mokerslag op mokerslag: de ene na de andere naam van zwarte Amerikanen die sneuvelden door politiegeweld. Trayvon Martin! Say his name. We nemen afscheid met een glimlach. Echt.
dossier