Dekmantel zondag eindigt in een brede glimlach en een traantje in je ooghoek Dekmantel zondag eindigt in een brede glimlach en een traantje in je ooghoek

Als je vier dagen (en nachten!) festival in de benen hebt zitten, als je spierpijn tot in je kleine teen hebt van die barre fietstochten naar en vanuit het Amsterdamse Bos, en als je hersenen helemaal murw zijn gebeukt van al dat elektronische geweld? Dan zit je wellicht niet te wachten op nog een dag louter ijskoude drumcomputers, ijzingwekkend EBM-gegil en loeiend harde kickdrums. Dan wil je dat iemand je in het oor fluistert dat alles wel weer goed komt. Je wil mierzoete strijkers die je eventjes optillen en de zwaartekracht weten op te heffen. Kortom: je wil disco, disco en nog eens disco.

Inderdaad is het de disco die regeert op de laatste dag Dekmantel. Je hoort het bij de Haagse held I-F, die verrassingsact James Murphy (!) vervangt. Hijzelf staat vanaf zijn eerste plaat het hardst mee te brullen. Je hoort het bij Motor City Drum Ensemble, die weet dat we een duwtje in de oververmoeide rug kunnen gebruiken en met gigahits van Fela Kuti en Sylvester het hoofdveld in beweging weet te houden.

En ja, natúúrlijk hoor je het ook bij Loud-E, de dj uit Sittard die een dik decennium geleden onder de vleugel van I-F uitgroeide tot internationale discokoning. Als brunch serveert hij op het Selectorspodium heel veel moois, hij kent de groeven in al die obscure disco- en boogieplaten op zijn duimpje, en zo sta je opeens mee te brullen met de achtergrondzangeressen van Sylvester of gaat je vuist de lucht in voor een volvette gitaarsolo. Het laatste halfuurtje is–ie wat zoekende, maar wanneer oude vriend David Vunk hem een jointje aanbiedt en hij zijn laatste plaat oplegt, wordt er luid voor hem gejuicht. Ja, het komt wel goed, deze laatste van van Dekmantel. 

Nog zo’n live-act in de Greenhouse: ook Alexander Robotnick staat vandaag in de snikhete broeikas, met een gezellige elektronische synthdisco-set en malle vocodervocalen. In het publiek staat een meisje lonkend te wapperen met een kartonnen bordje met een Italiaanse boodschap voor de producer, en te zien aan de uitzinnige reacties heeft disco-oom Robotnick ook vandaag nog een heleboel nieuwe fans weten te werven.

Robotnick is natuurlijk een held met een rijk verleden. Zijn italo-nummer ‘Problèmes d’Amour’ is nogal verbonden met de vroege experimenten in de house en de techno, en aan dat soort helden brengt Dekmantel ook deze editie een bescheiden ode. Door bijvoorbeeld DJ Storm uit te nodigen, een drum ’n bass-pionier die na Goldie’s Dekmantel-debuut vorig jaar de drum-‘n-bass revivalists opnieuw met een geschiedenislesje mag ondersteunen. En natuurlijk Roisín Murphy. Mogen we haar al een oude rot noemen? Nou, tenminste een nu-disco-tante, maar op het hoofdpodium te zien bezit ze de eeuwige jeugd. De Ierse zangeres die tweeënhalf decennium geleden Moloko begon doet weer duizend outfit-changes, zwiert met een alien-opblaaspop over de stage en begint liggend op haar rug met haar benen te trappelen wanneer ze daar zin in heeft. Vooral het slot van haar set is cool: recente single ‘Exploitation’ wordt aan een uitgesponnen ‘Sing It Back’ geplakt, en dan trakteert ze ook nog op ‘Overpowered’.

Of dan Nitzer Ebb, een post-industriële rockgroep uit Engeland die via de EBM-revival plots weer in de playlists van liefhebbers van rauwe, grauwe elektronica zijn gegleden. Kijk om je heen en je ziet een hoop fans hun lichamen heftig in de rondte slingeren terwijl ze in de lucht stompen bij iedere kick. Bijzonder om een keer live te mogen zien, en mega-vet hoe een nummer als ‘Join In The Chant’, met zijn opzwepende drums en nasale schreeuwbezwering, op Dekmantel wordt ontvangen als een Mariah Carey-classic.

Ook niet vies van een EBM-plaat is Tzusing, een concessieloze Chinese dj die op Lentekabinet een verpletterende indruk achterliet met een set vol hiphopbeats, ijzeren industrial en lompe pop-rave van The Prodigy. Dit jaar heeft Dekmantel hem gepromoveerd tot Greenhouse-afsluiter. Gaat hij de hoge verwachtingen waarmaken?

Aziatische trap, industrial vol klapperende ritmesecties, een sample van een overgehaalde trekker waar hij een plaat van het Nederlandse houseduo Fierce Ruling Diva onderschuift, ‘Humble’ van Kendrick – allemaal gewaagd en goed ontvangen, maar naarmate de tijd verstrijkt voelt het alsof Tzusing verstrikt raakt in zijn eigen web. Je voelt hem op zoek zijn naar een haakje of een aanknopingspunt, één plaat waar hij de boel mee kan laten ontploffen, maar met een trits italo-platen lijkt hij de verkeerde weg ingeslagen te zijn. Even later bouwt hij nog minutenlange, halfslachtige spanningsmomenten met ravesynths en een sample van paranoïde schreeuwvocalen. Dan blijf je maar staan in de hoop dat Tzusing alsnog de bocht uit vliegt met een pop-edit die het sluimerende lontje alsnog kan laten ontploffen, maar helaas blijft dat moment vanavond uit. Niet helemaal het gewenste einde.

Nee, wie met een goed gevoel naar huis wil, die moet gewoon afsluiten bij Jay Donaldson alias Palms Trax. Palmsy, aldus intimi en de vele duizenden fans die voor het hoofdpodium staan. Vorig jaar heeft hij de Greenhouse tot uitzinnige hoogtes gedraaid en nu is–ie dus doorgegroeid naar headliner. Hij weet precies wat we nodig hebben om die allerlaatste uurtjes Dekmantel door te komen: allereerst super feelgood disco, dan een stevigere push (‘Relax Your Body’!) om het schamele restje energie dat er nog in het lichaam zit er echt voor de volle honderd procent uit te persen. Een hele sicke Nathan Micay-track met gigalange break waarvoor de mobieltjes de lucht in gaan. En dan, wanneer de nacht valt en de LED-schermen in alle kleuren van de regenboog flitsen, een plaat die je met een geweldig emotioneel gevoel naar huis stuurt. Eentje die euforisch is, maar toch ook melancholisch: verdomme, vijf dagen Dekmantel zitten er weer op. Dat gevoel weet Palms Trax perfect te regisseren met de gloedvolle Franse discotune ‘Souvenirs’.

Souvenirs are signs that take you away
Souvenirs will make you leave here today
For a world of joy and living
A world of love and giving away, far away

Megaklef natuurlijk, maar dat is precies wat we effe nodig hadden na zo’n vijfdaagse Dekmantel-marathon. Tijd om een traantje weg te pinken, de souvenirs een mooie plek te geven en dan door naar het volgende feest.