Dekmantel vrijdag: duizendmaal fomo in de late uren Dekmantel vrijdag: duizendmaal fomo in de late uren

Zou het dat handjevol verschrikkelijke stortregenbuien zijn? Maar liefst drie keer voelt het alsof je effe onder een waterval gaat staan in je je mooiste festivaloutfitje. Ugh. Rond 16 uur ’s middags komen de dansers uit alle hoeken van de wereld dus helemaal doorweekt het terrein op schuifelen. Met een glimlach, want dit wordt het mooiste weekend van het jaar, zo zie je ze denken. Maar toch ook lichtjes afgeremd in hun knaldrang.

Of zou het toch dat programma zijn, dat wat sloompjes op gang komt? Eerdere jaren zette Dekmantel al op de openingsspots de grote knallers, die de vroege vogels op verrassende sets konden trakteren. Vorig jaar draaiden Rødhåd en Jamie xx al eventjes na de lunch, een jaar eerder gaven Nina Kraviz, Marcel Dettmann en Motor City Drum Ensemble lange ontbijtsets. Helaas lijkt Dekmantel daar nu weer vanaf gestapt.

Aan de andere kant van het terrein klinkt het juist veel serieuzer en straffer, in de grote UFO-tent. Daar is het ongeveer tien graden warmer bij SPFDJ, een dj uit de Herrensauna-hoek (zeg maar het Spielraum van Berlijn). Ze draait gemene lerentuigjestechno, keihard, rechtdoor, op een hoog tempo en geil. Er is ongeveer nul procent leer te vinden op Dekmantel, maar je ziet toch echt gasten tegen elkaar aan rijden en meisjes tegen elkaar aan geplakt diep door de knieën gaan wanneer de 303’s pruttelend door de tent loeien. Later vandaag zal ze het nog veel harder laten exploderen in de Boiler Room, waar ze zowaar afsluit met een Thunderdome-anthem?!

Over Thunderdome gesproken, laten we de Nederlanders niet vergeten. Kamma en Massalo nailen hun Boiler Room-debuut met een set in de school van Antal, de Utrechtse upsammy doet haar grootste gig tot nu toe en sluit daarin precies nul compromissen, met platen op het snijvlak van IDM en hyperabstracte jungle. Op heel hoog tempo en wellicht wat te abstract voor de mainstage, maar supercool. En Job Veerman aka Identified Patient, de meest onstuimige Job uit de reeks Jobs die Amsterdam graag onveilig maken, die blaast de UFO II zo’n beetje op. Met zijn handen in een bokkengroet geplooid schuift hij een dikke electroplaat onder Orbital, om vanuit knetterende acid door te schakelen naar Italiaanse coldwave. Aan het einde van zijn set is de blikken UFO in een zweethut getransformeerd, en vooral in het laatste kwartier, wanneer hij overschakelt tussen een ravey tranceplaat, quirky synthpop, een EBM-track van DAF en een new beat-plaat inclusief mondharp, sta je zomaar met twee vuisten in de lucht uitzinnig mee te dansen.

Maar baas boven baas: Parrish Smith tekent in de Boiler Room voor de meest compromisloze set van de dag. Alleen al die openingsplaat: de trash metal rap van Ho99o9 klinkt zwaarder dan de zwaarste technoplaat. En wat een verwarring veroorzaakt–ie. Overal zie je de paniek in de ogen. Hoe de fuck moet je hierop dansen? Vanuit daar schiet hij alle kanten op, vanuit loeiharde techno en gabber naar iets dat klinkt als de soundtrack van een rave-scene in een bloederige vampierfilm. Het leren jasje gaat al gauw uit, en de shirts van zijn publiek ook.

Zo traag als het festival op gang komt, zo zwaar is de fear of missing out in de staart van de dag. Wordt het Jeff Mills op de mainstage? De festivalbazen van Dekmantel Soundsystem in de broeikas? De b2b van Ben UFO en Blawan in de UFO? Nee, toch eerst maar eens langs Donato Dozzy op het Selectors-podium. Daar is het aanvankelijk echt dringen voor de Italiaanse trippy techno-grootmeester, die vandaag juist iets anders wil. Dus blijft hij vrijwel zijn hele set op 100 BPM kleven, en draait in de geest van een andere Italiaan, de kosmische discokoning Danielle Baldelli. Kraftwerk en Logic System, Gaz Nevada en Francis Bebey, het zijn bepaald geen platen die je verwacht van Dozzy, en hoewel hij in het laatste uur steeds duisterder en weirder begint te draaien, druppelt het veld behoorlijk leeg. Een lichte teleurstelling.

In de UFO is het energieniveau ondertussen juist ontzettend hoog. Daar doen Ben UFO en Blawan een b2b. Ben is een halfuurtje te laat en lijkt aanvankelijk wat moeite te hebben om de juiste vibe te vinden, maar daarna wordt het knallen. Niet dat subtiele minutenlang platen over elkaar heen schuiven en minutieus van de ene de kick, de ander de hihat en de derde een baslijn pakken, maar gewoon in razend tempo doormixen. Een beetje lomp, plat en met minder verrassingen dan je hoopt, zeker als je een Ben UFO-adept bent. Of dan toch, een halfuur voor het einde, draait–ie opeens een experimentele plaat van Bokbok met een compleet ander ritme dan de technokicks die al de hele dag in de UFO-loods klinken, waarna Blawan weer plankgas rechtdoorzee gaat.

Ondertussen geeft Jeff Mills even een masterclass mixen bij de mainstage. Mills is een levende legende uit de Detroit-hoek en dankt daar zijn status als The Wizard aan. Vanavond doet-ie als afsluiter waar hij het allerbeste in is: een gestroomlijnde mix van industriële minimal en Detroit techno, en zeker wanneer de donkerte invalt is dat een genadeloze slotsom. Toch is de kunst van deze dj niet het meest imposant als alle telefoons in de lucht gaan voor zijn bloedeigen techno-classic ‘The Bells’, maar wanneer hij spanningsmomenten bouwt door zijn vinyl als een turntablist te beroeren, of wanneer hij losbarst in een jamsessie met zijn geliefde 909-drumcomputer.

Zet je in op Jeff Mills of de b2b van Ben UFO en Blawan, dan sta je natuurlijk garant voor een goeie afsluiter, maar durf je tijdens het laatste uur van het festival nog op zoek te gaan naar het avontuur, dan voel je je onherroepelijk op je plek bij de set van Roza Terenzi. Vandaag draait ze bij de kleinste stage van het festival na een veel prominentere spot op Lente Kabinet. De Australische is dan ook een Dekmantel-darling, en kortgeleden bracht ze nog een EP uit op het label van het festival, Let’s Ride, een subtiele mix van electro, house, IDM en breakbeat. Haar set bij de Red Light Radio stage is een uitvergroting van die smaken. Terenzi is een high-energy mixer vol ongeduld, die iedere minuut een volledig andere kant uit lijkt te schieten. Laat ze het ene moment snoeiharde acid overlopen in het type subtiele track dat ook op haar eigen Dekmantel EP staat, dan draait ze twee minuten later een pittige electroplaat. Even later gaat ze volop plankgas op rave en breaks. Iedere plaat die ze erop klapt is een haakse hoek op de vorige en Terenzi laat dan ook zien dat de mooiste verrassingen in een klein hoekje kunnen schuilen.