Disco-missionaris Loud-E wil weer aan de droom bouwen Disco-missionaris Loud-E wil weer aan de droom bouwen

‘Dit ontstijgt het niveau van een paar freaks’, kirt Rard Laudy (42) alias Loud-E verlekkerd, ijsberend door zijn appartementje in Sittard terwijl hij mijmert over de disco-opleving van de afgelopen jaren. Door zijn platenkasten kun je de muren niet meer zien, zoveel muziek ligt er in het huis opgeslagen. ‘Hier de jazz en wereldmuziek’, wijst hij, ‘daar de filmmuziek en libraryplaten’, even verderop psychedelica maar vooral een niet te evenaren schat aan disco. ‘Er was een tijd dat de Van Gogh-schilderijen bij zijn nichtje aan de muur hingen te verstoffen, die werden later pas ontdekt en toen BOEM. Dat gebeurt nu ook met de discocultuur, ik vind het zóóóó opwindend om daarin te staan. Je kunt naar een rommelmarkt rijden tussen de bejaardentehuizen in Luik, of weet ik wat, Heerlen, daar een single vinden die drie dagen later op de hippe party’s in Berlijn de highlight is. Dat geeft me nog de meeste energie, meer dan een goed optreden of een singletje verkopen voor 200 euro.’

Weinig mensen kunnen met zo’n begeesterde cocktail van tomeloos enthousiasme en encyclopedische kennis praten over disco. Rard Laudy weet nog precies welke plaat van Giorgio Moroder hij in 1997 scoorde in de bakken van Sirius in Maastricht (From Here To Eternity). Zodra hij over de Grammafoon-winkel in Utrecht begint, kan hij de plaat van ‘Cybernetic Love’ zo’n beetje ruiken, en begint hij verlekkerd te oreren over alle obscure italo-maxisingletjes die hij er vond. En hij kan in geuren en kleuren vertellen welke discotunes hij I-F en Young Marco afgelopen weekend hoorde draaien, uit welk jaar die kwamen en wie de producers ervan waren.

Ja, noem Rard gerust een missionaris, een man die al twee decennia het geloof in een discorevival verspreidt. Luister zijn dj-sets, en je hoort het heilige vuur knisperen: platen die schots en scheef lopen weet hij kaarsrecht in te mixen, mierzoete melodieën vergroot hij uit, obscure rommelmarktvondsten klinken in zijn handen zo euforisch als de allergrootste Donna Summer-hit en nooit verliest hij de drive op de dansvloer.

Een klein decennium verloor hij het geloof in het dj’en en stortte hij zich op een weelderige carrière als platenhandelaar (daarover straks meer), maar nu wil hij wel weer. ‘Ik ben net terug uit Barcelona, waar ik I-F op een Offsonar-feest zag draaien. Daar zag ik op de dansvloer niet die vijftig fronsende gasten met hoodies op en thuis een briljante platencollectie zoals vroeger, maar tweehonderd hele leuke meisjes. Ik zie een energie van jongeren tussen de 20 en 25, een gekte, ik zie kids die ook op flamenco en Turkse muziek staan te dansen. Die openheid is nieuw, de mensen die op feesten komen zijn zoveel meer met de muziek bezig. In de nineties gingen ze wel zolang er maar een elektronische beat op stond en wat goeie xtc was. Met tong uit de mond, overal slijm en een kleddernatte rug. Nu komen de hele tijd meisjes naar je toe die vragen welke track je draait, om die vervolgens meteen op Discogs te taggen. Super, toch? Als dit zo doorzet, hebben we volgend jaar een nieuwe Summer of Love.’

Wat is een goede dj? ‘Een goede dj maakt platen beter’, stelt hij. ‘Het is heel simpel: je weet het moment te voelen en kunt daar de soundtrack bij kiezen. Met mixen kun je ze intenser presenteren, maar het belangrijkste is dat je de sfeer zo kunt sturen dat je de massa mee kunt nemen op wat je wil laten horen.’ En de eerste keer dat Rard Laudy doorhad dat hij dat kon, was hij nog piepjong. ‘Toen ik zeven jaar oud was gaven mijn ouders een feestje. Ik mocht de platen opzetten, zag dat IEDEREEN aan het dansen was… en op een gegeven moment had ik het idee: wat deze volwassenen allemaal aan het doen zijn, dat heb ik nog nooit gezien!’

In zijn studententijd in Nijmegen beet Laudy zich vast in de acid house. Een tussenjaar lang maakte hij zijn ouders gek door non-stop op zolder te zitten blowen en platen draaien (‘achteraf gezien was dat een hele goede investering, ik had de luxe om vier a vijf uur per dag te trainen zoals een voetballer dat deed’) en toen hij zijn Haagse held Ferenc van der Sluijs alias I-F ooit op een feestje Kraftwerk hoorde draaien was hij om. ‘Zóóóóó, dat was ruig, dat hakte erin. Die mooie melodieën kietelen na al dat acid geweld als veertjes over je buik. Daarmee gaf I-F het signaal: je hoeft niet alleen het nieuwste van het nieuwste te draaien als dj, je kunt naar de rommelmarkt gaan en geweldige platen vinden.’ Belde Rard op maandagmiddag vervolgens naar de Haagse platenzaak Hotmix, dan kreeg–ie gewoon zijn grote idool Ferenc zelf aan de lijn. ‘In die tijd werd Ferenc steeds meer een vriend van Sittard. Dan kwam hij met Unit Moebius in de woonkamer van maten draaien, ergens in 1997. Kon je samen met hem draaien en zijn platen bekijken. Zo werd die gekte alleen maar groter en groter.’

Toen I-F zijn wereldwijd toonaangevende online radiostation Cybernetic Broadcasting System (CBS, de voorganger van Intergalactic FM) oprichtte, vroeg hij Rard om ook eens wat mixen te maken. Onder de vleugel van Ferenc groeide Loud-E vervolgens tussen 2003 en 2008 uit tot een internationaal discofenomeen. De singletjes die hij op de vlooienmarkt voor een prikkie had gescoord werden online voor astronomische bedragen verkocht, discofetisjisten vanuit alle windrichtingen zochten op fora naarstig naar de parels die hij in zijn sets stopte en de disco-edits die hij met een Minidisc-speler maakte waren al helemaal felbegeerd.

Russische techno-grootheid Nina Kraviz bijvoorbeeld zat als jong meisje gekluisterd aan de internetradio van CBS, en toen ze zich stortte op een dj-carrière trok ze speciaal naar Rotterdam om Loud-E eens te ontmoeten. ‘Hij is nog steeds een van mijn favoriete disco-dj’s’, zei ze er twee jaar geleden over in een dubbelinterview met I-F. ‘Hij ging non-stop op zoek naar nieuwe platen, en was ze de hele tijd aan het mixen op onmogelijke manieren, ook als drums niet lekker samengingen. Ik had de leeftijd waarop transgender-relaties heel gemakkelijk te bewerkstelligen waren, maar ik was er helemaal niet in geïnteresseerd en was compleet aseksueel: de enige seksuele aantrekkingskracht die ik me kon voorstellen, dat was muziek. Ik vroeg Loud-E dus: “Heb je een vriendin, eigenlijk?” Hij werd boos en zei: “Luister, stel je nou voor dat ik een vriendin zou hebben… Wat voor vriendin dan?! Mijn tijd verdoen aan een meisje terwijl ik de mix van mijn leven had kunnen maken!” Zo’n idee infiltreerde mijn wereld, ik was als een spons die de vibes om me heen volledig absorbeerde.’

‘Ja, dat weet ik nog wel’, schatert Rard nu. ‘Ze was toen een nog vele malen knappere dame, dus alle dj’s riepen: “Kom maar, kom maar, moet je platen hebben? Hier heb je ze!” Ze werd op handen gedragen. We gingen een avondje stappen, en ik heb nog nooit zoveel gasten om me heen gehad, iedereen wilde wat van haar. Ik was niet zo bezig met andere dj’s maar vormde een kliek met Mark du Mosch en David Vunk. Eigenlijk waren we wat te underground voor die feestjes, maar mij boeide dat niet zo, we waren vooral bezig met onze eigen trip.’

Een nog grotere fan van Loud-E bleek muziekmagnaat Franz Aumüller. Daar kleeft best een mooi verhaal aan, dat maar eens aangeeft welke route goede muziek kan afleggen: Rard had een mooie vlooienmarktvondst gedaan, een track van het obscure Duitse elektronica-trio Supersempfft, waar hij zonder toestemming voor te vragen een edit van maakte. Die edit sloeg aan bij dj’s over de hele wereld. Loco Dice zette die edit op een mix-cd. Die mix-cd stond aan tijdens de opbouw voor een nacht in de grote club Amnesia op Ibiza. Franz Aumüller, ooit lid van Supersempfft maar op dat moment art director van Amnesia en Cocoon, hoorde zo opeens zijn eigen track in een nieuwe versie langskomen. Kreeg Rard dus een belletje van het label: ‘Eh ja eh ja, een beetje vervelend, die mensen van Supersempfft hebben zich gemeld, dus dat gaat wat langer duren met het betalen en de statements.’ Rard grinnikt. ‘Aan zulke edits verdien je vaak sowieso 300 euro in het beste geval, dus wat boeit mij het. Ik zeg vaak bij een eerste persing: “Kijk maar, als je 200 euro te verdelen hebt, dan hou het zelf, en bel me als er een repress komt. Dan heb je wat meer te verdelen en is het voor jou ook nog leuk.”’

Even later had Aumüller het nummer van Rard zelf weten te ritselen. ‘Wat bleek: die kerel was een nog grotere fan van mij dan Nina Kraviz en Ferenc samen. Met zulke grote ogen zei–ie: “Die jongen koopt mijn plaat op de rommelmarkt, en hij maakt hem nog beter, hij maakt de versie die wij gemaakt hadden moeten hebben!” Hij nodigde me uit in het dorpje waar hij woont, Wächtersbach, zo’n honderd kilometer achter Frankfurt. Hij was in de jaren zeventig een grote motherfucker die achter allerlei goede Duitse elektronica zat, zo tussen de oude kunstenaars en freaks die muziek maakten, en is daarmee aardig binnengelopen. Hij heeft een gigantische tuin, kilometers lang tot over de heuvels aan het Schwarzwald.’ Dus Rard daar langs, en zaten daar gewoon jongens als Ricardo Villalobos en Sven Väth te chillen na een feestje, ze bleken er kind aan huis. Tangerine Dream gaf in diezelfde tuin tot een paar jaar terug ieder jaar een optreden op de midzomernacht, David Bowie kwam in de jaren zeventig regelmatig langs. ‘Ik stond er: “What the fuck overkomt mij hier?” In de oude stallen had hij er een privéclub gemaakt, daar gingen we heen om tot donderdagochtend platen te luisteren terwijl zijn zoon op een gigantisch bioscoopscherm visuals liet zien. Er zijn daar heel veel goede dingen gebeurd, het heeft veel energie opgeleverd.’

Rond 2010 raakte Loud-E die energie van de dansvloer een beetje kwijt. De dj-wereld was een politiek spel geworden, Rard had niet zo’n zin in zelfpromotie, hij trok zijn bek net effe te hard open wanneer iets hem niet beviel (‘dat kostte me gigs’) en werd geboekt op technofeesten waar niemand op hem zat te wachten. ‘Daar kwam ik echt met een kutgevoel van terug. Oei, dat was niks, de mensen vonden er niks aan en neem het ze eens kwalijk, ze houden helemaal niet van deze muziek.’

Hij kreeg de nachtmerrie waarmee elke dj wel ’ns badend in het zweet wakker wordt: ‘Straks ben ik 55 en dit stort in? Dan zit ik er lekker mee.’ Maar de liefde voor disco bleef, dus besloot hij zich in de platenhandel vast te bijten. De rommelmarkten van Heerlen tot Luik speurde hij toch al af, hij weet wat bepaalde platen waard zijn en heeft tegelijkertijd het netwerk om daar de juiste mensen blij mee te kunnen maken. ‘Maar ik ben niet echt een goede platenhandelaar. Een goede handelaar kan in een BMW rijden, en boeit het niet of hij nou een partij AC/DC verkoopt of klassiek, als het maar geld waard is. En een goede handelaar gaat over lijken, het kan nogal een agressieve wereld zijn. Ik heb geen zin om mee te lopen duwen en stressen. Er zijn handelaars die altijd kwaaie zin hebben. Ik ben best wel snobbish, ik ben Loud-E! Vooral een missionaris, dus. Ik verkoop muziek waar mensen helemaal wild van worden, vaak belachelijk duur via internet, maar als mensen hier thuis komen en ik de passie in de ogen zie, dan is het makkelijk om goedkopere deals te sluiten. Omdat dealers me niet als een concurrent zien, gunnen ze me ook veel. Ik word vaak als eerste gebeld als er dure goeie platen zijn gevonden, ik krijg mooie kansen om te ruilen.’

Zo ontstond bijvoorbeeld ook de compilatie vol met Belgische disco en boogie, die Laudy samenstelde met een Vlaamse journalist en vorig jaar verscheen. 'Oh ja, eigenlijk moet ik daar nog even een factuur voor sturen. Maar ach.'

Nu hij niet meer afhankelijk is van het dj’en om de huur te betalen, is de druk van de ketel en kan hij weer genieten van het draaien. Geld is leuk, zegt hij nog maar eens, maar het belangrijkste is toch dat je die mooie muziek met mooie mensen kunt delen. Vragen mensen op Soundcloud om track-ids? Dan schroomt hij niet om die te vergeven. ‘Er is heus weleens een mix waarbij ik denk: die ene track wil ik stil houden, omdat–ie nog niet op Discogs staat en ik heb pas een kopie. Ik wil eerst tien exemplaren hebben, dan krijg je er eentje van mij, en die andere acht ga ik duur verkopen. Maar er is zoveel muziek dat ik echt niks geheim hoef te houden om uniek te blijven. En als ik het profiel check van zo’n kerel die om een track id vraagt, dan zie je een gast met zo’n Cavelli-partymutsje op een of ander feest. Of een jongen van 22 die studeert en een lekkere chick die met z’n tweetjes die ene track willen kopen, maar niet weten wat dat is! Die wil je toch gewoon helpen? Die wil je toch blij maken? Ik draai ook weleens op feesten, dan is het helemaal gekkenhuis en komen mensen naar me toe: “WAT IS DIT?! WAT IS DIT?!” Als ik dat singletje dubbel heb, geef ik hem gewoon cadeau. Dat is toch een droom? Je gaat naar een feest, en de beste plaat van de dj krijg je cadeau. Op feesten gebeuren af en toe dingen die de realiteit ontstijgen, als dj kom je meehelpen om aan die droom te bouwen. Als ik dat als dj kan regelen, dan doe ik dat.’

Loud-E draait aanstaande zondag op Dekmantel in het Amsterdamse Bos.