Alsof het typisch Lente Kabinet is: zo staat het volle veld heen en weer te wiegen op de afrobeat en highlife van Ebo Taylor. Stokoud is de Ghanese gitarist alweer, 82 inmiddels. Hijzelf neemt geen instrument meer ter handen en zit stilletjes op een houten schoolstoeltje. Als een levend standbeeld, hees de liederen zingend waarmee hij ooit een pionier werd in het genre. Zijn uitgebreide band – inclusief twee percussionisten en blazers, speelt juist lekker losjes en loom en krijgt daarmee tegelijkertijd iedereen aan het swingen. Dit is de groove die uitstekend past bij 27 graden in de volle zon, twee biertjes achter de kiezen en de zomer in de bol.
Natuurlijk, het publiek is wel gewend om afrobeat uit de speakers te horen schallen op Lente Kabinet, maar dan eerder door een dj gedraaid. Dat er zo’n grote band op het hoofdpodium staat is echt een nieuwe zet voor het festival, en zo staan er deze editie voor het eerst wel meer live-acts op prominente plekken geprogrammeerd. De meest riskante boeking is waarschijnlijk Kelela, de R&B-zangeres die haar voorliefde voor Janet Jackson combineerde met futuristische producties op het uitstekend ontvangen debuutalbum Take Me Apart van vorig jaar. Op een festival als Pitch was ze waarschijnlijk als ster ontvangen, hier speelt ze juist op een sleutelmoment in de dag het hoofdpodium compleet leeg: er zit te weinig vaart in haar set, de dwingende vierkwartsmokerslag mist, de songs landen niet in het veld. Sneu om te zien, want het is een uitstekende show, maar dit was wel te verwachten: Lente Kabinet is een festival om met je beste vrienden, de mooiste onbekenden en alles ertussenin te dansen op avontuurlijke dj-sets, niet zozeer om naar een podium gericht te luisteren en te kijken.
Voor het eerst twee dagen en voor het eerst grote live-acts op prominente plekken: Lente Kabinet waagt dit jaar twee flinke gokken. Het wordt een weekender waarin je moet blijven zoeken om er alles uit te halen, maar uiteindelijk van alles en nog wat vindt.
Dan doen de dj’s het aanzienlijk beter. Op die stikhete eerste dag is het vooral dringen bij het tweede podium, waar de zonnigste house met gefilterde discosamples regeert, de zonnebrillen flinterdun zijn en de stralende ogen slechts ternauwernood weten verbergen. Het is dringen bij Young Marco, en het zal even later op diezelfde stage ook Maurice Fulton met zijn vissershoedje zo ver over zijn hoofd geschoven niet ontgaan hoe goed iedereen gaat op zijn sound: soepele house met euforische vocalen, van klassiekers met rollende piano’s tot recente krakers. Je kunt er onmogelijk op stilstaan, maar het is allemaal wel erg veilig.
En dat terwijl Lente Kabinet een festival is dat ook een beetje mag prikkelen en irriteren. Kijk naar Interstellar Funk, de resident van De School die ieder jaar weer dieper en dieper lijkt te graven. Vandaag draait hij tracks met huilende wolven, hij weet de meest ronkende D.A.F.-plaat als hit in zijn set te stoppen en brengt EBM en industrial dwingend en donker. Kijk naar Essaie Pas, het duo met de Canadese Marie Davidson dat het ene moment zo grimmig funky klinkt als Factory Floor, en het andere moment horror-italo met een lekker kitscherig geschmier brengt. ‘Lights out’, scandeert ze, alsof ze daarmee het ondergaande zonnetje kan wegjagen. Echt druk is het er niet, maar iedereen staat er als een bezetene te dansen.
Dat lukt de headliner van de eerste dag juist niet: Ben UFO bewees vorig jaar op Dekmantel nog dat hij zo’n groot podium uitstekend aankan, maar lijkt er vandaag geen raad mee te weten. Met die epische Oceanic-edit van ‘Loving’ bouwt hij aan een extatisch moment, om vervolgens iedereen weer kwijt te raken met een moeilijke IDM-trip, doorjakkerende house op 135 BPM en abstracte dubplaten. Hij mixt snel door – alsof hij zoekende is – en schakelt tussen grote contrasten zonder daar echt impact mee te bewerkstelligen.
Zonde, dan is het leuker afsluiten bij Red Light Radio-honcho Orpheu the Wizard. Al jaren is hij een vaste waarde, en toch neemt hij meestal een meer bescheiden plek op het programma in. Nu draait hij heel percussief en stevig draait op zijn eigen RLR-podium, moeiteloos schakelend tussen acid en breakbeat. Hij staat gedecideerd en volledig in controle, om het laatste kwartier iedereen bij zijn lurven te grijpen met de ene na de andere kraker. Een beetje cheesy en met een flinke knipoog, maar het is het collectieve euforische moment dat deze dag nog even goed kon gebruiken.
De tweede dag heeft alles wat je van Lente Kabinet hoopt en verwacht. Een verrassing, een talent dat haar kans pakt als afsluiter, een grote naam die het waarmaakt en een oddball dj die totaal uit de toon valt maar wel alles op zijn kop zet. Oh ja, het is een zoekdag, want het ‘gebeurt’ lang niet overal. Het is warm en het publiek is vandaag net even wat later, waardoor Kamaal Williams met zijn uitstekende jazz fusion trio nog niet uit kan groeien tot een hoogtepunt. De Derde Kamer blijft de hele dag wat rustig omdat het wat uit de route ligt, wat resulteert in een volledig leeg veld voor Felix Dickinson. En toch kun je al vroeg op de dag goede vibes vinden bij onder meer Bufiman en Steven Julien. Maar de man waar alle smaakmakers op het festival het naderhand over hebben is een Aziaat genaamd Tzusing. Hij staat op het heerlijke Red Light Radio podium, dat klein is maar wel in het hart van het festival gelegen is. De programmering is er rauw en verrassend, en Tzusing is binnen dat idee de curveball van de dag.
Zo gooit hij ‘Diesel Power’ van The Prodigy erin, die hoekige spoken word track van zo’n beetje het minst credible dance album ooit. Wat een goede track is het in deze context van trage maar harde beats. En wat heeft ie er voor soulplaat onder liggen? Tzusing blijft midden op het schakelpunt van de dag hangen op 100 BPM, maar is bepaald niet lief. Hij gaat van Vince Staples naar crushing abstracte beats en schakelt in het laatste halfuur toch ineens door naar 130 BPM, een tempoverschil als dag en nacht. Al zijn platen vallen goed, en allemaal zijn ze origineel.
Dat lage tempo van hem is opvallend, maar het is ook wel een beetje het thema van de dag. Op talloze plekken zie je dj’s hun moment pakken door juist minder hard te knallen. Zo geeft Hunee op het hoofdpodium echt een masterclass dj’en op een groot podium. Ja, Hunee, je weet wel, gezellige disco, Afrikaanse meezingers, die kennen we wel toch? Nou nee dus, want de Duitser slaat de laatste tijd steeds andere paden in. Hij draait vandaag veel synthpop en wavetracks. Liedjes, maar dan wel vaak instrumentaal, en niet zo gezellig warm als ie een paar jaar geleden gedaan zou hebben. En dan doet ie het, twintig minuten voor het einde: tempo rigoureus omlaag gooien en het hele veld op een meesterlijke manier meezuigen. De beloning komt met een epische knuffeltrack van Robert Owens genaamd ‘A Greater Love’, zo’n gospelhouse plaat waar je wangen van gaan gloeien. Na afloop zegt Hunee dat ie zo altijd op een hoofdpodium wil draaien, en dat dat ook kan: uitdagend en open minded. ‘Het kan gewoon, en morgen kan er nog meer. Elke gig die ik draai worden de mensen meer open.’
Nu is Lente Kabinet ook wel een thuiswedstrijd voor dj’s met lef. Een festival dat de toon zet voor heel veel andere festivals in het land. Zij zullen nu allemaal Tzusing op de radar hebben, en ze zullen ook nieuwsgierig gekeken hebben of Peggy Gou haar kans pakt. De Britse opende afgelopen zomer nog Dekmantel Festival en mag nu het tweede podium afsluiten. Gedurende haar set krioelt het in de backstage van de collega-dj’s, van Hunee tot Young Marco tot Phuong Dan, allemaal zoeken ze deze spot op. Het broeit rond Peggy Gou, en ze maakt het waar met een solide big room Dekmantel set. Dat wil zeggen: scherpe house met veel drive. Ze pakt flink door, maar laat het op de juist momenten ook goed open vallen. Zo werkt de Green Velvet remix van Paul Woodford’s Erotic Discourse - een overstuurde ratelplaat van de bovenste plank - fantastisch voor Peggy’s eigen feelgood hitje. Net als op Dekmantel zien we ook hier trouwens mensen met hun schoenen in de lucht dansen, de enige echte Peggy Shoe move. Dat zou wel eens een groot fenomeen kunnen worden bij Peggy Gou's gigs.
Maar wie toch iets anders dan anders wil, moet toch weer bij het Red Light Radio podium zijn, waar ghetto bass legende DJ Assault staat. Alle subtiliteit mag aan de kant, alle vrouwvriendelijkheid ook, als DJ Assault zijn vulgaire tracks over tieten en konten uit de boxen spuwt. Zijn mix-stijl is scratchy en ruw, zoals de seks die hij voorstelt. Lente Kabinet loves it: de jongen en het meisje die vooraan het allerhardst staan te bangen, vervolgen hun dans tijdens de apotheose op het podium, en dat ziet er super opwindend uit in de rode wolken die uit de rookmachine stomen.
Het is de ultieme ontlading van twee dagen Lente Kabinet. Zo is de eerste weekend-editie van deze losse variant op Dekmantel Festival er een waarin het af en toe zoeken was, waarin niet altijd alles lukte, maar waar je uiteindelijk naar huis kunt met een buitengewoon tevreden gevoel.