TEMKO geeft toeschouwer een indruk van het gevoelsleven van een ruimtesonde
Luisteraars volgen ademloos de verrichtingen van de moedige kleine Pioneer 10
25 maart 2016
De ruimtevaart. Sinds haar ontstaan in de hoogtijdagen van de Koude Oorlog heeft zij de verbeelding van vele tienjarige jongetjes op planeet Aarde in haar greep gehouden, maar de verrichtingen van het Marskarretje en onze eigen André Kuiper niet te na gesproken, heeft zij wellicht nooit meer zo'n grote populariteit gekend als in de periode rond de fameuze maanlanding in 1969 (de periode dus, tussen twee haakjes, waarin het brein achter het Duitse 'Vergeltungswaffe-2' de bezieler en enthousiaste pleitbezorger van het Amerikaanse ruimteprogramma was). In de slipstream van dit prestigieuze project wordt, gebruikmakend van de gunstige opstelling van de planeten Mars, Jupiter, Saturnus, Uranus en Neptunus, een veel bescheidener onbemande ruimtesonde het heelal ingezonden, mede als verkenner voor de latere Voyagers, die onder andere tot doel hebben buitenaardse wezens over het bestaan van onze mensenplaneet in te lichten. De reis van deze ruimtepionier nr. 10 duurt tientallen jaren en voert hem langs vele befaamde pleisterplekken van ons zonnestelsel, voordat hij uiteindelijk de wijdere kosmos in zweeft. Gaandeweg gaat de ouderdom hem echter parten spelen en krijgt hij steeds meer last van uitvalverschijnselen, totdat zelfs zijn laatste instrument niet meer reageert en hij willoos een wel zeer ver verwijderde vreemde zon tegemoet vaart. Dit verhaal van heroïsche zelfopoffering verdient het verklankt te worden, zo moeten Aart Strootman en zijn kompanen van TEMKO gedacht hebben, en zo komt het dat we deze donderdagavond rond half negen de zaal van De NWE Vorst betreden, bijna even duister als de ons omringende kosmos zelf, om te genieten van de suite 'Darkness Rises'.
