Moksi, Stardust, zaterdag 26 maart 2016

Als een soort matroesjka is Moksi niet zomaar Moksi, maar Venlonaar DJ Sam O'Neall, die eigenlijk weer Samir Ait Moh heet, aangevuld met maatje MC Diego Stijnen. Ait Moh is een multitalent: niet alleen uitzonderlijk handig met draaitafels, maar als ghostproducer ook achter de schermen een veelgevraagde man voor diverse dance-acts. Deze ghost vond het tijd om uit de schaduw te stappen en doet dat met een op dubstep gestoelde futurehouse-sound die het al enkele jaren goed doet onder aanvoering van types als Tchami en Oliver Heldens. Waar Moksi zich in onderscheidt, is zijn gebruik van sounds die regelrecht uit de dubstep komen: de zwaar verwrongen synthesizers lijntjes en bijna flipperkastachtige bliepjes. Aangezien 'moksi' 'mix' betekent, doet Ait Moh zijn naam eer aan en gooit er even gemakkelijk een stukje pianohouse er doorheen, R&B-vocalen of zelfs een momentje hiphop, zonder ergens de logica te verliezen.

Het grote doorbraaknummer 'In The Rave' van vorig jaar oktober blijkt zowaar in de goedgevulde Stardust een half jaar later een waar anthem te zijn. De melodielijn wordt nagezongen, wat niet gek is: het heeft dezelfde voetbalstadiumkwaliteit als dat van Scooter's 'Maria I Like It Loud'. Du-du-du du-du-du-du-du indeed.

Aan remixen geen gebrek: Craig David met 'Fill Me In' gaat door de mangel evenals The Weeknd's 'I Can't Feel My Face' en Kanye West met 'All Day' - dat zelfs voor een momentje helemaal clean wordt gedraaid. Maar het gejuich gaat nergens zo hard als wanneer Moksi met een vette knipoog de headliner van vandaag voor eventjes draait. De intro van The Prodigy's 'Breathe' is van korte duur, maar lang genoeg om iedereen even massaal met de armen de lucht in te krijgen. Mooi momentje.

Voor een groot gedeelte exáct wat je met de EDM-scene associeert: kek zonnebrilletje, leren petjes, diepe V-halzen en korte mouwtjes, want men moet wel zien dat de sportschool is bezocht. Groot voordeel van de energieke muziek van Moksi: er wordt echt gedanst. Niet van die slappe konijntjeshap, maar de ruimte voelend, verkennend en innemend. Weglopers zijn er pas op de helft, maar die kunnen vooral niet waarderen dat Moksi ook af en toe een echt dubstepmomentje pakt, compleet met snare op de derde tel. Dat wordt vooraan misschien gewaardeerd, de rest blijft er nogal lauwtjes onder.

Laat er geen twijfel over bestaan: de producties van Moksi zijn kiezelharde schoten die geen keeper kan tegenhouden. Kicks, sounds, alles top. Wat alleen veel te snel tegen staat is de MC die niet alleen veel te hard staat in vergelijking met de muziek, maar echt niets toevoegt aan het totaalplaatje. Sowieso is het geluid matig, veel van de hoge tonen verdwijnen in een zwart gat van noise.

Daarnaast moet Moksi de variatie zoeken in de andere stijlen, binnen de hoofdmoot zijn de sounds nog te beperkt waardoor heel veel van de eigen producties veel teveel op elkaar beginnen te lijken. Dan duurt een uur nog best lang en ligt verslapping van aandacht op de loer. Een probleem dat al snel verholpen kan zijn met iets meer sample packs in het arsenaal, want een moksi meti maak je ook niet alleen maar met één soort vlees.