Deafheaven, Jack Daniel's Stage, 27 maart 2016

De muzikale zielsovertuiging waarmee Deafheaven op het podium staat, is innemend, sensitief en contrasteert op subtiele wijze met de weemoedigheid die te horen is in de overtuigende blackmetalklanken. De Amerikanen lijken de term ‘rustig rammen’ te hebben uitgevonden, wat ze dan ook heel geconcentreerd doen terwijl ze het publiek in zich opnemen. Dit geldt niet voor zanger George Clarke: die schreeuwt het publiek tegemoet terwijl er een schaduw vol hartenlust over zijn bezwete gezicht glijdt bij iedere uithaal.

De jongensachtige uitstraling van Deafheaven doet vergissen; de emotie wordt in ‘Come Back’ aangehaald met ieder zwaar gitaarakkoord. Het blackmetalgehalte drijft vooral hier aan de oppervlakte en wordt halverwege ondergedompeld in een klassieke gitaar-ballad.

Komt niet. Deafheaven verzorgt een geplande aaneenschakeling van gevoelige momenten maar trotseert nergens de spontaniteit die ze hard nodig hebben om net iets beter te blijven hangen.

Door de verwonderde blikken van de muzikanten en waarderende knikjes van Paaspoppers blijft de interactie verlegen, en dat is niet erg. De bas galmt net iets te stevig en verstorend na, waardoor de zanger amper te verstaan is tussen nummers door. Geen ramp: het publiek wil enkel black metal en krijgt waar ze voor kwamen.

Deafheaven speelt met verwachtingen. Met hun zwarte bloesjes, korte kapsels en tattoo’s zou je haast denken dat de band een volwaardige metalcore-band is, maar dat is slechts een klein steentje in het grotere bouwwerk. De metal van Deafheaven streeft een gapende donkere chaos na die met ervaren regelmaat wordt overgedragen. De act is duister, maar alles behalve koud: eerder liefdevol en nostalgisch tot op het bot. De blackmetalliefhebbers op Paaspop hebben hun welverdiende portie gekregen.