Death Alley, Thunderbolt, zaterdag 26 maart 2016

De frontman draagt z’n uitstraling à la Axl Rose. Hij slaat met zijn lange blonde manen alle kanten op terwijl hij over het podium springt op de maat van de smeuïge, bluesy protometal c.q. hardrock. Dit blijkt een vermakelijk kenmerk van de band: het is moeilijk te zien of de gitarist headbangt voor z’n leven of compulsief schrikt van de veels te lange Ramones-pony in z’n ogen.

Death Alley heeft geen tijd voor adempauzes; slechts voor een aantal korte mompelmomentjes tussen de nummers door waar weinig van te verstaan is. Dat is niet erg: de brutaliteit komt over in een over-the-top hardrockperformance. Death Alley laat dan ook niemand onbesmet met hun heerlijk smerige hardrockvirus, en anders is er nog altijd de overdaad aan knipperende lichten om de menigte mee tegen de grond te werpen.

‘Supernatural Predator’ is een knaller van een afsluiter die muzikaal een stuk genuanceerder is dan de voorgaande nummers. Eén ding is helder: De rockers van Death Alley weten waarmee ze eindigen.

Zo veranderlijk als de band is, zo dynamisch is de sfeer. Na een halfuurtje snelle hardrocknummers komt eindelijk de bassist stevig aan z’n trekken door een bombastische, langzame inleiding van het laatste nummer. Met subtiele Rage Against the Machine-invloeden en een onheilspellend sfeertje transformeert Death Alley van een eigentijdse ramrock-act in een serieuze hardrockband. Even wennen zo’n omslag, wel interessant.

Door met z’n vuist de zaal in te slaan denkt de frontman het publiek om zijn vinger te kunnen winden, wat met tijden redelijk goed lukt. Toch schuurt de aandacht dan weer deels als zandkorrels tussen zijn vingers door, recht in de afvoerput der ordinaire hardrock. De Amsterdamse hardrockers willen seks uitstralen, maar daar is het gros van Paaspop nog niet klaar voor op de zaterdagmiddag.

Een band die het ontzettend naar de zin heeft brengt dat over op het publiek, en dat is hier zonder twijfel het geval. Uiteindelijk zijn het vooral de hoofdpijn-lichten die het tafereel bederven; sommige mensen sluiten geforceerd hun ogen en ja, rocken zonder zicht is nu eenmaal een zeldzaam talent. Al met al geen verkeerd festivalbandje, alleen wat behapbaarder dan ze zelf wellicht denken.