Vier Portugezen, waarvan de helft drummer, openen de Jack Daniel's Stage vandaag. Paus is de naam. Denk aan de hyperactieve pop van Everything Everything, maar dan zonder de refreintjes en hooks, en met een enkel noise-stukje schiet het hier en daar zelfs richting een band als HEALTH. En zoals je met twee drummers mag verwachten, ligt de nadruk vooral op het slagwerk, met veel wisselende ritmes. Kortom: veel energie, weinig melodie. En dat is toch wat lastig zo als begin van de dag op een festival als dit, vooral als de subtiliteit het grootste gedeelte van de set ver te zoeken is: Paus verliest zich net wat te vaak in spierballenvertoon. En het geluid bood toch al weinig plek aan de synthesizer die achterop het podium staat op gesteld. Tel daarbij op dat Paus tweederde van de show  voor een man of 30 à 40 staat te spelen (pas het laatste kwartier druppelt nog wat BZB-publiek binnen), en de eindstand is een met veel machtsvertoon afgeschoten losse flodder.

De ontkerkelijking heeft dus ook het katholieke Schijndel bereikt? Ha-ha-ha. Leuk hoor. Paus is in dit geval niet eens een verwijzing naar die man in Rome, maar gewoon Portugees voor ‘toverstokken’. En magie is heidens.

Maar ik zag toch een non de merch verkopen? Nee, gefopt. Gewoon een degelijk uitziende dame met een zwarte capuchon over haar witte muts.

Oké. Maar ik kan deze band dus voortaan gewoon ontwijken? Nee joh, dit moet supergoed werken ’s nachts, in een kleine zweterige festivaltent! Maar Paus is hier totaal mispaas- euh, -plaatst. (FV)

Wanneer in de Thunderbolt een band zichzelf aankondigt met een woeste schreeuw, gaan de enkele tientallen metalheads er direct in mee.  Niet onterecht: Battle Beast is een driekoppig beest met haar op haar tanden, Cradle of Filth geïnspireerde ouftits, kleverige Scandinavische metal en een zangeres die de band draagt. Tegen het einde staat de krappe zaal dan ook behoorlijk vol. De snelle powermetal is geen verkeerd opwarmertje en maakt de kloof tussen dansbaarheid en een hoog headbang-gehalte kleiner.

De hardrock-clichés vliegen je in rap power-tempo om de oren, die veel te verduren krijgen. Zo is er geen ruimte voor iets anders dan gitzwarte kleding, schreeuwende melodieën en een theatrale performance. Vooral dat laatste: bij een duivels die-hard metal imago hoort natuurlijk een gitarist die een biertje kan atten alsof het ’t bloed van de heilige maagd Maria is.

Met de nodige eighties invloeden en glitterwimpers is het duidelijk waar de inspiratie vandaan gehaald is: Kiss, Kiss en nog eens Kiss. Uiteindelijk is Battle Beast door net iets teveel epische kreten en simpele teksten niets meer dan een gemiddelde heavy metal band met bovengemiddelde gitaarsolo’s.

Black Ninja?                                                                           
De populaire single van Battle Beast, die volledig op de zangeres Noora lijkt te slaan. Eigenlijk ís ze haar alter-ego: gehuld in een lange zwarte jas met studs, diepe versierde decolleté en schelle schreeuwtonen blaast ze het publiek faliekant omver.

Dus meer een solo-act met band als ondersteuning?
Nee. Qua uiterlijk en stembereik wel, maar de sterke gitaarsolo’s maken veel goed.

De volgende Lordi?
Op ’t songfestival zouden ze Lordi eruit spelen, al is het maar door de geloofwaardigheid van de act. (EvdV)

Hé, zagen we dat goed uit onze ooghoek? DeWolff – dat dit jaar de Phoenix opent -  is amper twee minuten bezig en een baldadige fan besluit dat het al tijd is om een goudgele rakker het luchtledige in te sturen. Past dat bij het moment? Nee, er is op dat moment nog geen sprake van een hossende menigte. Maar toch: de bluesrock van DeWolff is op deze Goede Vrijdag zoals de Limbugers bekend staan. Het is vies, energiek en net zo ouderwets als het bordeauxrode overhemd met schouderplaten van zanger/gitarist Pablo van de Poel. Zes jaar is het inmiddels geleden dat DeWolff vanuit het niets op Pinkpop stond. Ze hadden toen amper haar op hun kin, maar speelden nummers als ‘Don’t You Go Up The Sky’, dat zo uit de platenkast van hun vaders leek te komen. Dat doen ze nog steeds. En ook nog eens retestrak.  

Lange baarden en uitstekende prestaties, dus?

De band heeft in de tussentijd zes albums op hun repertoire en blijft met iedere uitgave groeien. De nieuwste plaat Roux-Ga-Roux kwam afgelopen maand zelfs op de zevende plaats binnen in de Nederlandse albumcharts. En dat wordt gewaardeerd door de fans.

Ambiance dus?

DeWolff weet voor jong, oud, hipster, rocker of hevig dansende midlifecrisiser die 2016 aanziet voor 1969 een rockend begin van de Phoenix te verzorgen.

En dat biertje, wat is daarmee gebeurd?

Het vloog – in tegenstelling tot het fameuze biertje van David Achter De Molen van John Coffey – van het podium weg. Dus geen moment of fame voor Van de Poel, maar die ene worp blijkt wel de opmaat voor een optreden dat zijn climax kent met ‘Love Dimension’ met een heuse pit.  (JdC)

Liefhebbers van hiphop kunnen dit jaar flink hun hart ophalen in Schijndel. Het genre is namelijk flink vertegenwoordigd in de line-up. Aan Hef de eer om af te trappen in de Roxy. Of nou ja, voordat Hef zelf het podium betreedt, wordt het publiek vakkundig opgewarmd door Crooks en Killa Keezy. En hoe. Het publiek in de Roxy heeft er duidelijk zin in. Hef heeft in 2015 niet stil gezeten. Vorig jaar bracht de rapper maar liefst twee platen uit. Vooral op het laatste album ‘13’ lijken niet écht bangers te staan, maar dat was ook niet Hef’s bedoeling. Zoals hij in ‘Kofferbak’ rapt: ‘’ik heb schijt aan Hilversum’’. Maar dat wil niet zeggen dat Hef er geen dikke show van weet te maken. Fans zijn volop aanwezig: vooral voorin de tent worden de teksten woord voor woord meegerapt. Ook op het podium zit de sfeer er lekker in, nonchalant wordt er een jonko doorgegeven. Bij het melancholische ‘Droom’ lijkt de aandacht echter een beetje te verslappen, maar dat weten de rappers daarna gelijk weer op te lossen door ‘Kofferbak’ in te zetten. De Roxy gaat stuk, letterlijk, want er kan zelfs een kleine wall of death vanaf.

Is Hef zijn gangster-streken verloren, nu hij papa is?

Je zou zeggen van wel. Op het album ‘13’ is hij opeens een stuk serieuzer en rapt hij veel minder over ‘’bitches’’ en dergelijke. Maar hij is absoluut nog gangster genoeg om een harde show neer te zetten.

Whaddup met al die hiphop op Paaspop opeens?

Nou, dat trekt het Paaspop-publiek meer dan aardig! De Roxy is ondanks het vroege tijdstip goed gevuld met –over het algemeen erg jong (mag jij wel blowen??) – publiek.

Dus Paaspop is begonnen?

Jazeker. (JJ)

Bij aanvang wordt het publiek in de Apollo door rapper Braz aangespoord om Fresku te verwelkomen met de hartverwarmende leus ‘’fuck you, Fresku!’’. Volgens Fresku zijn er drie redenen waarom we hier vandaag zijn: het is de eerste dag van Paaspop, we vieren de Brabantse gezamenlijke gemoedelijkheid én het gaat veel te goed met Fresku. De rapper geeft toe, het is zelfs ooit zo slecht met hem gegaan, dat hij bepaalde stemmetjes in zijn hoofd hoorde. Direct daarna knalt de stem van Theo Maassen door de Apollo: ‘’HEDDE DRUKSOP?!’’ De Eindhovense rapper heeft op het podium twee gezichten: aan de ene kant is hij de ongekroonde koning van de zelfspot. Hier en daar doet hij een spastisch dansje, waardoor zijn bourgondische bierbuik prominent onder zijn shirt vandaan pronkt. Maar aan de andere kant is hij tegenwoordig ook zorgzame papa van zijn dochtertje Alisha – waaraan hij ook nog een nummer opdraagt- die ook hele serieuze boodschappen kan overbrengen als het moet. Bangers als ‘Kreeft’ en ‘Hedde Druksop’ worden goed afgewisseld met de meer inhoudelijke nummers als ‘Nooit Goed’ en uiteraard de bash tegen het, volgens Fresku, te blanke Hilversum ‘Zo Doe Je Dat’. Ook hier is Fresku goed op de hoogte van wat het publiek wil: ‘’We weten wel wat jullie willen, Jett Rebel komt dadelijk!’’

De Apollo? Is dat niet wat groot voor Fresku?

In vergelijking met de knusse Roxy, is de grote Apollo inderdaad wat andere koek. Maar Fresku, Braz, Winne en vooral de briljante live-band geven energie waarmee ze zeker drie Apollo’s tegelijk omver kunnen blazen.

Wat was er zo goed aan die live-band dan?

Ten eerste waren ze enorm strak, goed op elkaar ingespeeld en het enthousiasme straalde ervan af. Dit was net het beetje extra pit wat Fresku nodig had om zo'n grote tent te overtuigen.

Mag Fresku volgend jaar weer terugkomen?

Van mij altijd. Altijd feest met die man. (JJ)

Justin Bieber coveren als nieuwkomend Serious Talent: dat is lef hebben. Een eigenschap die overigens perfect samen gaat met de verdere opzet van de band. Door dubbele percussie, sterk gitaarwerk met folk-invloeden en een verrassende hoeveelheid elektronica, weet het viertal een vernieuwende en energieke set neer te zetten op de Jack Daniels stage. Het publiek smult ervan, waardoor de Paaspoppers met trillende zolen de avond in gaan op hun klanken. ‘’Vastbesloten niet de zoveelste singer-songwriter’’, omschrijft de Paaspop-site er al over. Iets wat de band goed weet waar te maken, door hun gevarieerde setlist en een elektronische inspeling die hier perfect op aansluit.

Vet leuk, zo’n Serious Talent, maar is het dan weer geen Kensington 6.0?
De ‘edgy’ heesheid en houding zit weliswaar inbegrepen, maar toch: nee. Drumpads, moeilijk goed gitaarwerk, een passend dansgehalte en een randje van folk; een vernieuwend perspectief voor het begrip ‘Serious Talent’.

Dus geen alle leeftijden/vinex-band?
Mogelijk wel, maar ook mensen met een labrador en stationwagen moeten dansen.

Volgend jaar een groter podium, wellicht?
Dat zit er dik in. De potentie van de groep springt tijdens het optreden recht in muziekharten van Paaspop, waardoor het publiek al glimlachend en warm gedanst de tent verlaat. (CK)

Powerwolf leidt in met een episch intro en diabolisch decor, geheel in eigen karakter. En toch: hoe goed ze ook hun best doen, de mannen lijken zelf niet echt te weten of ze zijn herrezen uit een Victoriaans tijdperk of een doodnormale christelijke ‘rammen-en-gaan-met-die-handel’ act zijn. De ritmische drums gaan door merg en been en laten je met momenten geloven dat de altaar-composities van nummers door je aderen stromen. Dit is niet per se prettig, eerder net te aanwezig. Aan de positieve kant doet het je even de schreeuwerige vocalen van de uitbundige frontman vergeten. De rest van de band gaat mee in de gepolijste goth-uitstraling; zo houdt de toetsenist midden tussen een te oude zombie-Dracula en de paus.

Uiteindelijk is Powerwolf niets meer dan heibels kabaal met in ieder nummer wel een ‘Amen’, ‘Ave Maria’ of ‘Halleluja’. Niet geheel originele kreten voor een Bijbelse metal-band, wel makkelijk te herhalen voor het publiek. Verder dwingen de onoriginaliteit en herhaling de act naar een kerkmetalgehalte dat vooral pijnlijk is. Grafmetal krijgt in dit bijna-geloofwaardige geval een volledig nieuwe betekenis.

“We are here to fight for heavy metal. Do you wanna fight with us?”
Eén van de meest clichématige ijsbrekers in de metal scene. Maar zoals een ijsbreker het betaamt: het werkt wel.

Powerwolf. Om je tanden in te zetten?
Mwa. De metal is weliswaar pakkend en snel, het heeft met tijden meer weg van een negentien-eeuwse theatervoorstelling dan diabolische galzwartigheid.

De show is dus beter dan de muziek?
Zonder twijfel. De band speelt prima, de nummers doen het alleen niet. Powerwolf wint met veel interactie nog een donkere dosis aan sympathie, en een enkele gecompliceerde gitaarsolo tegen het einde aan doet wonderen. “It’s hard work tonight”, vindt ook frontman Attila. (EvdV)

‘’What is love?’’, vraagt Kakkmaddafakka de zaal met hun Haddaway-cover, aangevuld met een dringend verzoek niemand pijn te doen. Iets wat zeer zeker niet zal gebeuren, zo blijkt uit de oase van dans en liefde die de band vanuit de tent ontvangt. Vijf charmante Noren die het hipsterhart van Paaspop weten te vullen met indie pop: exact hetgeen wat Schijndel nodig had om hun eerste avond van het festivalseizoen goed te beginnen. Terwijl alle tieners hun laatste ‘’ja’s’’ schreeuwen naar Ronnie Flex & Lil’ Kleine in de naastgelegen Roxy, laten de mannen uit Bergen aan hun –wat meerderjarigere- publiek zien wat zij verstaan onder ‘een goede live-act’. Trillende grondplaten, springende kaplaarsjes en een publiek op elkaars schouders: het vijftal geeft Schijndel de zomer in eind maart.

‘Indie pop’, kan dat begrip nog wat ruimer?
U neemt een toetsenist, drie gitaristen en een dubbele percussie. Voeg wat petjes toe, wat strakke riffjes en een lekker up-tempo. Ideale mix voor een heerlijk optreden, met een fijn eigen geluid.

Dus ik kom er binnen zonder Obey-trui?
Correct. Extra pluspunten wanneer je glowsticks door je tunnels hebt.

Goeie sfeer dus, maar hoe zijn de heren zelf?
Toespraken; daar zijn de mannen niet zo van. Niet lullen, maar dansen; en groot gelijk. De gehele tent geniet, zo ook de mannen met instrumenten in hun hand. (CK)

De rapformatie die in 2012 in één klap bekend werd met de hit ‘Ik Vind Je Lekker’ is terug in Schijndel na drie jaar afwezigheid. Het podium van de Roxy staat propvol met de band, frontmannen Neurbert El Halt, Prins Clit In Paanham,  Bernd Gansebev en eyecatcher ‘Ekstertje’, die later een stripster blijkt te zijn die halverwege de set topless gaat. Alles kan en mag bij De Kraaien. “Bescheiden als we zijn, hebben we het album ‘Goud’ genoemd”, De Kraaien nemen zichzelf niet te serieus en dat kan de afgeladen volle Roxy wel waarderen. De show heeft een zeer hoog entertainment gehalte met de catchy meezingers. Zeker singles ‘Pechvogel’, ‘Pony’ en uiteraard ‘Ik Vind Je Lekker’ doen het goed. 

De Kraaien in hiphop-tent Roxy?

Daar verbazen de mannen zich zelf ook over, “Wij praten ook door de muziek heen, dus dat is waarschijnlijk de overeenkomst.”

Kon het publiek de stripact van Ekstertje wel handelen zo vroeg op de avond?

De mannen in het publiek zeker. De jonge meisjes die al klaar stonden voor Ronnie Flex en Lil’ Kleine keken toch wel een beetje geschokt op. 

Bleef ze topless op het podium staan de rest van het optreden?

Nee, voor de gelegenheid trok ze toch maar weer haar bh aan na de stripact. (GS)

De naam van de tent boezemt wat angst in, maar dat is op de vrijdag nergens voor nodig. De Thunder Alley is het podium voor singer-songwriters, zo nu ook Israëlier Yotam die naast frontman van punkband Useless ID ook solo aan de weg timmert. Wat begon als een jamsessie, werd een serieuze bedoeling, maar wel eentje met het nodige plezier.

"Wil iemand meezingen?” schreeuwt Yotam tussen uiteenlopende akkoorden door. Een enkeling waagt zich schreeuwend aan die uitdaging. De folky singer-songwriter doet stampvoetend met een beatring aan zijn schoen waar hij het beste in is: hard uithalen zonder dat het onaangenaam wordt. Het stembereik vult dan ook de kleine Thunder Alley, waar de geruite bloesjes niet van de lucht is. Het zweet loopt langs Yotam's ogen en hij weet zonder gene zijn passie te delen met het publiek.

Wie was het meisje op het podium eigenlijk?
Dat was Laura Mardon die voor Yotam een sessie deed in Thunder Alley.

Hoezo is Thunder Alley een eigentijdse ski-hut?

Veel hout, warmte en drank. Ook Laura Mardon draagt hier aan bij door haar hippe ski-muts en een vest van Against Me.

Hoe was het publiek?

Het publiek luistert aandachtig en zingt voorzichtig mee. Zeker bij het laatste nummer 'Traveller' schreeuwen en stampvoeten de mannen op de eerste rij met Yotam mee. (GS)

Het klinkt bijna als een sprookje: twee alfamannen, in een verborgen tent op Paaspop. ‘’De zang moet heel verstaanbaar zijn, want we hebben alleen maar meezingers’’, maakt het Tilburgse duo al duidelijk tijdens de soundcheck. Geen woord van gelogen, blijkt tijdens hun legendarische openingsnummer ‘We Are Eegah’. Identiteitscrisissen komen klaarblijkelijk niet voor in hun repertoire, gezien het volledig eerste kwartier zich gevuld heeft met deze kreet. Nadat de drummer zijn knuppels heeft opgewarmd, onderbreekt de hoofdman hun setlist voor een gedicht. ‘’Er was geen liefde, er was geen seks, wij zijn Eegah, dit is The House Of Wax’’, waarna het tweetal hun oerfeest vervolgt. Met een publiek dat lyrisch over het duo is, uiteraard.

Dus. Pinkpop volgend jaar?
Nou, nee. Al zouden de oermannen wel leuk aansluiten op Pinkpop's ‘bejaarde line-up’-status.

Waar dan wel?
Daar waar het testosteron vloeit en zich altaars voor oerman Ötzi bevinden. Uiteraard versterkt door een publiek dat bereid is om een feest op te bouwen waar ze het over 2016 jaar nog over hebben.

Maar, wat voor muziek is het nou precies?
Gitaargeweld met knotsgeram en een hele hoop humor. Echte oerrock dus, zoals de heren zelf al omschrijven. (CK)

“Paaspop, dit is het begin van het festivalseizoen en de zomer!,” roept trombonist en roerganger Ko Zandvliet van Jungle By Night bij aanvang van de show in de Jack Daniel's Stage. 'Wij komen jullie de zomer brengen', lijkt hij te willen zeggen en dat is geen overbodige luxe met temperaturen van rond de vijf graden op deze eerste Paaspopavond van 2016. Er is maar één remedie om de kou tegen te gaan en dat is dansen tot je erbij neervalt. En laat dat nu een kwaliteit van de Amsterdamse wereldmuziekband zijn.       

Dat niet alleen John Coffey de Schijndelse weide kan laten dansen, bewijst Jungle By Night. Wanneer de formatie rond Zandvliet de zomerse deuntjes aaneen rijgt, is het grote ontdooien van start. Paaspop begint – al zij het eerst schuchter –  te bewegen. Maar gaandeweg de show in de Jack Daniel’s Stage, veranderen de frisse taferelen in meer exotische. Het ontbreken van zang deert niemand, want een kek basloopje, aparte djembésolo of gek stukje elektronica zorgt ervoor dat de aandacht niet verslapt. Jungle By Night gaat Paaspop in met gestrekt been en wint.

Huh, gestrekt been? Oranje speelde toch in de Arena?

Klopt, maar zo moeten we van Zandvliet beginnen aan de zomer. Om een paar nummers later te vragen hoe het met het gestrekte been van Paaspop zit.

Aha, maar wat doe je als frontman dan als de reacties wat lauwtjes zijn?
Je verandert toch gewoon het been door een arm, wanneer je een paar handjes in de lucht ziet. En het werkt. Zo goed als alle armen gaan de lucht in. Zandvliet heeft zijn interactie en behoedt de Jack voor een inkakmomentje.

Knappe prestatie alom, maar wat brengt Jungle By Night naast een inkijkje in de zomer en een flinke dosis interactie verder voor de dag?
Veel nieuwe nummers van het op 20 mei te verschijnen ‘The Traveller’. De al uitgebrachte single ‘Infinite’ is nu al het een van de prijsnummers van de set. Dat belooft wat! (JdC)

 Als de laatste hiphopklank de Roxy verlaten heeft, wordt Paaspops fijnste nachtclub het domein van de elektronica. Op het podium wordt een mooie verzameling modulaire synthesizers gehesen, en achter al die knoppen neemt Sjamsoedin plaats. Inderdaad, Sjam Sjamsoedin: als onderdeel van Nobody Beats The Drum geen onbekende voor Paaspop, maar de Utrechter doet het tegenwoordig onder zijn eigen naam en met zijn modulars een stukje subtieler en melodischer. Maar denk niet dat het daarmee ondoordringbaar lastig wordt: Sjamsoedin voelt heerlijk licht en speels, met frisse melodieën, mooie volle bassen en spannende hooks. De beschonken Paaspopper kan onbezorgd dansen, de enkele kenner vooraan geniet van de facelift die Sjamsoedin aan de sound van Charanjit Singh’s legendarische Ten Ragas To A Disco Beat geeft. En Sjamsoedin zelf geniet ook zichtbaar, enthousiast heen en weer springend tussen zijn synths. Wat een fijne opmaat naar de eerste Paaspop –nacht van het jaar.

Wat zeg je? Charanjit wie!? Een Indiër waarvan pas in de 21e eeuw bekend werd dat hij al jaren voordat in Chicago de house ontstond, een soort acid house album had geproduceerd, met behulp van een Roland TR-808 en TB-303.

Ah oké. Cool. Maar waar koop ik net zo’n petje als Sjamsoedin? Dat zou ik ook wel willen weten!

Ik kwam trouwens eigenlijk om gewoon lekker te dansen op hitjes, kan dat nog wel ergens vanavond? Ja, dan moet je nog even wachten op… (FV)

Joe The Ripper. Het verbond tussen dj's RipTide en Joost van Bellen; beiden bekende namen voor de reguliere dansvloerklant. De Roxy is, nu we na de set van Sjamsoedin richting middernacht gaan, definitief van hiphoptent tot nachtclub getransformeerd. De nevel van drank, andere geneugten, feromonen en zweet condenseert op de tentwanden en halverwege de zaal zien we de eerste campingromances ontstaan. Het publiek verlangt kortom naar dansen zonder al te veel nadenken, maar dat weerhoudt Joe The Ripper er niet van om Paaspop op de juiste momenten uit te dagen met een spannende keuze.

Uit de Soulwax-soundtrack bij Belgica horen we bijvoorbeeld ineens Kenji Minogue (wat een goede Paaspop-act zou dat trouwens zijn!) door de Roxy schallen. Een grote onbekende voor de meeste aanwezigen, maar wat valt hij goed. Mooi is ook hoe rockclassics geregeld de verbinding tussen de elektronische hits vormen. Bowie's 'Jean Genie' komt voorbij, het publiek slaakt een gil van herkenning bij 'Kids' van MGMT en Eurythmics' 'Sweet Dreams'.

En dan volgt een extatisch slot dat als een rollercoaster dwars door haast alle decennia van de popgeschiedenis raast. Na Chemical Brothers' 'Hey Boy, Hey Girl' (90's) wordt er volop getwist op 'Tutti Frutti' (Little Richard, 50's), dat doorgaat in 'Rock 'n Roll Highschool' (Ramones, 70's), dat doorschiet in een mash-up van Billy Jean (Michael Jackson, 80's) en 'God Only Knows' (Beach Boys, 60's), om af te sluiten met de Soulwax-remix van Tame Impala's 'Let It Happen' (vorig jaar). Verblufd loopt de Roxy langzaam leeg. Joe The Ripper stuurt Paaspop volledig bevredigd naar de tentjes. (FV)