The Prodigy, Apollo, zaterdag 26 maart 2016

Dat klinkt wat cynisch, hè? Maar geen zorgen; zo'n nostalgische hitrevue kan enorm goed uitpakken. The Prodigy heeft namelijk een hitcurriculum waar je U tegen zegt. 'Smack My Bitch Up', 'Invaders Must Die', 'Breathe', 'Firestarter', 'Voodoo People', 'Omen'... Jaloersmakend is het. Bovendien staat The Prodigy al sinds jaar en dag bekend om hun slopend energieke liveshow. The Prodigy op Paaspop 2014 was een succes, en niemand zal Paaspop voor gek verklaren dat de kans om ze terug te halen met beide handen aangegrepen werd. Het is op voorhand de perfecte headliner voor dit festival: een grote, aansprekende internationale naam, die dankzij de punk-attitude in de woeste drum 'n bass/breakbeat/dubstep-songs rock en dance verbindt. En laten dat nou net de twee best vertegenwoordigde genres zijn in Schijndel.

Zoals verwacht een doorsnede van het Paaspop-publiek, maar dan toch voornamelijk de dertigplussers. Vooraan spotten we al tijdens Rico & Sticks de eerste Prodigy-shirts en nog voordat een noot heeft geklonken, ontvangen we een volle klets bier in de nek. Paaspop heeft er zin in, zoveel is duidelijk.

Nou, in ieder geval dus niet 'Nasty' en 'Ibiza', die overigens wel beide voorbij komen. Natuurlijk gaat het gewoon om de classics, ook al worden die allemaal net als de rest van de set wat lafjes gebracht. Heel veel 'where my fucking people at!?' schreeuwen, springen en met de armen zwaaien betekent nog niet dat je een energieke perfomance neerzet, als het geen moment oprecht voelt. The Prodigy speelt op de automatische piloot, en het is aan het publiek om daar wat van te maken. Als we dan toch voor één nummer moeten gaan, is het natuurlijk 'Smack My Bitch Up', waarbij de sitdown nog best aardig lukt ook. Bij de diehards voorin dan.

...En net wanneer iedereen omhoog wil komen uit die sitdown om een halfuur voor het einde écht los te gaan, valt het stil en gaat de band van het podium. "Dat doen ze altijd! Fucking geniaal!", schreeuwt een man die zich een paar nummers geleden al van zijn shirt had ontdaan. Maar er blijkt meer aan de hand te zijn, want het blijft wel heel lang stil. "Er zijn wat technische mankementen", wordt na een minuut of tien omgeroepen.

Stroomstoring. In hun glory days, op Lowlands 1995, weerhield een reeks stroomstoringen The Prodigy er niet van een legendarische show neer te zetten. Maar die tijden zijn voorbij, want als de band eindelijk terugkomt, is een deel van het publiek al weg en de rest van de Apollo is alweer teruggekoeld naar kamertemperatuur.

Anti-climax. En dat ligt echt niet alleen aan die stroomstoring, of aan het feit dat het geluid ongenadig hard staat. Ja, ook op de automatische piloot is The Prodigy met die epileptische lichtshow en shitload aan hits voor een groot deel van het Paaspop-publiek een prima headliner, maar nergens wordt deze set onmisbaar. Relevant is de band natuurlijk al lang niet meer - en dat is prima - maar als zelfs de klassiekers zo inspiratieloos worden gebracht, voelt het allemaal al heel snel erg gedateerd.