Willie Wartaal: de zere plek, het verkeerde been, de gebroken enkel Willie Wartaal: de zere plek, het verkeerde been, de gebroken enkel

Pulken aan het korstje. Krabben totdat het bloedt. En zelfs dan nog effe drukken op de zere plek. We kennen Willie Wartaal al anderhalf decennium als de man die een scheetje kan laten in een volle lift, gewoon om te kijken wat er dan gebeurt. Meestal komt hij ermee weg, omdat die dikke kale boeddha (zijn eigen woorden!) het doet met een grijns en de nodige zelfspot. Begin je te grinniken? Dan volgt een persoonlijke ontboezeming om je nog eens op het verkeerde been te zetten. Soms doet dat pijn. Heeft vast wat met die gebroken enkel te maken, die hij overhield aan een De Jeugd-show op Koningsdag. Maandenlang kon hij nauwelijks lopen, en juist tóén lukte het hem om een soloalbum (Enkelbangers) te maken.

‘Jij bent alles wat ik wil’, zingt hij op het meest emotionele moment van de plaat. ‘Waarom heb je mij nou laten gaan? Bitch, ik heb je nodig.’ Olivier Locadia alias Willie Wartaal begint te schateren in zijn studio annex mancave in Den Haag. ‘Dacht je dat het uit was met mijn vrouwtje? Nee joh, dat gaat over mijn enkel. Zo’n simpel liefdesliedje schrijven zonder een diepere betekenis, dat zou ik te makkelijk vinden. Ik wil spelen met die verwachtingen, ik wil dat je denkt: what the fuck bedoelt hij nou?’

Nog zoiets: ‘Daia, niet doen, niet staan op de tafel, niet doen!’, zingt hij op zijn eerste solosingle. Het nummer is vernoemd naar zijn dochtertje. Maar het gaat over een stripper. En in de videoclip is die stripper een oogverblindend mooie dragqueen. In diezelfde stijl besloot hij een stel dragqueens naar zijn allereerste 101Barz-studiosessie mee te nemen. Maar die sessie is nooit online verschenen.

‘Hè, hoe weet je dat?’, zegt hij.

Ik weet dingen. Waarom wilde je dat doen?
‘Ik dacht: als Wiwa bij 101Barz komt, moet ik wel íéts doen. Eerst dacht ik: ik kom gewoon met De Jeugd. Maar ja. Dat is vast niet scherp genoeg. Dus fuck it, ik kom met mijn eigen soort goons, een stel dragqueens. Het leek me een sick beeld: een rapper die boos voor de mic staat, en daarachter dragqueens. Ik had dat nog nooit gezien. Het is wel gefilmd, maar nooit gepubliceerd.’

Klinkt te gek! Waarom is het niet online verschenen?
‘Ik kan hier verder niet zo heel veel over zeggen. Rotjoch is een baas, hij heeft veel gedaan voor de Nederlandse hiphop. Ik ga deze loss gewoon nemen, ik ga het laten. Maar ik vind het wel jammer. Als criminelen met zwart geld mogen gooien, waarom mag dit dan niet?’

Al helemaal opmerkelijk omdat 101Barz tegenwoordig een disclaimer geeft voor elke sessie.
‘Ik vind het ook wel weer tof dat dit dan...’ Hij valt stil.

‘…blijkbaar iets is waar mensen niet…’ Stilte.

‘…het zijn geen homo’s, snap je? Het zijn mannen in vrouwenkleding. Het is wel lijp dat je… Ja ik weet niet, man. Ik had niet gedacht dat iemand dit zou weten. Het is ook kut voor Rotjoch. Het is niet dat hij niet wilde, maar hij durfde het niet aan.’

Oh nee?
‘Ik heb wel gemerkt dat mensen niet zo openminded zijn. Dat zie ik ook op Instagram: als ik een grap maak die met homoseksualiteit te maken heeft… Mensen zijn raar, man. Blijkbaar is het gek als een man vrouwenkleren draagt. Blijkbaar maakt het mensen boos. Het is crazy. Kun je nagaan hoe belangrijk we kleding vinden!’

(Tekst gaat verder na de video)

Naast het 101Barz-gebeuren kleven er wel meer verwarrende verhalen aan Enkelbangers. Luister het nummer ‘Juicy’ maar eens. Daarop vertelt Willie Wartaal ‘één gekke tori’ over de keer dat hij werd uitgenodigd voor een schrijverskamp van Ali B. Daar op Ameland (of was het toch Schiermonnikoog?) deed hij een hele berg drugs, om vervolgens weg te willen, de auto van Ali te lenen en slingerend over de weg te racen. Megagevaarlijk natuurlijk. Een lijnbus besluit hem dus van de weg te drukken. Politie erbij. Willie Wartaal in de cel. En wat doet hij zodra hij de volgende ochtend vrijkomt? Via Leeuwarden om nog wat drugs scoren en weer terug naar het schrijverskamp. ‘Juicy’ klinkt als een grapje. Tijdens The Roast of Ali B vertelde hij het verhaal als een – nogal gemene – mop.

Gek eigenlijk dat het in 2016 nooit is opgepikt door de media, vindt hij nu. ‘RTL Boulevard heeft me toen wel gebeld, maar ik heb de boot afgehouden. Toen vond ik het echt heftig wat er was gebeurd. Kanker, wat doe ik met mijn leven, waarom zit ik op die manier in de auto? Waarom besef ik niet wat er gaande is? Hoe kun je zoiets laten gebeuren? Nu ik het voor mezelf een plek heb gegeven is het niet meer dan dat: een grappig verhaal.’

Je maakte er heel erg een grapje van in die track. Ik ben wel blij dat je nu vertelt dat je ook was geschrokken. Kun je me vertellen wat er die dag gebeurde?
‘Ik had niet per se zin om met Ali muziek te maken, maar ik dacht wel: hoe gaat dat schrijverskamp in zijn werk? Dus ging ik gewoon kijken. Ik had heel veel drugs meegenomen. Ik had xannies genomen. Ik ging snuiven en mdma doen. Xannies zijn angstremmers, het gevaarlijke is: je angst is gewoon weg. Als jij dronken bent, voel je: “Ik moet niet in die auto stappen. Dan ga ik dood.” Door die xannies dacht ik: ik kan best rijden. Dat is wat er gebeurde. Ik zag mensen gewoon… ik had oogcontact met tegenliggers omdat ik aan het spookrijden was. Door de politie ben ik meegenomen naar het politiebureau, ik heb bloed geprikt en mijn roes een beetje uitgeslapen. Daarna dacht ik: nu wil ik wel meer drugs.’

Op dat schrijverskamp zagen mensen vast dat je drugs deed. Je hebt de auto van Ali geleend. Was er niemand die zei: gast, ga de weg niet op?
‘Misschien hebben ze gevraagd: kun je wel rijden? Dan antwoordde ik: tuurlijk wel. Wat ga je dan doen? Ik ben een volwassen man, dat is heel lijp. Dat die pillen zo de manier veranderen waarop je nadenkt, dat is wel gek. Daar was ik echt van geschrokken.’

En toch wilde je daarna meer drugs. Ik zou zeggen: je bent in Leeuwarden, daar ken je niemand, dat vind je nooit.
‘Ik vind altijd wel iets, man. Ja, tuurlijk. Ik loop het politiebureau uit en ga naar een tankstation. Ik had geen jas aan, had het fucking koud en wilde de stad in. Ik ga het winkeltje in en de eerste chicks die ik tegenkom willen me wel meenemen. Ik zit in die auto en vraag: “Dames… eigenlijk wil ik drugs hebben, weten jullie iets?” Waarop die chick zegt: “Oh neeeeeee! Nee!” Ik denk: oh kut, verkeerde mensen? “Wat is er?” Zij: “Nee…. de dealer is mijn ex.’ Ik: “Sick. Voor mij kun je toch wel effe bij hem langs?” Ik weet het niet, man, het bereikt me gewoon altijd.’

Hoe reageerde je omgeving op dit hele verhaal?
‘Op dat moment ging ik gewoon niet eh… ik vond het te heftig hoe mensen tegen me deden, dus ik ging mezelf beschermen. Het is best lijp als je weet dat je iets fout doet, en mensen waar je tegenop kijkt en waar je van houdt zeggen dat tegen je. Ik vond het moeilijk. Maar uiteindelijk… ik snuif niet meer. Niet per se hierdoor, maar cocaïne is geen relaxte drug. Xanax doe ik ook niet meer. Dat is wel beter.’

(tekst gaat verder na de video)

Voelde het als een turning point?
‘Misschien wel. Ik dacht altijd te makkelijk over drugs gebruiken. Ik had toen pas net kinderen… het is een cliché, je gaat anders naar je eigen leven kijken als je kinderen krijgt. Je gaat andere dingen belangrijk vinden, krijgt andere prioriteiten en opeens ben je de saaiste man van Nederland.’

Toen ik je een paar jaar geleden sprak, zei je dat je moeite had om de illusie van vrijheid los te laten.
‘Alles in je leven wordt gefaciliteerd om kankerlijp te leven, de hele tijd te doen en te pakken wat je wil. Nu is er een gekke ruisfactor waardoor dat niet meer kan.’

Je kan het ook andersom zeggen: de ruisfactor is dat gekke leven, die kinderen zijn waar het om gaat.
‘Uiteindelijk wel, maar zo zie je het op dat moment niet.’

Jouw moeder was drugsverslaafd. Heb je dubbele gevoelens bij drugs?
‘Zeker. Door mijn moeder ben ik pas heel laat begonnen met drugs gebruiken en jointjes roken, mijn vrienden deden dat vanaf hun veertiende. Het is er rustig in geslopen bij mij. Het zit ook echt in mijn lichaam om dat heel lekker te vinden en heel vaak te doen.’

Op de Zwelgavond van de VPRO vertelde je dat je moeder was overleden.
‘Ze heeft haar lichaam kapotgedrugst, geloof ik.’

Andere mensen noemden haar op de begrafenis een ‘goede vrouw’, jij zei dat je alleen de verslaving kende. Dat ontroerde me heel erg. Hoe heeft haar drugsgebruik jou gevormd?
‘Ehm… Ik weet dat het niet klopt, maar ik heb het gevoel dat ik kan zeggen dat zij er niks mee te maken heeft. Ik ken haar gewoon niet. Snap je? Wat ze heeft doorgegeven is puur biologisch. Ik heb nog nooit een gesprek met haar gevoerd over drugs, of over wat dan ook, eigenlijk. Ik weet het niet eens meer, ik kan het me niet echt goed voor de geest halen. Ik heb alleen de eerste acht jaar van mijn leven bij haar gewoond. Het was zo’n lijpe tijd en ik was gewoon jong. Toen vond ik haar gebruik normaal. Later pas denk je: misschien was het toch niet normaal? Maar haar drugsgebruik is voor mij nooit een probleem geweest. Het enige waar ik boos op zou kunnen zijn, is dat ze haar drugsgebruik niet met wat meer trots heeft gedragen. Dat ze er óf wat aan zou doen, óf ermee durfde te leven. In plaats daarvan besloot ze maar gewoon te verdwijnen. Dat is wel een next level stap van onzekerheid.’

Stilte.

‘Dit is de eerste keer dat ik het zo zie, man. Lijp. Grappig.’

(tekst gaat verder na de foto)

Onzekerheid, dat is een belangrijk thema voor Willie Wartaal. Probeer maar eens los te peuteren waarom het zo lang duurde voordat hij eindelijk met een soloalbum is gekomen. Faberyayo had zijn vele soloprojecten, Vjeze Vur is inmiddels een influencer-chef met een eigen kookboek, Bas Bron vliegt de aardbol over als Fatima Yamaha en maakt producties voor allerlei andere artiesten. Willie Wartaal heeft ook al vaker geprobeerd muziek uit te brengen, maar hij durfde maar niet. Hij presenteerde zichzelf nota bene met band op Noorderslag 2012. Topshow was dat, vol slicke R&B-songs die nog niemand had gehoord. Hij had wel twintig keer gerepeteerd, Erik Zwennes gaf het concert achteraf een 8+. Maar daarna heeft Willie geen show meer gedaan. Nu er eindelijk een album is, wil hij meteen doorpakken: er ligt al een tweede deel van Enkelbangers klaar, en daarna wil hij meer dancey muziek uitbrengen.

‘Ik ben altijd onzeker geweest over die shit. Ik dacht altijd: het is vast niet goed genoeg. Ik kan het niet. Allemaal smoesjes verzinnen. Ik heb honderden tracks liggen, man. Als ik dood ben, zullen er genoeg Machiavelli’s zijn. Genoeg! Bas en Pepijn zeiden ook altijd: breng het gewoon uit, het is hard. Ik had zoiets van: jaja, ga ik doen. Maar ik deed het nooit. Raar hè? Het breken van mijn enkel heeft gezorgd dat ik het eindelijk heb gedaan. Ik ben nog steeds onzeker, maar hoe lang wil je nog wachten? Hoe lang wil je nog oefenen? Hoe lang wil je nog zoeken naar het perfecte nummer, dat niet bestaat? Als je met zijn vieren bent, kun je je altijd nog verschuilen achter drie andere guys. In je eentje ben je echt in je eentje en doe je het zelf. Ik durfde dat niet.’

Waar was je bang voor?
‘Ik weet het niet… Niemand heeft me die vraag ooit gesteld. Ik denk puur dat het niet goed genoeg zou zijn…’

Stilte.

‘…ik weet het niet. Ik weet het niet. Onzekerheid heeft niks met ratio te maken, het is dommigheid.’

Er staan een paar hele grappige tracks op, maar het album gaat ook veel over die onzekerheid. Je rapt over gedumpt worden, vreemdgaan en elkaar ongelukkig maken. Hoe gaat het romantisch met je?
‘Ja, eigenlijk heel goed. Ik vind het een groot compliment dat je me dat vraagt na het luisteren van het album. Dat betekent dat het écht voelt. Maar ik ben blij met mijn vrouwtje, met mijn leven, ik ga nooit meer bij haar weg.’

Ben je goed in relaties?
‘Laat ik het zo zeggen: ik snap dat je kankerhard moet werken om het goed te houden. En ik denk ook dat je het met iedereen wel zou kunnen, als je maar echt verliefd bent geweest en van diegene hebt gehouden, dan kun je het volhouden. Als er iets gebeurt en mijn vriendin verlaat me, dan kan ze met iemand anders net zo gelukkig worden. Niks is altijd leuk, je kiest voor iemand. En ik kan me voorstellen dat het kut is om met mij te leven, ik ben ook een vervelende guy. Ik leef liever alsof ik vrijgezel ben. Niet als in: ik wil heel veel vrouwen hebben, maar ik wil de vrijheid hebben om muziek te maken en eens een nacht niet thuiskomen. Zo werkt het gewoon niet. Dus ja. Ik weet ook wel dat dit voor mij het beste leven is. Ik had het er met Pepijn over. Alles wat hij maakt is superlief, het lukt hem gewoon niet om onaardige muziek te maken.’

Hij zingt over legokastelen, jij over mensen die genaaid worden.
‘Misschien is dat wel gewoon hoe ik de mens zie. Dat heb ik natuurlijk ook veel in mijn jeugd gezien: allemaal drugsgebruikers en junks, superonbetrouwbare mensen die van alles achter elkaars rug om doen. Ik heb gezien hoe familieleden geld van familieleden stalen om drugs te verkopen. Dit is het beeld dat ik heb van de mens: we zijn elkaar de hele tijd aan het nakken. Dat is wat er gaande is. Als je om je heen kijkt, wordt er altijd wel iemand geneukt.’