Voelde het als een turning point?
‘Misschien wel. Ik dacht altijd te makkelijk over drugs gebruiken. Ik had toen pas net kinderen… het is een cliché, je gaat anders naar je eigen leven kijken als je kinderen krijgt. Je gaat andere dingen belangrijk vinden, krijgt andere prioriteiten en opeens ben je de saaiste man van Nederland.’
Toen ik je een paar jaar geleden sprak, zei je dat je moeite had om de illusie van vrijheid los te laten.
‘Alles in je leven wordt gefaciliteerd om kankerlijp te leven, de hele tijd te doen en te pakken wat je wil. Nu is er een gekke ruisfactor waardoor dat niet meer kan.’
Je kan het ook andersom zeggen: de ruisfactor is dat gekke leven, die kinderen zijn waar het om gaat.
‘Uiteindelijk wel, maar zo zie je het op dat moment niet.’
Jouw moeder was drugsverslaafd. Heb je dubbele gevoelens bij drugs?
‘Zeker. Door mijn moeder ben ik pas heel laat begonnen met drugs gebruiken en jointjes roken, mijn vrienden deden dat vanaf hun veertiende. Het is er rustig in geslopen bij mij. Het zit ook echt in mijn lichaam om dat heel lekker te vinden en heel vaak te doen.’
Op de Zwelgavond van de VPRO vertelde je dat je moeder was overleden.
‘Ze heeft haar lichaam kapotgedrugst, geloof ik.’
Andere mensen noemden haar op de begrafenis een ‘goede vrouw’, jij zei dat je alleen de verslaving kende. Dat ontroerde me heel erg. Hoe heeft haar drugsgebruik jou gevormd?
‘Ehm… Ik weet dat het niet klopt, maar ik heb het gevoel dat ik kan zeggen dat zij er niks mee te maken heeft. Ik ken haar gewoon niet. Snap je? Wat ze heeft doorgegeven is puur biologisch. Ik heb nog nooit een gesprek met haar gevoerd over drugs, of over wat dan ook, eigenlijk. Ik weet het niet eens meer, ik kan het me niet echt goed voor de geest halen. Ik heb alleen de eerste acht jaar van mijn leven bij haar gewoond. Het was zo’n lijpe tijd en ik was gewoon jong. Toen vond ik haar gebruik normaal. Later pas denk je: misschien was het toch niet normaal? Maar haar drugsgebruik is voor mij nooit een probleem geweest. Het enige waar ik boos op zou kunnen zijn, is dat ze haar drugsgebruik niet met wat meer trots heeft gedragen. Dat ze er óf wat aan zou doen, óf ermee durfde te leven. In plaats daarvan besloot ze maar gewoon te verdwijnen. Dat is wel een next level stap van onzekerheid.’
Stilte.
‘Dit is de eerste keer dat ik het zo zie, man. Lijp. Grappig.’