Typhoon is terug: ‘Ik moest de lobi herdefiniëren’ Typhoon is terug: ‘Ik moest de lobi herdefiniëren’

Glenn de Randamie alias Typhoon kan wel juichen. Gillen. Schateren. Dat laatste doet hij dan ook de hele tijd. Hij stottert zelfs een beetje van enthousiasme. ‘We zijn er weer!’ Zojuist is ‘Ogen Dicht’ verschenen, zijn allereerste eigen single sinds hij in 2014 het geweldige album Lobi Da Basi uitbracht (waar hij de 3voor12 Award voor won). ‘Dat is toch lijp? Dit gevoel?… Ik herinner me nog dat in 2003 voor het eerst een officiële plaat uitkwam met mijn muziek, op de compilatie Vet Verse Flows. De eerste keer dat die op de radio werd gedraaid was ik in alle staten. Nu heb ik precies datzelfde gevoel.’

Na de eeuwigdurende succesronde van Lobi Da Basi was hij helemaal uitgeblust. Hij had een zware burnout, vertelde hij eind 2019 in een filmpje dat hij op Instagram plaatste. Hij had pillen nodig om zichzelf uit bed te krijgen en om op te treden. Hij was lusteloos, haalde nergens meer voldoening uit en nam twee jaar lang rust. Behalve FIFA spelen, misschien. Langzaam maar zeker krabbelde hij eruit op, deed weer wat kleine akoestische optredens, ging in therapie, hervond het geloof en speelde begin dit jaar gewoon avond aan avond Ahoy plat tijdens de Vrienden van Amstel Live-concertmarathon. Hij maakt het weer goed, dus.

En nu is er dus EINDELIJK nieuwe muziek, een album komt in het voorjaar en nu is er vast een single. ‘Ogen Dicht’ is een rammer op z’n Typhoon’s, met een loeizware baslijn. Hij rapt over een gesprek waarin zijn liefde dichtklapt als ‘gesloten prullenbak’. ‘Lippen op elkaar die de woorden binnenhouden. Je voelt je hier niet veilig, hè? Bom op de tong, ik vertik het om te zwijgen.’ En even later: ‘Dat optimisme lijkt zo langzaamaan op masochisme.’

(Tekst gaat verder na de video)

Je werd altijd gezien als optimist, maar hier klink je bóós!
‘Het is een liefdesnummer, maar met een venijnig staartje. Ik kijk naar mezelf: Glenn, je bent wel zo optimistisch met dat ge-lobi lobi lobi de hele tijd, maar werkt dat altijd zo voor je? En hoe ziet dat er in de praktijk uit? Er is me wel eens gezegd dat ik een van de weinige mensen ben die over de liefde kan zingen zonder kotsneigingen op te wekken. Wat dat betreft ben ik niet veranderd, maar het was belangrijk om voor mij opnieuw te definiëren wat die lobi is, de liefde, het licht. Ik vind de boodschap mooi: “Je laat me niet los, je kan me niet zien, maar toch zijn we bij elkaar.” Positief is het niet, maar soms is dat óók liefde.’

Wanneer werkte die liefde niet?
‘Nou… Ik wil niet voortdurend over mijn burnout praten, want ik ben er nu gelukkig uit. Ik sta gelukkig in het leven, gelukkig in de liefde. Maar het schuurt natuurlijk wel, in de tijd dat we met Lobi da Basi zo hard gingen, vergat ik de liefde voor mezelf. Ik ging vluchten, niet voelen, wel verdoven… Ik liep tegen de muur, had liever voor mezelf mogen zijn en daardoor ook naar anderen toe. Het is vies om te zeggen, maar liefde is een werkwoord. Het is een resetbutton die je elke dag moet indrukken, ook naar jezelf toe. Dat heb ik niet altijd gedaan. En ik moest realiseren: ik hoef niet alles te fixen, ik hoef niet overal licht op te schijnen. Het was pijnlijk dat ik dacht dat ik overal verantwoordelijk voor was.’

Wanneer lukte het weer om te gaan schrijven?
‘Veel teksten van mij zijn een mengelmoes van periodes. Situaties uit verschillende relaties haken erin aan, en dezelfde soort situaties komen vaak weer terug. Maar toen ik langzaam uit mijn burnout kwam ben ik thuis weer muziek gaan maken, vooral met Freez. Dit was een van de eerste tunes die we maakten. Als je zo diep hebt gezeten, en je komt weer tot het maken van muziek überhaupt, dan voelt alles als bonus en grijp je de vrijheid aan. Dat schemert er bij mij doorheen. De eerste lines zijn van een paar jaar geleden. De aanslagen in Brussel waren net geweest. Ik was daar op het vliegveld en voelde een dreigende sfeer hangen, ik zag dat de prullenbakken waren gesloten. Hoe ver ben je als maatschappij gezonken als je je vuil niet eens kan weggooien? Dat was voor mij een mooie metafoor voor relaties, waarin je op een gegeven moment niet eens meer doorhebt dat je niet meer durft te zeggen wat je eigenlijk wil zeggen.’

In je muziek heb je altijd vanuit het persoonlijke naar het politieke gekeken.
‘Dat is de reden dat er zoveel tijd zit tussen mijn albums. Ik doorleef het helemaal, het is heel veel dingen tegelijk. De muziek die ik het mooiste vind, zoomt in op persoonlijke processen. Maar ook politiek gaat over menselijke processen, dus je raakt alles aan. Het is niet dat ik er specifiek over wil beginnen, maar het komt zo opborrelen. Zoals Nina Simone zegt: “It’s an artist’s duty to reflect the times.” Dat gaat bij mij gevoelsmatig, maar het gebeurt wel.’

Er klinkt nog altijd soul en jazz in ‘Ogen Dicht’, maar dit is vooral een banger.
‘Snoeihard, toch? We staan dadelijk op Lowlands. Ik zie mezelf al staan, nog in het donker, dan die bassline die erin komt… Wóóóóów! Ik raak al hyped up van het idee. Sinds Lobi Da Basi realiseerde ik: ik ben heel veel dingen tegelijk. Alleen al Suriname is opgebouwd uit zoveel culturen. Ik was in New Orleans en zag hoe ze diezelfde verscheidenheid vieren. Ik kan dus heel veel verschillende soorten muziek maken, zonder dat het een circus wordt. Dat is een van de peilers voor de komende plaat.’

Het is bizar om te bedenken dat Lobi Da Basi nog verscheen vóór New Wave. Sindsdien is hiphop in Nederland geëxplodeerd, er zijn vier nieuwe generaties rappers opgestaan en zelfs de betekenis van hiphop is veranderd. Heeft dat jou beïnvloed?
‘Als ik eerlijk ben wel, ja. Toen we muziek gingen maken dacht ik: “Het moet van nú zijn.” Om er vervolgens achter te komen: iets anders dan jezelf zijn kan niet. We zijn kunstenaars, we moeten gewoon voortborduren op wie wij zijn en wat wij doen. Ik vind het prachtig dat er zo’n grote verscheidenheid is aan hiphop, ik plaats me binnen die verscheidenheid.’

Nog zoiets: in diezelfde periode ben jij een BN’er geworden, een logische ster bij Vrienden van Amstel. Wat heeft dat met je gedaan?
‘De aandacht?… Dat was wel een onderdeel van het overwerkt raken. Ik voelde me verantwoordelijk voor mijn omgeving, dat creëerde een druk en dat verantwoordelijkheidsgevoel brengt een onveiligheid met zich mee. Vanuit die onveiligheid wilde ik nog meer controle over alles in mijn leven. Gek eigenlijk: iedereen werkt naar dat punt toe, de grote doorbraak. En is het eenmaal zover? Dan ga je in een hoekje huilen omdat je het niet aan kan.’

Al die aandacht doet ook wat met je ego.
‘Zeker. Ik ben de afgelopen jaren niet altijd de mooiste versie van mezelf geweest. Echt een artiestencliché: ik dacht dat het mij nooit zou overkomen om los van de realiteit te komen. Toch wel dus. Dat was de allergrootste teleurstelling voor mezelf. Ik ben er openhartig over: therapie is een belangrijk ding voor me geweest. De therapeut zei me: het is niet speciaal dat als je zoveel rondjes hebt gelopen dat je tegen een muur aan loopt. Therapie was belangrijk, geloof ook. Toen ik gedoopt werd, kreeg ik een boekje over ik-gerichtheid.’ Hij begint te schateren. ‘Nóú, die kwam binnen, hoor! Of je jezelf vanuit je ego boven een situatie plaatst of eronder… je bent de hele tijd met jezelf bezig, in plaats van te vertrouwen of los te laten. Dat is zo’n belangrijk ding geweest. Door meditatiecursussen en noem maar op realiseerde ik me dat en begon mijn hart weer te gloeien. Niet dat ik op een roze wolk zit, hoor, maar ik kan het herkennen als ik in mijn ego schiet of pijn voel. Dat is echt een doorbraak.

‘Natuurlijk mag ik nog wel genieten van mijn succes. Ik ben een professional, en ben me steeds meer gaan verbazen over het niveau waarop we opereren. Mijn meissie zegt altijd: “Het verschil zit erin of je dat vanuit een gevoel van volledigheid of een gevoel van gebrokenheid doet.” Ik heb mezelf kunnen helen, en maak minder handelingen vanuit gebrokenheid.’

Je hebt weer heel wat shows aangekondigd, en er komen er ongetwijfeld nog veel meer bij. Welke waarschuwingssignalen moet je in de gaten houden?
‘Waarschuwingssignalen zijn: dat ik in mijn hoofd schiet. Dat ik overprikkeld raak, dat het te veel wordt, dat ik mezelf teveel afsluit. Ik weet dat dat een compensatie is voor iets anders, dan is het uit balans. Dat ik meer ga stotteren.’ Weer een schaterlach. ‘En als mijn vriendin zegt dat ik hoog in mijn ademhaling zit. Dan realiseer ik: “Oh oh, het is weer zo ver.” Maar zo lang ik die waarschuwingssignalen kan herkennen, komt het wel goed.’

Typhoon speelt op Lowlands, North Sea Jazz en de Zwarte Cross. Op 21 en 22 november neemt hij twee dagen de Melkweg over.