De worsteling van Ronnie Flex De worsteling van Ronnie Flex

‘What the fuck?’ Regisseur Sacha Vermeulen is volledig in shock. Een paar uur eerder nog, in de auto op weg naar de allerlaatste draaidag van De vlucht van Ronnie, vertelde ze euforisch wat een mooi rond verhaal haar film zou gaan vertellen. Haar tweede documentaire over superster Ronnie Flex moest een echte coming-of-age-film worden: hij begint langzaam te wennen aan het prille vaderschap, is gaan sporten, leert voor zichzelf te zorgen, heeft eindelijk contact met zijn eigen vader en wist na jarenlang worstelen af te kicken van de wiet. 

Maar direct nadat het laatste shot geschoten is en de camera-apparatuur wordt ingepakt, blijkt dat het toch niet zo goed gaat met Ronell Plasschaert alias Ronnie Flex. ‘Wat moeten we nu?’ mompelt Vermeulen tegen haar cameraman. Dan worden de spullen toch maar weer uitgepakt. De opnameknop gaat aan en Ronnie vertelt ‘dat de struggle nooit ophoudt’. 

Ook twee weken later is Vermeulen nog geëmotioneerd. 

Ben je inmiddels een beetje bekomen van de schrik? 
Vermeulen: ‘Nou, niet echt. Ik was echt aangeslagen. Ten eerste ben ik met hem begaan en gun ik hem een beter leven. Elke keer dat hij een paar stappen vooruit zet, zet hij er ook weer eentje terug. Ten tweede was ik bang voor de film. Ik had de lijn van de film al helemaal staan, we moesten vervolgens lang sleutelen om te kijken hoe we dit verhaal gingen vertellen.’ 

Er zijn niet veel Nederlandse muzikanten die een tweede documentaire verdienen. Ronnie Flex krijgt er na tweeënhalf jaar al een. Waarom? 
‘Hij is de ster geworden die hij wilde zijn. Hij is nu écht groot. Daarnaast vind ik zijn verhaal heel mooi, omdat het nog iets groters vertelt. Over een verslaving waar hij niet vanaf weet te komen, over volwassen worden, het gemis van een vader in zijn eigen jeugd en hoe hij daarmee om moet gaan. Na de eerste film was ik supernieuwsgierig: wat gaat deze jongen bereiken? Zal hij zijn dromen verwezenlijken, of ligt hij straks in de goot? Er hangt een bepaalde spanning om hem heen.’ 

Wat is de essentie van zijn worsteling, denk je? 
‘Ik vind hem een echte kunstenaar, die in de krochten van zijn ziel moet graven om daar het beste uit te halen. Ook vertelde hij me dat hij het gevoel heeft dat hij niet zo veel kan, hij vindt bijvoorbeeld dat hij niet goed kan zingen. Er zit een bepaalde mate van onzekerheid in hem, en hij weet niet waar hij was geëindigd als hij de muziek niet had gehad. Muziek is zijn handvat om iets met het leven te doen, en hij is in de veronderstelling dat hij heel stoned en dronken moet zijn om tot die diepere laag van zichzelf te komen. Want dan is hij creatief.’ 

Een documentairemaker probeert vaak afstand te bewaren, maar als je iemand zo lang volgt ontstaat er ook een band. Voelde je niet de behoefte om je over hem te ontfermen? 
(Schaterlachend) ‘Ja joh, heel erg zelfs. Na draaidagen bleef ik vaak met het gevoel zitten: wie zorgt er straks voor hem? Hij is vaak alleen, zit tot midden in de nacht keihard te werken in die studio. Wanneer ik bij hem was voor een draaidag, gedroeg ik me soms ook als een moedertje. Ik heb wel eens lekker de afwas staan doen. Of dan was hij zijn pinpas weer kwijt en moest er via mij geld worden overgemaakt. Als er iets was met Nori, zijn kindje, dan dacht ik: volgens mij heeft dat kind gewoon honger. Dan ging ik snel een broodje voor haar maken. Ronnie is natuurlijk ook gewoon een volwassen man, maar wel onhandig, chaotisch en wat awkward. Hij heeft verteld dat hij add heeft, dat herken ik van mijn zus. Die vergeet ook altijd twintig keer haar portemonnee.’ 

Hoe zag je hem het afgelopen jaar groeien? 
‘Ik zag hem vooral groeien in het verlangen, de wil om een beter mens te worden – voor zijn dochtertje én voor zichzelf. Aanvankelijk had hij overal schijt aan, hij wil het op zijn manier doen. Tijdens de eerste draaidagen lagen er nog oude spareribs met uitgedrukte peuken en lege pizzadozen in het huis. In de loop van de maanden werd het huis opgeruimd, kwam er een gordijn bij, werd er een leuk tafeltje neergezet en ging hij sporten. De wil om een beter mens te worden, is duidelijk aanwezig. Stoppen met blowen hoort daarbij, maar het is meer dan dat.’ 

Welk moment met hem ontroerde je het meest? 
‘Toen ik hem voor het eerst met de baby zag. Ik voelde wat hij vanbinnen meemaakte. Ik voelde zijn droom, zijn wens, zijn verlangen om met haar te connecten. Tegelijkertijd voelde ik ook de disconnectie, omdat hij blowt, maar ook omdat hij het moeilijk vindt. Het is gewoon een jongen die voor het eerst vader wordt. Toen hij klein was, was zijn vader er niet voor hem, dat draagt hij met zich mee. Toen ik zag dat Ronnie echt wilde, maar nog niet altijd kán? Ja, dat ontroerde me. Het is verdrietig, maar ook mooi.’ 

Wat denk je, zou je ook nog een derde film over hem willen maken? 
‘Als ik heel eerlijk ben, wil ik dat dolgraag. Na het schieten van de allerlaatste scène dachten we: ja, er is nog genoeg te vertellen. Zijn kind groeit op, de worsteling met middelen zal niet zomaar stoppen. Ik ben nog lang niet op Ronnie uitgekeken.’ 

3doc: De Vlucht van Ronnie gaat woensdag 4 maart in première in de Melkweg en is zaterdag 7 maart om 22.05 uur op NPO 3 te zien. Daarna verschijnt de film op NPO Start en YouTube.