DTRH18: Queens of the Stone Age verliest zichzelf op de krachtigste manier DTRH18: Queens of the Stone Age verliest zichzelf op de krachtigste manier

Er is schrikbarend weinig nodig om dat kleine laagje beschaving van de mensheid af te schuren. Een gemene grap, acht bier en een ronkende gitaarriff zijn genoeg om compleet je verstand te verliezen. Josh Homme weet dat maar al te goed, en hij ziet het hier op de Groene Heuvels voor zijn ogen gebeuren. Jongens van begin twintig die onbedaarlijk met hun ledematen zwaaien op opener ‘A Song for the Deaf’, een kale gast met sik die als slangenmens crowdsurfend over de hoofden rolt bij ‘My God Is The Sun’ en brede gasten die de Queens al vijftien keer hebben gezien en van begin tot einde in de moshpit willen staan.

‘Cut yourself loose,’ sommeert Josh Homme op dwingende toon om dat vuur nog eens extra aan te wakkeren. Hij zegt het niet slechts eenmaal, maar keer op keer. ‘We dance to stay alive. We dance to become one. We dance to become none. Cut yourself loose.’ Uit de mond van een ander zou dat waarschijnlijk mega-cheesy klinken, bij hem klinkt het onweerstaanbaar dreigend. Homme wil dat we ons met zijn allen verliezen, vergeten wie of wat we zijn en zo wellicht enige vorm van catharsis kunnen bereiken.

Denk nou niet dat Queens louter lomp speelt, in tegendeel. Wat de groep altijd al van andere hardrockbands onderscheidde, was de onweerstaanbare schwung die er onder hun loeiharde riffs doordendert en de heupen smeert tussen het headbangen. ‘No One Knows’ wordt steevast met een hooligan-fanatisme meegebruld, maar klonk ook jarenlang in de indiedisco, primetime op de dansvloer. Die kant heeft de band met laatste album Villains alleen maar verder aangedikt: nog altijd heeft Josh Homme de duivel op z’n schouder, maar met hulp van ‘Uptown Funk’-producer Mark Ronson swingt het nog net iets harder. Dat blijkt hier zeker in ‘The Way You Used To Do’, met een kurkdroge boogie-drive die zowaar wat wegheeft van ZZ Top, en handclaps die doen denken aan de vroegste rock ’n roll. Niet dat het zwaartepunt op Villains ligt. Nee, de band doet een indrukwekkende greep uit zijn oeuvre, en focust vanavond toch vooral op succesplaat Songs for the Deaf. Die songs hebben ook na 16 jaar nog niets aan kracht ingeboet.

HET CONCERT:
Queens of the Stone Age, Hotot, vrijdag 30 juni

HET PUBLIEK:
Verliest zichzelf elke keer als Homme dat wil.

WAS HET GOED:
Retestrak natuurlijk, en juist de onderhuidse spanning en dreiging maakte deze show magistraal. 

HET NUMMER:
De duistere stoomwals van 'A Song for the Dead'

OOK OPMERKELIJK:
Opkomen met de soundtrack van A Clockwork Orange, omdat het leven van Josh Homme als een Stanley Kubrick-film is. 

(Tekst gaat door onder de video en foto)

Is er chemie op het podium? Niet zozeer, het lijkt eerder alsof alle leden op hun eigen eilandje staan te spelen. Retestrak, dat wel, en met een kraakhelder geluid. Troy van Leeuwen als stoorzender op links, met af en toe bijtende noise uit zijn gitaar, soms met jankende melodielijnen op een piepkleine lapsteel en soms juist weer in ritmetandem met Josh Homme. Drummer Jon Theodore (vroeger The Mars Volta, nu vijf jaar als lid van QOTSA) soms ook het spotlight eisend met monsterlijke snare-salvo’s en een hele lange drumsolo middenin ‘No One Knows’. Bassist Michael Shuman (die tien jaar geleden op zijn 22ste al lid werd van de woestijnrockband) is nog altijd geen Nick Olivieri, maar heeft een indrukwekkend manisch gekrijs in zich als contrast op de onderkoelde zang van Josh Homme.

De onderhuidse spanning die de band vanavond laat zien, maakt de show juist nog beter. Als je wil zeggen dat Homme seks heeft met zijn gitaar, dan niet zozeer liefkozend, maar eerder gefrustreerd zichzelf afreagerend. Soms is dat de beste seks. En nog altijd is hij woestaantrekkelijk in al zijn geestdrift, zoals hij nonchalant een sigaretje in zijn mond steekt, zwierend over het podium trekt en af en toe een goed woordje Hollands spreekt. Zelfs in honky tonky-piano-song ‘I Wanna Make It With You’, een onverwacht rustpunt voor de grote finale, klinkt hij tegelijkertijd smachtend en destructief.

Meer #dtrh18 in ons dossier.

’A Song For The Dead’ is sowieso het meest dreigende, lompe en duistere Queens-nummer denkbaar, met die stoomwalsriff en een orgel dat nog eens extra demonen uit het veld los lijkt te willen trekken. Ze spelen het als slot en voordat de storm erin losbarst, valt de band compleet stil. Josh gaat op de rand van het podium staan, en vormt twee duivelskoppen met zijn handen in de lucht. Het veld juicht in extase, en wie het in het afgelopen halfuur nog niet lukte om zich los te snijden van zichzelf? Die doet dat nu wel.