DTRH18: Joe Goddard is al een paar tijdzones verder
De leukere helft van Hot Chip doet gewoon alsof het al drie uur 's nachts is
Waar Hot Chip-collega collega Alexis Taylor nogal fan is van sentimenteel pianogepingel, staat het soloalbum van Joe Goddard gewoon vol feestelijke bangers en dansbare synthpopliedjes, afgewisseld met emotionele huilend-naar-de-club-ballads. Ongegeneerde pathos, gedrenkt in autotune en gul bestrooid met handclaps. Nou houdt Down The Rabbit Hole wel van een beetje pathos (en geef die mensen eens ongelijk!), dus Goddards liveset moet hier haast wel goed vallen. Naast hem op het podium staat Valentina, de zangeres met vloeiende r&b-stem die aan het begin en eind van de set wat vocalen voor haar rekening neemt.
Uit zijn synths komen heldere, poppy melodietjes die hij alsmaar rond laat cirkelen. Soms laat hij ze zo over elkaar heen vallen dat het ritme totaal zoek raakt. Daarvan raakt het publiek ook even de weg kwijt. Doet-ie expres natuurlijk, want als Goddard vervolgens weer alles op zijn plek laat vallen en er gelijk een zware, droge kick doorheen slingert, is de ontlading des te groter. Vanaf dat moment kopt hij ze allemaal makkelijk in. Uiteraard wordt alles een flink stuk vettiger aangezet dan op plaat, met opzwepende snares boven dreunende bassen. De ballads laat hij achterwege, vanavond horen we alleen maar beukers. De lasers schieten door de tent, en als dan ook nog eens die stroboscopen beginnen te flitsen, gaan in het publiek de ogen dicht en de armen omhoog.
HET MOMENT:
Valentina komt terug om hun gezamenlijke hit 'Gabriel' te zingen. Met elke hoge, meeslepende uithaal ('GABRIEEEEEL!') raakt het publiek meer in extase. Als Goddard de set dan ook nog eens afsluit met ultiem cheesy discoballen-anthem 'Music is the Answer', wordt er gedanst alsof dit het laatste feestje op aarde is. In plaats van vrijdag half tien lijkt het even drie uur 's nachts op zondag, wanneer die emotionele laatste track van het festival gedraaid wordt. Als Joe en Valentina het podium verlaten, blijft het publiek juichen: nog eentje, we willen nog niet naar huis! Maar eh, jongens, dat hoeft ook niet hè. We zijn pas net begonnen.
Meer #dtrh18 in ons dossier.