Londen, 2012, een groots hoogtepunt in de carrière van Orbital. Het Engelse duo opent de Paralympische Spelen in hun hoofdstad. Duizenden mensen zien de twee broers met de befaamde lampjes op hun voorhoofd. Ze hebben ook een special guest die avond. Geen rapper, geen zangtalent, zelfs geen topatleet, maar de legendarische wetenschapper Stephen Hawking. ‘Een prachtig moment’, zegt Paul Hartnoll, de oudste van de twee broers die samen Orbital vormen. Hij heeft zojuist zijn liefde verklaart aan wetenschappers als muzikale partners, maar daarover later meer. ‘Het toont ook de kwetsbaarheid van alles. Een paar maanden later gingen we uit elkaar. Ik had er genoeg van.’
Alweer, zou je haast zeggen. In het nieuwe millennium heeft Orbital een gewoonte gemaakt van lange stiltes tussen albums of zelfs officiële beëindigingen van hun gezamenlijke loopbaan. Reden: Paul en Phil hebben een nogal explosieve band. Dat komt volgens Paul - uiteraard - door het onuitstaanbare gedrag van zijn broer. Zo laat–ie hem nogal eens voor het werk opdraaien en is–ie grillig in zijn gedrag. Voor Paul werkt dat dan weer als een rode lap op een stier, vertelt hij, en dat resulteerde de afgelopen jaren nogal eens in geschreeuw en slaande deuren. Letterlijk. ‘Het was echt niet meer te doen. Ik accepteerde het niet als Phil weer eens schreeuwde: "Als we het niet op mijn manier doen, dan stop ik met de band!" Hoe kun je dat nou zeggen, dat is toch geen onderhandelen? En bovendien: gisteren vond je nog iets heel anders!’
Zonde, zonde, vindt Paul zelf. Hij hield zich de afgelopen jaren bezig met solowerk en tv-opdrachten. Ook interessant, maar hij miste de groep waarmee hij bijna dertig jaar actief was. Orbital behoorde net als Underworld en Chemical Brothers tot de acts die elektronische muziek in de jaren negentig naar het alternatieve publiek bracht. Tracks als ‘Chime’ en ‘The Box’ deden het goed op de Britse radio. Ze hebben misschien niet de classic songs van The Prodigy of The Chemical Brothers, maar wel de dance-rock crossover appeal. ‘Dat is het enige voordeel van steeds uit elkaar gaan’, zegt Paul Hartnoll. ‘Na dertig jaar kun je zelfingenomen en routineus worden, terwijl ik elke keer dat we uit elkaar gaan weer verlang naar wat ik achter me gelaten heb.’
Let op: Deze inhoud kan niet getoond worden omdat deze mogelijk strijdig is met de gekozen cookiesettings.
U kunt dit hier aanpassen door de categorie 'social' aan te vinken. Waarom is dit nodig?
U kunt dit hier aanpassen door de categorie 'social' aan te vinken. Waarom is dit nodig?