Pink Oculus opende vrijdag in de AB óók nog voor Anderson .Paak, wiens afzegging een flink gat in de programmering hier sloeg, maar het is te hopen dat zijn fans vanmiddag vroeg bij Pink Oculus waren. De Nederlandse rapper-annex-zangeres verzacht het gemis behoorlijk. Esperanza Denswil durft alles, van razendsnelle flows tot zoete uithalen en je kunt niet anders dan jaloers zijn op haar charisma.
Van de superster-productie van Oscar and the Wolf tot de prachtig intieme show van Father John Misty, van de sneuveldrang van Ronnie Flex tot de vlammende festivalshow van Soulwax: dit waren onze favoriete shows van drie dagen Down The Rabbit Hole.
13. Pink Oculus doet een ode aan zichzelf
12. Sinkane maakt soundtrack voor betere wereld
‘Het is oké om aardig te zijn. Het is oké om positief te zijn. Laten we het gewoon met zijn allen doen,’ spreekt Sinkane de volle tent toe. Menig muzikant is voor minder van het podium gejaagd, maar bij Sinkane knik je automatisch. Ja man, laten we het gewoon doen. ‘Favorite song’ is toch wel de hit. Het keyboard-riffje uit Onyeabors ‘Atomic Bomb’ doet het hem, terwijl hij naar een denkbeeldige dj zingt of ie zijn favoriete nummer wil draaien. Zo klinkt een zorgeloze avond.
11. Ronnie Flex bouwt het allerkleinste/mooiste feestje
'Ik was even bang dat het stiff zou blijven', zegt Ronnie Flex na twintig minuten met een dikke zweterige grijns. Dan heeft hij de dronken gasten en piepjonge meisjes op de boot al twee keer uit elkaar uit elkaar getrokken voor een giga-circlepit tijdens 'Nooit Meer Slapen'. De streamingkoning heeft eens ouderwets sneuveldrang op de Wilde Haren-boot.
10. Spinvis grijpt hard en subtiel vast
Het knappe aan het optreden is dat Spinvis de nummers veel recht doet, maar de festivaltent ook vakkundig verleidt. Lekker brutaal, lekker fel. Spinvis begrijpt wat Down The Rabbit Hole nodig heeft en levert het met waardigheid.
9. Spoon overtuigt met greatest hits-set zonder hits
Waarom staat Spoon zo zelden op een groot Nederlands festival? De Amerikanen zijn het schoolvoorbeeld voor de indie-generatie van deze eeuw: geen hits, wel een continue stroom aan goede albums. En het heeft negen platen en 21 jaar geduurd, maar Spoon heeft alles om ook in Nederland door te breken op de festivals. Eindelijk.
8. Psychedelisch Pond ziet de koersen stijgen
Het publiek volgt Nick Allbrook zoals een hond een tennisbal. De zanger zoekt het publiek graag op. Maar als hij met z’n band gewoon on stage twee van de beste nummers achter elkaar speelt - ‘Paint Me Silver’ en ‘Giant Tortoise’ - is iedereen tevree. De Australische psychers kunnen met een gerust hart terug naar huis.
7. Warpaint is vleesgeworden cool
Vier jaar geleden stond Warpaint op dit zelfde festival, destijds in een halflege Hotot. Dit jaar is de band “gedegradeerd” naar de Teddy Widder, een tent die ze qua formaat beter past. En ja, dit weekend wordt alles met een nonchalance gebracht die je bijna doet vergeten hoe goed dit is.
6. Belabberd geluid krijgt Moderat niet klein
De Hotot kolkt aan alle kanten. Knap, want het mislukt zo vaak, een dance-act die echt liedjes heeft. En dan wordt er ook nog eens haast om het nummer gewisseld van stijl. Emo-ballads, lompe dubstep, stampende techno zonder vocals. Als de basis zo sterk is, als er zo vol overgave gespeeld wordt en het er ook nog eens zo goed uit ziet, dan blijft er weinig te klagen over.
©
Hans van Wijk
Soulwax op oorlogspad is dé festivalact van de zomer
Is het te vroeg om Soulwax de festivalact van 2017 te noemen? De Dewaele broers hebben enorm veel gedaan, maar de vorm die ze zichzelf nu hebben aangemeten is misschien wel hun indrukwekkendste tot nu toe. En voor het tweede weekend achter elkaar wordt een complete tent gek van dat 'domme idee' van de Vlamingen.
©
H09909
De bloederige zege van Ho99o9
Die diepe, onheilspellende grom van TheOGM klinkt overal bovenuit en kookt je bloed. Af en toe maken die razende hardcore punkdrums plaats voor een onvervalste hiphopbeat, en dan hoor je ineens hoe vlijmscherp de flows ook nog eens zijn. Niet we het dan ineens rustig aan gaan doen; de Fuzzy Lop wordt van die trapbeats zo mogelijk nog gekker. Wie niet geloofde dat dit festival écht hard kon gaan is bij dezen af. DTRH 2017 heeft gewoon het hardst voor het laatst bewaard.
©
Timo Pisart / 3voor12
Nicolas Jaar is de koning van de dynamiek, en van de nacht
Boven alles is Nicolas Jaar de koning van de dynamiek. Zelfs in wat zijn allerlompste set ooit in Nederland lijkt. Na tien minuten gereutel gooit hij er een kick in die bijna niet meer weggaat. Maar als hij hem wegdraait, krijgt hij het voor elkaar om het een-na-grootste podium te laten dansen op het geluid van rinkelende glasscherven en maakt hij iedereen bij wie de pil net inklapt gek. Nicolas Jaar trekt je dieper de nacht in dan je zou verwachten.
©
Timo Pisart
Oscar & The Wolf overtuigt zelfs de grootste haters
Als de confetti weer gedaald is, is het Max Colombie zelf die het hardst fluit. Met zijn rug naar het publiek fluit hij en dwingt hij zijn band om uit de LED-kooi te stappen waar zij de hele show in stonden. Sympathiek, maar het is natuurlijk Colombie zelf die de grote ster is vanavond.
©
Rob Jansen / 3voor12
Op de knieën voor Father John Misty
Josh Tillman heeft een achtkoppige band meegenomen die perfect aansluit bij zijn stem en zijn laatste twee albums I Love You, Honeybear en Pure Comedy. De grootse nummers worden prominent gevuld door heldere pianoklanken, meewiegende blazers, en vaak de akoestische gitaar. Tillman zal ongetwijfeld ook op de knieën zijn gegaan voor dit gezelschap, want wat klinkt het overtuigend vol en warm. Het negental sleept iedereen mee en stuurt de toch al mooie nummers schitterend de avond in.