DTRH17: SOHN maakt van ongeluk een overwinning
Foutje, bedankt!
Het is eigenlijk een beetje lullig voor Chris Taylor dat James Blake bestaat. Die boekt enorme successen met ongeveer dezelfde elektronische blue eyed soul en R&B die Taylor onder de naam SOHN uit brengt. Waar James Blake echter de neiging heeft om zijn liveshows richting het sentimentele (en ietwat zemelige) te trekken, leunt SOHN meer op de beats. Is dat verschil groot genoeg om van SOHN een onderscheidend artiest te maken?
Je kunt hier de hele show terugkijken.
Het benadrukken van beats werkt in ieder geval. De Teddy Widder staat lekker te viben, en SOHN zelf ook. Op zijn pianokruk wiegt hij zwoel mee, met kleine klopjes op de borst en fladderende handbewegingen geeft hij de maat aan. Een wat uitgeklede track – vooral piano en zang – geeft meer ruimte aan zijn soepele falsetto, maar is saaier dan de rest van zijn set. Een slimme zet is het wel, want als na dat nummer de diepe bas van “Falling” in kickt, slaakt het publiek kreetjes van enthousiasme. Dansen willen we! “Falling” heeft een uitstekende opbouw, SOHN geeft gas en bindt in op de juiste momenten, waardoor je gaat verlangen naar een ijskoude Berghain technoclimax. Die komt net niet helemaal, maar de track geeft halverwege de set wel het moment aan waarop we dieper gaan. Dan wordt het pas echt interessant: de bassen worden zwaarder, de percussie killer. Langzaam dwalen we bijna een warenhuis in.
HET MOMENT:
En dan, precies als SOHN echt even zijn Âme-momentje wil pakken, gaat er iets mis. De tracks van de synth en basdrum lopen niet gelijk, en “Lights” start uit de maat. Taylor probeert zich er nog uit te redden, maar het werkt niet. “Please can we stop? We fucked up!” Hij schudt de schrik van zich af en start opnieuw. En het is lekker! “We're back in the game!” De goede wil die hij hiermee kweekt, vertaalt zich in een massaal applaus en een dansende menigte, aanhoudend tot het einde van de set.
Volg Down the Rabbit Hole op de voet met onze livestream, alle video-opnames en het dossier.