DTRH17: Slaves zijn sweet and tender hooligans

Isaac Holman mag graag uitschreeuwen waar hij een hekel aan heeft. Zoals in ‘Cheer Up London’: aan chagrijnige kantoormensen in de metro. Of in ‘Hypnotised’: aan de televisie. Of in ‘Fuck The Hi-Hat’: aan… exact. Naast hem is z’n mate Laurie Vincent, hij met dat clown Bassie-pak, de sullige. Holman is de man van het lompe punkduo die de show draagt. Zijn jasje smijt hij meteen uit zodat hij het hele concert staand in bloot zwetende pens kan drummen. Hij mept agressief alsof zijn favoriete voetbalclub zojuist met 7-0 heeft verloren. Van de aartsrivaal. Terwijl zijn vriendin met een ander in bed duikt. Het hoeft niet zachtzinnig van Slaves: ‘I love you more when you’re angry with me / cause you’re so boring when you’re nice.’

Maar het Engelse duo bestaat wel uit sweet and tender hooligans. Holman mag graag slap ouwehoeren over z’n bandvriend en draagt het publiek op elkaar te knuffelen. Slaves haat, maar wel met liefde. Het duo dendert in hoog tempo door met een zwaar gitaargeluid. De stembanden worden tijdens en tussen de nummers schor geschreeuwd met allerhande meningen. Halverwege komt er meer variatie in. Goed dat Laurie Vincent z’n gitaar opzij legt om een wat nummer in wat trager tempo op zijn ‘tiny synthesizer’ te spelen. Holman begint vaker rond te lopen en nog meer te lullen waardoor de grip op het publiek losser wordt: voor Slaves is een uur echt wel lang. Om vervolgens weer als de hooligan-editie van Stampertje iedereen terug te grijpen. Slaves is niet gemaakt voor de grote muzikale variatie, maar wel om te rammen, te klagen en te verbroederen.

HET MOMENT
Tijdens de introtune worden het volume en de basdrum al hard opengedraaid. De keuze: ‘We Like To Party (The Vengabus).’ Het publiek weet waar ’t aan toe is en springt op de krakende houten vloer. Slaves speelt tegelijk met headliner Moderat. Wie bij Slaves staat, gaat er helemaal voor.

Volg Down the Rabbit Hole op de voet met onze livestream, alle video-opnames en het dossier.