DTRH17: Nathan Fake, struikelen met sterren in de ogen

Hier staat de Space Lady nog op een ronddraaiend UFO-podium te spelen, daar wordt in een portocabin iedere vijf minuten Oud en Nieuw gevierd inclusief schuimkanon en feesttoeters, op het veldje doet Jungle By Night een bedwelmend verrassingsoptreden en in het bos draait een fucking enge horrorfilm: ja, de eerste nacht van Down The Rabbit Hole is nogal een gezellige teringzooi. 

Maar er is ook nog Serieuze Muziek te horen: Nathan Fake doet een liveset in de Fuzzy Lop. De Britse producer werd een dik decennium terug ingehuldigd in de emotionele elektronica-kliek Border Community van James Holden, en met zijn nerdy IDM-plaat Drowning in a Sea of Love (2006) en vooral ‘The Sky was Pink’ maakte hij een dansvloerklassieker. 

Zijn liveset is supercool en best wel verwarrend: hij schijnt het meeste on the spot te improviseren. Telkens weer bouwt hij aan overstuurde arpeggio’s en emotionele melodieën en schuift hij er hinkstapsprong-beats overheen die zelden direct rechtdoor gaan. Hij doet niet echt aan beatmixen: hij trekt gewoon de kick weg, gooit gigantische bakken galm over de motiefjes en schuift er een nieuw idee overheen in een heel ander tempo. 

HET MOMENT:
Tja, hoe moet je daar nou op bewegen, wanneer je niet meer voelt of hij in 3/4 of 4/4 bezig is en de weg toch al aardig kwijt was? Een jongen en meisje – ongetwijfeld een stelletje – vooraan zitten zo’n beetje in elkaar vervlochten met gelukzalige glimlach en armen verstrengeld, leunend tegen het hekje aan. En zie je dat? Daar midden op de dansvloer wordt een intense, sensuele hoofd- en schoudermassage gegeven. Ja, de sterretjes flikkeren in de ogen bij vrijwel iedereen, en hoewel zelfs de kids vooraan niet zo goed weten hoe ze erop moeten dansen, willen ze wel héél graag. De set is eigenlijk iets te moeilijk voor het tijdstip, maar eigenlijk is het daarom nog veel cooler dat Fake de tent zo vol weet te houden.

Volg Down the Rabbit Hole op de voet met onze livestream, alle video-opnames en het dossier.