Nee, dat is geen goedkope beeldspraak om het slicke geluid van Phoenix’ zesde album te duiden, het is simpelweg de esthetische saus waarmee de Fransen hun album overgoten hebben. Italiaanse stranden waar romantiek en lust stuivertje wisselen, waar popmuziek gepresenteerd wordt met een glitterjurk en een overdreven grote glimlach. Dat gebeurt letterlijk in de clip van ’J-boy’, een fake optreden van de band in een grote Italiaanse tv-show. Het krijgt een extra nostalgisch vleugje door de klassieke VHS kleurstelling en dito beeldformaat. Is het echt zo, steekt Phoenix zijn kop in het zand van de Adriatische kust?
Nu is Phoenix misschien wel de laatste band waar je een doorwrocht album vol existentiële zorgen van zou verwachten. De band staat al sinds het debuut United bekend om zijn soepele sound, waarin de vederlichte synths en het open stemgeluid van Thomas Mars de boventoon voeren. Dat geluid werd geperfectioneerd op het vierde album Wolfgang Amadeus Phoenix, waarvan singles ‘1901’ en ‘Lisztomania’ vooral in Amerika uitgroeiden tot bizar grote hits. Phoenix was van een respectabele middenmoter ineens uitgegroeid tot headliner van Coachella. Nog steeds ongelofelijk.
Let op: Deze inhoud kan niet getoond worden omdat deze mogelijk strijdig is met de gekozen cookiesettings.
U kunt dit hier aanpassen door de categorie 'social' aan te vinken. Waarom is dit nodig?
U kunt dit hier aanpassen door de categorie 'social' aan te vinken. Waarom is dit nodig?