Het zijn de hooks in ‘Sober II’, de ingeloste belofte van de eerdere waarschuwing, die al na twee nummers kwam met ‘Sober’. ‘We're King and Queen of the weekend. Ain't a pill that could touch our rush’, zong ze daar, als ode aan de extase van een nacht uit. Maar dit kwam er meteen al achteraan: ‘But what will we do when we're sober?’
Melodrama, wat is dat eigenlijk? In de toneelwereld is het de overtreffende trap van ‘drama’, een verhaal vol emotioneel effectbejag en vol cliches. Interessant dat Lorde zichzelf zo’n ‘belediging’ toekent - want dat is het natuurlijk - terwijl zij er juist bekend om staat de cliche’s en de goedkope emoties uit de weg te gaan. Dat was waar de wereld massaal voor viel op haar debuutalbum Pure Heroine, met al die superslimme popliedjes, gemaakt door een toen 16-jarige met een bijzonder scherp observatievermogen. Zij liet zich net als iedereen meeslepen door verliefdheid en puberale rebellie, maar ze kon er ook met een bijtende eigenheid stelling tegen nemen, met ‘Royals’ en ‘Tennis Court’ als instant klassiekers.
‘I told you this was melodrama’, herinnert Lorde je in het zevende nummer op haar nieuwe plaat. Klopt, je had het kunnen weten. De Nieuw-Zeelandse gaf haar tweede album een niet mis te verstane titel mee, dus je kan moeilijk beweren dat je niet wist waar je aan begon. ‘You wanted something that we offer. All the glamour and the trauma and the fuckin’ melodrama.’
Die Lorde is er op Melodrama nog steeds, en die ene zin in ‘Sober II’ lijkt dan ook een ironisch perspectief op al die avonturen waar ze zich in de liedjes ervoor vol overgave in gestort heeft. Melodrama volgens Lorde: het eindeloze bacchanaal waar jonge mensen zich in storten, waarin al alle middelen (letterlijk en figuurlijk) ingezet worden om die intense emoties te voelen.
Het album opent met ‘Green Lights’, de aanloop naar de wilde avond, met Lorde die zich nog even opmaakt in het spiegeltje van de auto. Het start als een kalme pianosong, maar na een kleine minuut transformeert het tot een pop-house-crossover met een powerpiano en zijde-achtige strijkers. Alsof we letterlijk het feest binnen stappen. Het is zo’n typisch mixed feelings feestje, bedoeld als remedie tegen een verbroken relatie, als paradijselijk buffet van nieuwe geluiden en positieve emoties. ‘I’m waiting for it, that green light, I want it.’ ‘Green Light’ is de aftrap van een hopeloze missie: jezelf overprikkelen als tegenwicht voor een verstoorde balans. Met natuurlijk altijd gevaar op de loer. In ‘Homemade Dynamite’ zingt Lorde over die ene vriend we wel zou rijden, maar die duidelijk te ver heen is om nog recht te kijken. ‘We'll end up painted on the road, red and chrome’, verwijst ze naar het auto-ongeluk dat voorkomen werd, om vervolgens het gebroken glas van de denkbeeldige crash nog subtiel te koppelen aan de gebroken glazen van ieder goed feestje.
Melodrama? Een beetje wel. En toch heeft Lorde ook op dit album dat aangename onderkoelde dat haar zo intrigerend maakt. Ze heeft een aura van onaantastbaarheid om zich heen, net zoals ze kan zingen over haar seksualiteit (‘sometime I end up in a different bedroom’), zonder over te komen als een ‘goedkope sloerie’ die met iedereen het bed in duikt. En toch is het kernliedje van het album er een dat de titel recht doet: ‘Liability’, een kwetsbare pianoballade (en gedoodverfde wereldhit) zoals we die nog niet eerder van Lorde hoorden, en waarin ze zich bewust verklaart van haar complexe gebruiksaanwijzing: ‘They say, "You're a little much for me, you're a liability. You're a little much for me”. So they pull back, make other plans. I understand, I'm a liability.’
Daarna begint het album net zo te wankelen als de hoofdpersoon ervan om een uur of vier ’s nachts. De Kate Bush-achtige ballad ‘Writer In The Dark’ heeft nog wel iets interessants, maar ‘Hard Feelings’ en ‘Supercut’ zijn nogal inwisselbare liedjes. Maar we eindigen weer goed met ‘Perfect Places’. We treffen een verwarde Lorde, maar dan toch op zijn minst een doelbewust verwarde Lorde. Je storten in het feestgedruis is per slot van rekening beter dan alleen thuis zitten met al je gedachten. Het tekent dit album, en natuurlijk tekent het ook Lorde’s generatie. En eerlijk gezegd ook de generatie voor haar. ‘All of the things we're taking. ‘Cause we are young and we're ashamed. Send us to perfect places’, klinkt het in ‘Perfect Places’. En dit zijn de slotwoorden: ‘All the nights spent off our faces, trying to find these perfect places. What the fuck are perfect places anyway?’