London Calling 2012/1

London Calling in cijfers
Breton, King Krule en Willis Earl Beal best beoordeeld
21 mei 2012

De eerste London Calling editie van 2012 was vochtig en heet, kende een rustige tweede dag en moest het op papier doen met betrekkelijk weinig uitschieters. Maar zoals dat gaat: in de praktijk was het festival wederom dé plek waar de mannen zich scheiden van de jongens. Acts vallen door het ijs of presenteren zich als/voor de toekomst. 3voor12 zet de cijfers voor je op een rij. In de loop van maandag zullen de eerste concerten online verschijnen.
London Calling: Japandroids stroomt over van rauwe energie
Canadees noisepopduo is de katalysator die Paradiso tot ontploffen brengt
20 mei 2012

Het is bijna 2 uur ‘s nachts en het publiek in de grote zaal van Paradiso is wel toe aan een opstootje. DZ Deathrays heeft zojuist het voorwerk gedaan en het is aan Japandroids om het af te maken. Als laatste band is het aan het duo uit Vancouver om de grote zaal te laten ontploffen. Als er dit festival één band is die het festival compleet op zijn kop zet, dan zal het nu moeten gebeuren.
London Calling: Hooded Fang rammelt superstrak
Sympathiek optreden van Portugese Canadezen
20 mei 2012

In november 2008 speelde de Amerikaanse band White Denim in de bovenzaal van Paradiso. Het was stiekem een van de beste, meest energieke London Calling shows ooit. Vandaag staat er een labelgenoot van die band op het programma, het Canadese Hooded Fang. En verdomd, die bands hebben wel wat van elkaar weg.
London Calling: oordopjes in bij The Big Sleep
Valse maar meeslepende bak herrie overtuigt
20 mei 2012

New York is de bakermat van veel indie-stijlen, waaronder de noiserock van bands als Sonic Youth. Gelukkig komen er nog steeds bands uit die regio naar festivals als London Calling om ook aan de andere kant van de Atlantische Oceaan trommelvliezen te laten breken en microfoons op tilt te doen slaan. Vanavond ranselt The Big Sleep de kleine bovenzaal af met een psychedelische inferno.
London Calling: Kassidy is lijsttrekkersverkiezing zonder winnaars
Een folkversie van The Village People
20 mei 2012

Het tweede slot op de avond in de bovenzaal is altijd een moeilijke. Je hebt als band nauwelijks de tijd om om te bouwen, want het zweet van de band daarvoor staat nog op het podium, terwijl het tijdschema in je nek hijgt. Dan moet je wel professioneel genoeg zijn om die druk aan te kunnen en toch nog goed te klinken. Dat lukt Kassidy wonderwel, geholpen door een heel arsenaal aan klaarstaande gitaren.
DZ Deathrays gaat Ribéry op ze
Hardste band van het festival zorgt voor goed vermaak, maar geen overwinning
20 mei 2012

Australië is de laatste jaren op London Calling altijd wel met een band afgevaardigd. Meestal terecht, omdat er net even iets fris’ of eigens vandaan komt. Zo ook met DZ Deathrays dat met hun trashpop laat op de avond goed van pas komt.
London Calling: King Krule is in een vreemdsoortige wereld
Jonge Brit kan nauwelijks meer op zijn benen staan maar imponeert
20 mei 2012

“Dit is onze eerste tour in Amsterdam”, zegt Archy Marshall alias King Krule droogjes tegen het publiek. Dat is een lichtelijk overbodige opmerking. De verlokkingen van onze hoofdstad zijn duidelijk wat te veel van het goede voor de jonge singer/songwriter. Zo stoned als een garnaal heeft hij duidelijk moeite om op zijn benen te staan, maar het komt de prachtige, getormenteerde muziek alleen maar ten goede.
London Calling: Wonderschoon intermezzo door Porcelain Raft
Publiek beleeft inkakmoment tijdens een van de hoogtepunten van het festival
20 mei 2012

Terwijl Chelsea en Bayern München zorgen voor misschien wel de twee rustigste London Calling uurtjes van het afgelopen decennium, krijgen de overgebleven bezoekers in Paradiso een rustmomentje voorgeschoteld in de vorm van Porcelain Raft. Absoluut geen band voor voetbalhooligans (zoals we die op London Calling ook wel hebben gezien), dus misschien wel de perfecte kandidaat voor dit moment van de avond.
London Calling: Wel de bril, niet de brille voor Spector
Grote zaal nog te groot voor prille britpoppers
20 mei 2012

"De vorige keer stonden we in de kleine zaal, nu in de grote. De volgende keer spelen we in de kelder en dan worden we hier begraven." Fred MacPherson houdt ervan dingen te zeggen die hij niet meent. Hij hoopt natuurlijk op een luid gejoel (dat helaas uitblijft): nee Fred, de volgende keer staan jullie in de HMH! De frontman - brilletje, pak, plakhaar - bedankt zo'n beetje iedereen persoonlijk met een handje, down-to-earth als hij is.
London Calling: Clock Opera gaat voor groots EN raar
Het gat tussen wal en schip dreigt
20 mei 2012

Guy Connelly, de frontman van Clock Opera heeft een karakteristieke folkbaard en soms lijkt het alsof hij een bijpassend liedje gaat spelen. Maar dan slaat hij ineens rechtsaf, richting Hot Chip-achtige synthesizerpop. Een ding is zeker: voorspelbaar is het geen moment.
London Calling: Electric Guest maakt er zes uit acht
Amerikaanse hitmachine heeft alleen nog wat kilometers nodig
20 mei 2012

Electric Guest uit Los Angeles wist topproducer Danger Mouse te strikken om het debuut Mondo van een mooie rijke sixties laag te voorzien. Maar het is niet alleen een laagje dat de liedjes van de band zo goed maakt. Wat een hooks en knappe zang, dit is in potentie een festivalkiller.
London Calling: enthousiast Team Me zoekt de diepte op
Speelse Noorse indiepop opgeleukt met experiment
19 mei 2012

Team Me is Scandinavisch. Heel erg Scandinavisch. Denk aan Pippi Langkous op de rug van een gans, terwijl intussen een stel Vikingen op een dreunend drumritme komt aanvaren. Van de twee verschillende sokken van de frontman tot het aanstekelijk naïeve optimisme: alles ademt een noordelijke sfeer uit. Een sfeer die er goed in gaat bij het publiek, maar die wel af en toe doorbroken wordt door uitgesponnen postrock stukken. Deze meer experimentele aspiraties van Team Me tillen het optreden van Team Me echter wel naar een hoger plan.
London Calling: New Look scoort voornamelijk met cover
Canadees duo heeft de sound en de looks, maar mist de songs
19 mei 2012

New Look is typisch zo'n band die je om 1 uur 's nacht kan betoveren met een mysterieuze zangeres en dansbare beats. Dat de band zo vroeg op de avond staat geprogrammeerd lijkt dus een vreemde keuze. Maar met al flink wat voorprogramma's van The XX in de benen weet het Canadese duo hoe een optreden aan te pakken rond deze tijd. Het zou dus zomaar een vroeg hoogtepunt kunnen worden.
London Calling: Willis Earl Beal is dé ontdekking van 2012
Probeer het niet te snappen, maar onderga deze performance art
19 mei 2012

Willis Earl Beal is een vreemde snuiter. Hij zal de eerste zijn om toe te geven dat hij zichzelf niet eens snapt. In zijn best korte leven heeft hij het zich al behoorlijk moeilijk gemaakt en die lastige debuutplaat maakt het er niet makkelijker op. Maar eenmaal live zal iedereen met een beetje gevoel in zijn donder om zijn. Wat een enorm talent is deze Amerikaan met de gulden strot en geweldig gevoel voor dissonantie.
London Calling: Breton ontpopt zich tot festivaltopper
Britten verrassend dansbaar ondanks experimentele muziek
19 mei 2012

Niet geschoten is altijd mis…en vandaar dat het London Calling festival altijd zoveel mogelijk bandjes uitnodigt. Elke bezemkast van Paradiso is bezet met talent. Een van die jonge bandjes lukt het altijd wel om zich op te werken van de Bovenzaal naar de Grote Zaal. En dat is reuze handig, voor de contacten op de lange termijn. Het Londense Breton behoort tot die groeicategorie. In november vorig jaar stonden ze nog boven, nu zijn ze klaar voor het grote werk.
London Calling: de hippe nietszeggendheid van Last Dinosaurs
Paradiso danst op weinig inspirerende indiepop
19 mei 2012

Het is nog rustig in de kleine bovenzaal van Paradiso, als de Australische band Last Dinosaurs aan zijn optreden begint. Niet verwonderlijk, aangezien veel mensen nog in de grote zaal zijn vanwege Howler. Maar gaandeweg het optreden wordt het drukker en krijgt Last Dinosaurs de bovenzaal zowaar uitbundig aan het dansen. Ondanks de naam van de band staat hier een stel hippe, frisse jongens die al snel de sympathie van de zaal winnen. Maar de wat fletse powerpop die de band tentoonspreidt maakt weinig indruk.
London Calling: China Rats vindt het wiel opnieuw uit
Jonge Engelsen trappen af en sluiten de tent
19 mei 2012

De vier jonge Britten van China Rats spelen als allereerste om half zeven en om twee uur nog eens. In de tussentijd hebben ze rustig de tijd om naar de Champions League finale te kijken. Maar ze maken zich er niet gemakkelijk vanaf. Dit zijn de meest aandoenlijke bands om te zien op London Calling: voor het eerst buiten Engeland en gretig als een tiener in Salou.
London Calling: Au Palais hult zich in elektronische nevelen
Canadees broer-zus-duo probeert aan te haken bij indiedancetrend
19 mei 2012

Elektronische muziek is populair aan de andere kant van de oceaan. En dan hebben wij het niet alleen over Armin van Buuren en David Guetta, maar ook over de onderkant, de voorhoede van de indiepop. Gitaren worden massaal ingeruild voor synthesizers. Alleen al vanavond heeft London Calling een aardige afvaardiging, toevallig alle vier uit Canada: Grimes, Austra en zijproject Trust, en dit Au Palais, een broer-zus-duo uit Toronto.
London Calling: Zweterige zomer met Zulu Winter
Londense indierock is gelikt en opzwepend
19 mei 2012

Hoewel het festival met Engeland an sich steeds minder te maken heeft, is Londen natuurlijk ook dit jaar vertegenwoordigd. Bijvoorbeeld met Zulu Winter, vijf indierockers die vorige week hun debuutalbum Language uitbrachten, en een radiohit scoorden met We Should Be Swimming. Met een album dat net in de schappen ligt en een bestaan als band dat nog maar een half jaar duurt, straalt Zulu Winter veel professionaliteit uit. Een beetje te veel, misschien wel.
London Calling: Yogatrance van Austra heeft baat bij kerkse setting
Armen gaan gelukkig geschoren de lucht in
19 mei 2012

's Nachts na enen is het publiek hongerig voor wat dansbewegingen. De poorten zijn weer even opengegaan voor een extra lading vers nachtpubliek, maar voor er van een dj genoten kan worden, is het eerst de beurt in de Grote Zaal aan een band die in Canada veel lof oogst: Austra.

London Calling 2012/1

London Calling in cijfers

London Calling: Japandroids stroomt over van rauwe energie

London Calling: Hooded Fang rammelt superstrak

London Calling: oordopjes in bij The Big Sleep

London Calling: Kassidy is lijsttrekkersverkiezing zonder winnaars

DZ Deathrays gaat Ribéry op ze

London Calling: King Krule is in een vreemdsoortige wereld

London Calling: Wonderschoon intermezzo door Porcelain Raft

London Calling: Wel de bril, niet de brille voor Spector

London Calling: Clock Opera gaat voor groots EN raar

London Calling: Electric Guest maakt er zes uit acht

London Calling: enthousiast Team Me zoekt de diepte op

London Calling: New Look scoort voornamelijk met cover

London Calling: Willis Earl Beal is dé ontdekking van 2012

London Calling: Breton ontpopt zich tot festivaltopper

London Calling: de hippe nietszeggendheid van Last Dinosaurs

London Calling: China Rats vindt het wiel opnieuw uit

London Calling: Au Palais hult zich in elektronische nevelen

London Calling: Zweterige zomer met Zulu Winter

London Calling: Yogatrance van Austra heeft baat bij kerkse setting