London Calling: Au Palais hult zich in elektronische nevelen

Canadees broer-zus-duo probeert aan te haken bij indiedancetrend

Atze de Vrieze ,

Elektronische muziek is populair aan de andere kant van de oceaan. En dan hebben wij het niet alleen over Armin van Buuren en David Guetta, maar ook over de onderkant, de voorhoede van de indiepop. Gitaren worden massaal ingeruild voor synthesizers. Alleen al vanavond heeft London Calling een aardige afvaardiging, toevallig alle vier uit Canada: Grimes, Austra en zijproject Trust, en dit Au Palais, een broer-zus-duo uit Toronto.

GEZIEN
Au Palais, London Calling, Paradiso Amsterdam, kleine zaal, 18 mei 2012

MUZIEK
Echt dansbaar kun je de muziek van Au Palais niet noemen, ondanks de constante aanwezigheid van beats. De twee Canadezen maken elektronische muziek met Lee Hazlewood & Nancy Sinatra als diepste wortels in plaats van Kraftwerk. Trage, licht decadente flardenmuziek, die voelt als een rechtstreekse afstammeling van Crystal Castles, maar dan zonder de punkhectiek en de stroboscopen.

PLUS
"Het volgende liedje is voor iedereen die net als wij te jong was om te raven in de 90s", zegt Elise Commathe. Wat volgt is een totaal eigentijdse, vernevelde interpretatie van wat ooit house was. Niet de vocalen van een diva, maar die van een ceremonieleidster. Bij het toonaangevende Pitchfork gaan ze hard op Tender Mercy, het titelnummer van Au Palais' eerste EP. Het is een langgerekte house-wave-dreampop track, die het zeker live meer moet hebben van sfeer dan van opbouw. Dat geldt eigenlijk voor de hele set.

MIN
En die sfeer weet het duo nog niet erg overtuigend over te brengen. Zangeres Elise Commathe is geen indrukwekkende zangeres, en ondanks haar wat zweverige bewegingen, de excentrieke deken om haar schouders en haar dromerige blik ook niet echt een flamboyante podiumpersonality. Haar broer staat links wat knullig tegen de rand van het podium aan geplakt met het instrumentarium. Zijn sounds zijn trendy - veel laag, dichte, trage synthmelodieen - maar niet echt onderscheidend.

CONCLUSIE
We zagen vanavond Grimes, die in haar eentje het publiek op wist te zwepen. Niet alleen doordat haar muziek meer upbeat was, maar ook doordat ze een intrigerende persoonlijkheid had. Hetzelfde geldt voor Austra, dat heel nadrukkelijk de grens opzoekt van het overtheatrale. Au Palais heeft nog niet helder genoeg gekozen wat het nu precies neer wil zetten.

CIJFER:
5