GEZIEN
The Big Sleep, London Calling, Paradiso Amsterdam, kleine zaal, zaterdag 18 mei 2012

MUZIEK
Shoegazernoise uit Brooklyn, New York. The Big Sleep maakte eerder de albums Son Of The Tiger en Sleep Forever, en na een hiatus van vier jaar is er nu de derde langspeler Nature Experiments. De band wordt veelvuldig vergeleken met Sonic Youth en My Bloody Valentine, terwijl ook associaties met jaren '70 psychedelica snel gemaakt zijn.

PLUS
De bak herrie die The Big Sleep is zo luid en overweldigend dat de zaal meteen in de ban is van het drietal. Danny Barria creëert de psychedelische maalstroom met gitaareffecten en synthesizers, maar ook met voorgeprogrammeerde sounds op een iPhone. Deze experimentele inborst van de band wekt meteen de interesse van het publiek; met een frons op hun gezicht staan de festivalgangers geconcentreerd te kijken naar wat er gebeurt. Later in de show beweegt het publiek uitbundig mee met de vaak opzwepende ritmes van The Big Sleep. Barria en zangeres/bassiste Sonya Balchandani hebben maling aan het nog-5-minuten-sein dat ze vanaf de zijkant krijgen, om de zorgvuldig opgebouwde spanning met nog één laatste noise uitbarsting los te laten. Deze show zit retestrak in elkaar.

MIN
Allemachtig, wat een partij slechte zang zeg. Zelfs voor een noiseband gaat dit te ver. Vooral de dreampop-achtige zang van Balchandani is niet om aan te horen zo vals. De vlakke stem van Barria maakt het er niet veel beter op. Halverwege de show lijkt de geluidsman het ook welletjes te vinden en worden de vocalen tot een onhoorbaar volume teruggeschroefd. Mooi, kunnen we beter genieten van de shoegaze geluiden die instrumentaal wel uitstekend in orde zijn.

CONCLUSIE
Een zanglesje of twee zou aan de credibility van deze noiserockers niets afdoen. Instrumentaal is de psychedelische herrie zeer goed verteerbaar. De kleine bovenzaal levert de perfecte ambiance voor een meeslepende herrieband als deze.

CIJFER
7+