GEZIEN:
DZ Deathrays, London Calling, Paradiso Amsterdam, grote zaal, 19 mei 2012

MUZIEK:
DZ Deathrays noemt het zelf ‘trashpop’ en dat dekt de lading eigenlijk wel. Denk dan niet aan enigszins radiovriendelijke muziek of Sleigh Bells achtige cross-overs, maar meer trash-garagerock waar niet alleen jongens dikke slagaders van krijgen en druk om gaan doen tegen het podium aan. Een beetje in de lijn van The Computers, Male Bonding en Bass Drum of Death.

PLUS:
Wat een gevoel voor geluid, voor een band die in eerste instantie herrie maakt. De Australische gitarist heeft een bijzondere set pedalen staan waarmee hij de meest vieze licks nog hoekiger maakt. DZ Deathrays heeft een aantal heel goede liedjes en speelt deze in een moordend tempo met veel plezier en show. Na een dip halverwege pakt het duo de set weer op met twee sterke tracks.

MIN:
DZ Deathrays had natuurlijk in de bovenzaal moeten staan. De Champions League finale en het gebrek aan namen zorgt voor de rustigste London Calling-avond in jaren waardoor in deze grote kerk veel te weinig mensen staan om nog enigszins te rellen. Met veel te veel persoonlijke ruimte knikken de koppen en doen drie veertigers druk vooraan. Dit is muziek waarbij die entourage meeweegt. Want zo briljant is het nu ook weer niet wat DZ Deathrays doet. De eerste vier nummers zijn enorm raak, maar daarna zakt de set in en duikt zelfs de oestrogeen onder de rock, Danko Jones, op.

CONCLUSIE:
Heel ver reikt het vanavond niet, maar DZ Deathrays heeft wel iets eigens binnen het genre. Het zit hem in geluid, maar ook in knappe hooks en vreemde breaks. In een halflege grote zaal werkt het niet geweldig, maar voor het tijdstip en de programmering is dit Australische duo een fijne toevoeging.

CIJFER:
7-