London Calling: Zweterige zomer met Zulu Winter

Londense indierock is gelikt en opzwepend

Sjoerd Huismans ,

Hoewel het festival met Engeland an sich steeds minder te maken heeft, is Londen natuurlijk ook dit jaar vertegenwoordigd. Bijvoorbeeld met Zulu Winter, vijf indierockers die vorige week hun debuutalbum Language uitbrachten, en een radiohit scoorden met We Should Be Swimming. Met een album dat net in de schappen ligt en een bestaan als band dat nog maar een half jaar duurt, straalt Zulu Winter veel professionaliteit uit. Een beetje te veel, misschien wel.

Gezien
Zulu Winter, London Calling, Paradiso Amsterdam, kleine zaal, 18 mei 2012

Muziek
Gelikte indierock met aanstekelijke meezingrefreinen en strakke ritmes.

Plus
Een prille band uit de hoofdstad van Engeland, die desondanks de kleine bovenzaal van Paradiso tot de nok toe weet te vullen. Velen hebben Zulu Winter al opgepikt, waarschijnlijk vanwege hit We Should Be Swimming die veelvuldig op 3FM gedraaid is. Het is al voor aanvang van het optreden retedruk en stikheet in de kleine zaal. Het programma is inmiddels wat uitgelopen, en de band begint vanwege het uitgelopen programma ruim een kwartier te laat. Maar het zorgt misschien juist wel voor een betere spanningsopbouw: met luid gejuich wordt Zulu Winter begroet als ze zelfverzekerd het podium opstappen. Ze maken zelf ook wat opmerkingen over de hitte (“Are you a little sweaty too?”) en de manager van de band probeert bassist Iain Lock nog de nodige koelte toe te waaien met een handdoek. De band heeft uiterst goed door wat de betere nummers op het debuutalbum zijn: net als op het album begint de set sterk met Key To My Heart en We Should Be Swimming en Bitter Moon, en ook songs als het wat stevigere Never Leave en afsluiter Silver Tongue zijn strakke indierock composities.

Min
Misschien is Zulu Winter wel een beetje té strak. Bijna machinaal strak, af en toe. De liedjes staan als een huis, maar missen iets dat schuurt. Alles valt perfect op zijn plaats, elk basloopje klikt precies in het ritme van de drums, elk minimalistisch gitaarlickje is zorgvuldig ingepland. Zulu Winter is wat te gepolijst. Verder reageert het publiek, ondanks de massale toestroom en de enthousiaste ontvangst van de band, gedurende het optreden wat koeler op de band. Misschien is het de wat houterige manier waarop frontman Will Daunt contact probeert te leggen. Misschien is het gewoon wat te warm en te druk in de kleine zaal.

Conclusie
Zulu Winter is een band die het deze zomer lekker gaat doen op de festivals (de vijf Britten spelen onder meer op Lowlands.) Waarschijnlijk staan er nog meer singles op Language die veelvuldig gedraaid zullen worden op de radio, daarvoor zit het allemaal gelikt genoeg in elkaar. Zulu Winter bewijst vanavond in Paradiso helemaal klaar te zijn voor een zweterige zomer, net zo heet als het vanavond was in Paradiso. De band heeft het goed voor elkaar, maar muzikaal zou het allemaal wat interessanter, wat minder clean kunnen. Daarvoor moeten de jongens het aandurven om onbegane paden in te slaan, in plaats van het verwachte patroon dat ze nu volgen.

Cijfer:
7