GEZIEN
Breton, London Calling, Paradiso Amsterdam, grote zaal, 18 mei 2012
MUZIEK
Experimentele dansbare popmuziek. Hun debuut album Other People's Problems is een van de opvallendste albums van het jaar met rafelige experimenten, die toch net weer op de goede plek vallen.
PLUS
Dansbaarheid, dat is tegenwoordig een belangrijk element in de popmuziek. Bandje kijken, maar tegelijkertijd de verveling verdrijven door mee te bewegen. Daarop scoort Breton opvallend hoog ondanks het experimentele karakter van hun muziek. Met een origineel bewegende drummer, opvallende samples en een frontman die blij is met het succes, stijgen ze boven zichzelf uit. Wat die dansjongens kunnen, kunnen wij ook met onze baslijntjes, moet Breton gedacht hebben. Vooral de tweede helft van de set is vele malen beter dan het album. Het is alsof het vele optreden de scherpe kiezelsteentjes in hun sound gladder hebben geslepen en ze weten wat ze nu willen. Dit optreden was nog een stuk toegankelijker dan hun fraaie set op het Amerikaanse festival SXSW. Een overwachte festivaltopper.
MIN
Wat we moeten missen zijn de filmbeelden - opmerkelijk voor een stelletje ex-filmmakers. Wat overblijft is een weinig dynamisch geheel op zanger Roman Rappak na, die halverwege zijn hoodie afwerpt. Tijdens prijsnummer Edward The Confessor valt vooraan helaas een meisje flauw door het stroboscooplicht, wat even afleidt. Verder zijn er nog een paar technische onvolkomenheden tijdens de set, die de roadies kopzorgen geven.
CONCLUSIE
Breton is enorm gegroeid. Klinken ze op hun debuutalbum nog best hoekig voor fijnproevers, nu zijn ze live uitgegroeid tot een opgefokte variant van Two Door Cinema Club of een ingewikkelder variant van LCD Soundsystem.
CIJFER:
Vorige editie van London Calling een 8, nu zeker een 8,5