GEZIEN
Last Dinosaurs, London Calling, Paradiso, kleine zaal, 18 mei 2012
MUZIEK
Een nog prille band, uit Brisbane, Australië. Vier jonge hipsters spelen het soort dansbare indiepop dat doet denken aan bands als Bloc Party en We Are Scientists. Af en toe zorgt leadgitarist Lachlan Caskey voor welkome jengelende licks, die de verder wat gelikte powerpopsongs wat meer laat schuren. Debuutplaat A Million Years kwam afgelopen maart uit via Dew Process.
PLUS
De band heeft enkele sterke songs in de set, waaronder de eerste single Honolulu. Een nummer dat begint met een Foals-achtig mathrock gitaarriffje, dat overgaat in een aangenaam dromerige track over een prille romance (My love will forever grow / The story only just, it just began / And surely it should never ever end). De zaal is niet echt volgestroomd voor deze Australiers, die met de show in Paradiso ook pas hun eerste stappen op het Europese vasteland zetten. Maar toch wint de jonge groep al snel de sympathie van het aanwezige publiek, dat gaandeweg het optreden steeds meer de heupen los schudt. Het is dan ook al prettig laat op de avond; vanwege het uitgelopen programma begint de band om half een 's nachts en heeft het publiek de nodige alcohol al achter de kiezen. Gaandeweg het optreden wordt het steeds drukker en komt de bovenzaal in een uitgelaten feeststemming. Na het laastste nummer blijven enkele toeschouwers vooraan zelfs schreeuwen om meer, en moet de verraste frontman Sean Casky met een verontschuldigende lach duidelijk maken dat London Calling toch echt verder moet.
De band heeft enkele sterke songs in de set, waaronder de eerste single Honolulu. Een nummer dat begint met een Foals-achtig mathrock gitaarriffje, dat overgaat in een aangenaam dromerige track over een prille romance (My love will forever grow / The story only just, it just began / And surely it should never ever end). De zaal is niet echt volgestroomd voor deze Australiers, die met de show in Paradiso ook pas hun eerste stappen op het Europese vasteland zetten. Maar toch wint de jonge groep al snel de sympathie van het aanwezige publiek, dat gaandeweg het optreden steeds meer de heupen los schudt. Het is dan ook al prettig laat op de avond; vanwege het uitgelopen programma begint de band om half een 's nachts en heeft het publiek de nodige alcohol al achter de kiezen. Gaandeweg het optreden wordt het steeds drukker en komt de bovenzaal in een uitgelaten feeststemming. Na het laastste nummer blijven enkele toeschouwers vooraan zelfs schreeuwen om meer, en moet de verraste frontman Sean Casky met een verontschuldigende lach duidelijk maken dat London Calling toch echt verder moet.
MIN
Halverwege de set wordt het optreden een soort retro discoshow met als dieptepunt een medley van Lady van Mojo en Groovejet van Spiller en Sophie-Ellis Bextor. Kom op zeg, zijn we hier op een festival voor aanstormend talent of op een of andere bruiloft? Maar het moet gezegd: het publiek slikt het allemaal voor zoete koek en de cover zorgt voor een definitief ontdooide zaal. Maar de wat slicke popsound van Last Dinosaurs overtuigt muzikaal niet, vooral door de wat vlakke, cleane stem van Casky.
Halverwege de set wordt het optreden een soort retro discoshow met als dieptepunt een medley van Lady van Mojo en Groovejet van Spiller en Sophie-Ellis Bextor. Kom op zeg, zijn we hier op een festival voor aanstormend talent of op een of andere bruiloft? Maar het moet gezegd: het publiek slikt het allemaal voor zoete koek en de cover zorgt voor een definitief ontdooide zaal. Maar de wat slicke popsound van Last Dinosaurs overtuigt muzikaal niet, vooral door de wat vlakke, cleane stem van Casky.
Conclusie
De enthousiaste Australische broekies weten Paradiso uitbundig aan het dansen te krijgen, maar maken op muzikaal vlak weinig indruk. Het mag allemaal wel wat minder gelikt. En haal in godsnaam die cover uit de setlist.
Cijfer
6