GEZIEN
Team Me, London Calling, Paradiso, grote zaal, zaterdag 19 mei 2012
MUZIEK
Af en toe komt Team Me in de buurt van de postrock van Sigur Rós, maar het grootste deel van de set roept sterke associaties op met de opzwepende barokpop van Arcade Fire.
PLUS
De Noren proppen veel afwisseling en spanningsopbouw in hun korte set. Er is plaats voor langgerekte gitaarintro's, maar ook voor opgewekte, meerstemmige meezingrefreintjes. Vooral de frontman valt op door de intensiteit die hij in de grote zaal aan de dag legt, terwijl ook de rest van de band met een overdosis aan enthousiasme op het podium staat. Team Me weet de meer opzwepende momenten echt te laten exploderen door drie van de bandleden tegelijkertijd op te offeren voor percussie, terwijl er tijdens rustiger stukken meer gelaagdheid is door twee gitaren en twee keyboards.
Ergens midden in de set vindt de band het tijd voor Favorite Ghost, een langzaam opgebouwde track met een bijna Led Zeppelin-achtig getokkel als intro, maar met een enorm intens beukende finale. Het publiek weet duidelijk niet zo goed wat het ermee aanmoet, maar het is een muzikaal hoogtepunt. De show wordt knallend afgesloten met een slotstuk van Show Me, Dear Sister en, houd u vast, With My Hands Covering Both Of My Eyes I'm Too Scared To Have A Look At You Now (dit nummer heet echt zo). En zo genereren de Noren toch nog wat meer liefde vanuit het publiek, vooral als twee bandleden tijdens (zucht) WMHCBOMEITSTHALAYN het publiek inspringen om met een knaller af te sluiten.
MIN
Zoals gezegd weet het publiek niet zo goed wat het aan moet met de langzamere nummers in de set. Zoals algemeen bekend haakt men dan al snel af om eens gezellig met elkander week, werk, kinderen of eurocrisis te bespreken. Normaal reden genoeg voor een fikse bierdouche, maar in het geval van Team Me is het ergens wel een beetje voorstelbaar dat mensen afhaken. Vooral omdat de band het publiek bij aanvang van de show al high heeft gemaakt met een overdosis aan blije Noorse elfenpop. Maar zoals gezegd zijn het muzikaal gezien juist de uitgesponnen postrock experimenten die de show muzikaal naar een hoger plan trekken. Zonder dit element zou Team Me ook wel erg dicht in de buurt van Arcade Fire komen, de snellere nummers doen eigenlijk wat al te veel aan de Canadese indiegrootheid denken.
CONCLUSIE
Team Me moet meer op zoek naar een eigen geluid, want de twee werelden die het nu probeert te combineren laten zich moeilijk verenigen. De poging die de Noren hiertoe wagen komt gekunsteld over. Maar de overdosis aan intensiteit waarmee de songs worden gebracht, het aanstekelijke enthousiasme dat de band aan de dag legt, en de gedegen composities van debuutalbum To The Treetops! zorgen voor een show die robuust genoeg in elkaar zit.
CIJFER:
7