GEZIEN
Electric Guest, London Calling, Paradiso Amsterdam, kleine zaal, 19 mei 2012

MUZIEK
Laat je niet al te zeer van de wijs brengen door de soulvolle sixties single This Head I Hold. Electric Guest klinkt op plaat en live vooral als het Deense Who Made Who en het Amerikaanse The Rapture, maar dan met een Danger Mouse sausje. Soms wat meer richting Black Keys glambluesrock, dan weer wat meer elektronisch en groovy.

PLUS
Ha, wat een vrolijk dansend ventje. Voorman Asa Taccone ziet eruit als de zoon van Ben Stiller. Net als zijn schijnvader wil je hem over zijn bol aaien en tegelijk een vuil knietje geven, met zijn vrolijke hoofd. Maar wat een stem. Het is onmogelijk stil te staan bij Electric Guest. Zes van de acht nummers vanavond zijn raak. Net wanneer je denkt: het is té gemakkelijk wat je nu doet, gooien ze het over een andere boeg en volgt een kekke breakdown en onverwachte brug. Twee mindere nummers worden gelijk weer goed opgevolgd door een vreemd toetsenepos en single This Head I Hold. Dit is hoe je een showcaseoptreden geeft. Een geheide hit voor de aankomende festivals of die van 2013.

MIN
Aan de uitstraling, opstelling en opbouw moet Electric Guest nog wel flink werken. Het is waarschijnlijk vooral een kwestie van kilometers maken, maar die synthesizermuur om je achter te verschuilen creëert een onnodige afstand, de drie bandleden van Taccone lijken liever ergens anders te zijn en een dipje in een set van een half uur is nergens voor nodig.

CONCLUSIE
Als Electric Guest niet uit onooglijke nerds zou bestaan, waren de hit en het Danger Mouse-stempel al genoeg geweest voor een flinke hype. Nu lijkt het allemaal nog een beetje te moeten komen. Maar op basis van de sterke tracks en de goede sound gaat dat zeker gebeuren.

CIJFER:
7,5