We zijn op Klomppop! Dit jaar doen we verslag van Klomppop met een killer-lineup met onder andere Kraantje Pappie, dirk., FATA BOOM en Moss.
FATA BOOM
Zoals de bio in de krant al aankondigde: de Boom in FATA BOOM staat voor oerknal. En die belofte wordt ingemaakt. FATA BOOM bijt zich vanaf het eerste nummer vast in het publiek en knalt hun smerige beats over het bouncende publiek. De twee mc's en hebben een behoorlijke fuck you-attitude en gaan niet naar huis voordat iedereen staat te twerken op 'Drop Down Deep'. Eind van het jaar gaat hun nu al gehypete album uit en als het net zo hard gaat als deze avond in de Spectra-stage, dan gaat dit de nieuwe revolutie in hiphop worden in de Nederlandse scene. Een nu al legendarisch optreden.
Dennis de Waard
Kraantje Pappie
Kraan kan eigenlijk niet meer fout gaan, dat weten we ondertussen. Deze meevaller voor de Nederlandse rapscene hoeft het verder ook niet te bewijzen, maar hij doet het toch. Als je Kraantje Pappie op je podium hebt staan heb je gegarandeerd een meer dan succesvolle afsluiter van je mainstage. Je hebt de allermooiste feesttent van de wereld, de allerleukste party van het dorp.
Klik op 'open' om verder te lezen.
Beide rappers en hun dj weten welke knopjes ze moeten indrukken, en dat doen ze keer op keer. Ook al kennen we hun pasjes, trucjes en special effects, we gaan met ze mee en vergieten zweet. De leeftijd van de voorste rijen is laag. Een paar rijen achter ze staan hun ouders. De rest van de tent gaat godsgruwelijk hard. De eerder genoemde doelgroepen weten niet wat ze overkomt als het bier door de lucht vliegt en handen, benen, en billen alle kanten op worden geworpen. Een bijzondere ervaring is het wel, maar niet alleen voor de nieuwkomers. Ook de Kraantje Pappie-veteranen vieren het leven door wederom weer over de grenzen van wat fysiek mogelijk is te gaan. Wie je ook bent, waar je ook vandaan komt, wat je normaal gesproken ook luistert, één stap binnen de tent is al voorbij de point of no return. Behalve misschien als de persoon achter je twee keer jouw leeftijd is en maximaal los gaat.
Laura Laman
Canshaker Pi
Het fenomeen Canshaker Pi komt net terug van een tour door het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk en België. De Amsterdamse band gaat gewoon door, en komt Klomppop omver walsen en shockeren met hun vieze rocksound.
Klik op 'open' om verder te lezen.
De show van Canshaker Pi ‘anders’ noemen is een understatement. Bijna alle gebaande paden worden verlaten, en zoals de band zelf aangeeft: ‘alles gaat kapot’. Om een idee te geven, de gitaren worden bespeelt met: handen (oké, dat kennen we wel), voeten, drumstokjes, microfoonstandaards, het hekwerk, en door spullen er tegenaan te gooien. Vooral gitarist en soms vocalist Boris speelt als een bezetene met een epilepsieaanval. Zanger en gitarist Willem gebruikt de aansluiting van zijn gitaar om het gepiep ervan in de gecontroleerde kakofonie te verweven.
Het ergste is nog wel: het klinkt nog verdomd goed ook! Muzikaal gezien gaat het van donkere ballad naar vuige grunge tot haast klassieke progrock. Het publiek heeft het er duidelijk maar moeilijk mee. Een dozijn toeschouwers kunnen de artistieke vrijheid van Canshaker Pi echt waarderen, en staan te springen, dansen en te moshen. De verder behoorlijk gevulde tent staat vooral te kijken, met hier en daar commentaar van de meer bijdehante mensen: ‘dat nummer klinkt niet af’, klinkt door de tent. Het hoogtepunt en tegelijk ook dieptepunt is toch wel het einde. De helft van de band is van het podium als de zanger achter het drumstel plaats neemt en zanger Boris begint aan een, niet heel sexy, striptease, die eindigt met een hoedje voor het kruis. Het oordeel: Canshaker Pi is vreemd, raar en fantastisch.
Laura Laman
Moss
We tipten ze al in onze top 5 voor Klomppop: Moss. De formatie rond Middelburger Marien Dorleijn, met voor vandaag Jop van Summeren (De Staat) in de gelederen, bracht begin dit jaar een ep uit als vervolg op het zeer goed ontvangen ‘Strike’ uit 2017.
Klik op 'open' om verder te lezen.
Het optreden begint wat verwarrend: de soundcheck loopt een dikke twintig minuten uit en de aankondiger lijkt niet door te hebben dat de band wil beginnen, waardoor Moss gewoon maar aftrapt. Het ietwat schaarse publiek kan er wel mee leven, je gaat immers naar Moss voor de muziek en niet voor een superstrakke en gelikte show.
Opvallend is dat album ‘Ornaments’ volledig wordt overgeslagen in de set, waardoor er wat ruimte vrijkomt voor nummers als ‘Angry Young Man’. Laatste album ‘Strike’ wordt bijna integraal doorgespeeld, wat niet zo gek is. Die plaat bevat veel nummers die goed op een groot podium werken, ook als het publiek niet muisstil is. Dorleijn lijkt het laatste jaar wat beter in te kunnen spelen op het publiek en brengt een paar leuke anekdotes (‘Klomppop was het allereerste festivaloptreden dat ik ooit heb gedaan. Toen speelde Racoon gewoon nog hierzo!’).
Uiteindelijk gaat het bij Moss toch om de muziek en die klinkt vandaag als een klok. De wat meer psychedelische nummers ‘Me Me Me’ en afsluiter ‘My Decision’ worden flink uitgesponnen. Kleine hitjes ‘I Apologise’ en ‘The Promise’ halen het publiek weer even terug naar het hier en nu. Zelfs tijdens de wat onbekendere nummers is het publiek bijna stil en loopt de tent zelfs iets voller.
Het was even stil rond Moss, maar vandaag heeft ze laten horen dat ze nog steeds (een van) de beste indiebands van Nederland is.
Loek van der Linde
Rondé
Vorig jaar was er geen radiostation in Nederland waarop Rondé niet te horen was, met hits als ‘Run’ en ‘Naturally’. Nu staat de groep in een afgeladen hoofdtent in Ovezande, en het publiek heeft er zin in.
Klik op 'open' om verder te lezen.
Zangeres en frontvrouw Rikki Borgelt weet het publiek bij opkomst gelijk in te pakken met monsterhit ‘We Are One’. Het publiek staat in no time te springen, te dansen en zingt alle hitjes mee. De formule van Rondé lijkt om de sterke zang en ritmische gitaarlijntjes van London Grammar flink bombastisch op te blazen; je zou er stadions mee kunnen vullen.
En die formule werkt goed. Tussen de hits in verliest de band langzaamaan de aandacht van het publiek. Gevaar met zo snel populair worden is dat het publiek alleen komt voor de hits, iets waar Rondé ook last van lijkt te hebben. Gelukkig is de set goed ingedeeld en zijn er op precies de juiste momenten even interactie met het publiek. Dan wordt er meegezongen en dan weer staat iedereen op commando te zwaaien. Tekenend voor de catchyness van Rondé is dat tot twee keer toe het publiek doorgaat met zingen als het nummer eigenlijk al afgelopen is. Daar wordt goed op ingespeeld met gewoon nog een refreintje.
Na ‘Run’ is de band klaar, maar het publiek is het daarmee overduidelijk niet mee eens. Even rondkijken naar de organisatie en uiteindelijk wordt ‘Naturally’ herhaald als toegift (boe!). Rondé laat muzikaal weinig innovatie zien, maar wie een tent vol Zeeuwen aan het springen krijgt – nota bene tijdens de Champions League finale -, heeft het toch goed voor elkaar.
​​​​​​​Loek van der Linde
dirk.
Als je dirk. nog niet kende en je per toeval bij hun concert terecht kwam heb je net de grootste verrassing van je leven meegemaakt. Het plaatje dat je ziet zodra ze het podium op komen en geitig naar het publiek zwaaien in combinatie met hun quirky naam, dirk., geeft de impressie van een leuk indie-bandje voor de vroege zaterdagavond, maar what the?!?! Waar komt dit in godsnaam vandaan? Wat zijn ze ruig, theatraal, sexy, melancholisch, gestoord en ijzersterk.
Klik op 'open' om verder te lezen.
Ze hebben een beetje de schooljongens esthetiek in hun verschijning. De Vlaamse band komt het podium op alsof ze ‘leuke liedjes’ gaan spelen. Ze beginnen te spelen, en alles draait linea recta ondersteboven en binnenstebuiten. Binnen de kortste keren kom je erachter dat je aan het headbangen bent, en je kan er niets aan doen. Ze nemen de hele tent over, dompelen het publiek in een bubbelbad van vreemde, snerpende gitaarakkoorden, een doordringende bas, slepende drums en een soms lieve, soms ijzige stem.
Ze worden elk nummer duisterder, terwijl de frontman onschuldig zijn afglijdende brilletje terug blijft duwen. De meeste nummers eindigen abrupt, wat dat gevoel dat een beetje lijkt op wat je kreeg toen je op de basisschool ‘Kippenvel’ las nog eens onderstreept. En dan zingt ineens de hele tent ‘kattenvals’ ‘I only hate myself when I fuck things up, and I fuck things up all the time.’ Maar tegelijk zijn ze wel heel leuk en lief. What even?
Laura Laman
EUT
Het Amsterdamse EUT bestaat sinds 2016, en sindsdien gaat het hard. Ze werden opgepikt door 3FM Talent en deden mee aan de Popronde. 3voor12 riep het optreden op Eurosonic Noorderslag zelfs uit tot beste van het festival. Reden genoeg om te komen kijken op de Spectra-stage dus!
Klik op 'open' om verder te lezen.
Sommige liveshows zijn om in op te gaan en je helemaal kapot op te dansen. Soms moet je gewoon rustig genieten van de muziek. De show van EUT valt in de laatste categorie. Met een biertje in de hand genieten van het uitstekende muzikale spel van de dames en heren. Hier en daar wordt een beetje gezwierd, hier en daar subtiel met het hoofd geknikt. We moeten hier niet de lichamelijke inspanning als graadmeter gebruiken, maar de mate waarin genoten wordt.
EUT neemt ons mee op een muzikale postpop-wolk. Zangeres Megan de Klerk neemt sterk het voortouw en de rest van de band volgt braaf. Muzikaal gezien zit het allemaal ijzersterk in elkaar. De melodieën zijn aanstekelijk en strak. De band is goed op elkaar ingespeeld en vullen elkaar goed aan. Gewoon even genieten aan het begin van de avond dus!
Niek Joosse
The Cool Quest
Rond de klok van vijf uur gaat de mainstage open voor de wat grotere namen van het festival. En wat voor een acts. De heren en dame van The Cool Quest staan klaar om hun eerste Klomppop-gig te geven, al hoewel ze ook al eens een aantal jaar geleden Podium De Klomp aandeden als special-act tijdens Spectra.
Klik op 'open' om verder te lezen.
The Cool Quest is door diverse media al gebombardeerd tot dé festival-act van het jaar. Maar waarom? De mainstage oogt aardig gevuld, maar nog plenty ruimte om in te vullen met festivalgangers die elders op het terrein bevinden. Zal het aan het warme weer liggen? Zou kunnen. The Cool Quest is in de loop der jaren omgevormd van een funky-bass-band naar een band waar nu de focus ligt op de synths van de toetsenist. De zanger, Vincent Bergsma, neemt het publiek mee in zijn bewegingen en lijkt te geloven vol overtuiging wat hij zingt. Hij is de gangmaker van de band, want de andere bandleden staan er wat stijfjes bij. Hitjes als ‘Runnin’ en ‘Shine’ komen al vroeg in de set voorbij. Ze spelen strak, maar over de hele set boeit het, op de diehard-fans na, weinig. The Cool Quest kan best dé festival-act van dit jaar zijn, maar voor vanmiddag zijn het ze net niet.
Joris van Moort
De Hobbyisten
Ze hebben hun naam goed gekozen: wat ze op het podium doen is echt hun allergrootste hobby. Het mooie van De Hobbyisten is dan ook dat ze uit alle liefde hun ding doen voor het publiek. Ze zoeken continu contact met hun publiek en proberen ze er zo veel mogelijk bij te betrekken. Ook als het publiek dan even minder enthousiast reageert dan ze hoopten, gaan ze toch onvermoeid door, in de hoop dat hun enthousiasme toch een vonk overbrengt.
Klik op 'open' om verder te lezen.
Misschien is het nog een beetje te vroeg, misschien is het te warm, maar het publiek is ietwat verlegen als De Hobbyisten het podium betreden. De bandleden van de Zeeuwse hiphop band maken zich geen zorgen en gooien al hun oprechte enthousiasme in de strijd. Ze spelen een gevarieerde en creatieve set; goede nummers, leuke teksten, en een prima performance. Het ligt zeker niet aan hen, maar toch verandert er niet heel veel aan de verlegenheid van het publiek. Op een kleine groep vooraan na staat iedereen in een grote kring om de dansvloer heen en doet stilletjes een dansje. De opblaasboot die het publiek in wordt geslingerd komt ongelukkig neer. Tijdens het laatste nummer besluiten de zangers zelf maar de ruimte op de dansvloer op te vullen. Een feestje is het wel.
Laura Laman
ZiNK
ZiNK, een kwartet dat bestaat uit muzikanten die al behoorlijke successen hebben geboekt in andere bands als TreeHook, Broeder Dieleman en Zinkzand. Twee dingen zijn zeker bij ZiNK: het staat hard en bassiste Janine van Osta ligt in ieder geval één keer op de grond te tollen terwijl ze speelt.
Klik op 'open' om verder te lezen.
Ook ZiNK heeft het zwaar in de Oâlles Loco? tent; het publiek kan in de verkoelende luchtstroom van een grote ventilator staan, maar op het podium geeft de thermometer minimaal 35 graden aan. Desalniettemin speelt de band zoals we van ze gewend zijn: hard en vol overgave. Het grungy geluid doet denken aan de vroege Pearl Jam en Nirvana, met wat invloeden van Billy Corgan. Lekkere riffs, drums die als een stoomlocomotief door blijven denderen en her en der een geinig melodietje van het orgel. Een orgel lijkt wat misplaatst in grunge, maar toch klinkt het stiekem wel fijn.
Het duurt niet lang voordat de band bevangen lijkt door de hitte, het zweet gutst uit elke klier, en er verdwijnen liters water in de keelgaten van de vier kokende muzikanten. Een beetje aarzelend wordt gevraagd hoeveel tijd er nog is, het publiek roept om meer. En ja hoor, voor we het weten ligt Van Osta op de grond te draaien en te keren, terwijl gitarist Maric de Ruiter een bijna oneindige solo uit zijn tenen trekt. Vooruit, nog een laatste nummer, waarna een welverdiend applaus klinkt. Het publiek stapt de stralende zon weer in en ZiNK kan eindelijk de verkoeling opzoeken.
Loek van der Linde
Charades
Exact een jaar geleden stonden de heren van Charades in de finale van de talentenjacht Spectra. Ze wonnen de competitie. De rest is geschiedenis. Vandaag mag de band de zaterdag van Klomppop openen in de Spectra-stage.
Klik op 'open' om verder te lezen.
De muzikale carrière van Charades gaat voor de wind. Ze mochten eerder nog spelen in Paradiso Amsterdam, organiseerde hun eigen festival Onderwater en maakten het te bont tijdens Eurosonic Noorderslag. Met een ep op zak die vandaag exact een jaar jong is en nieuw materiaal eraan komt, is Charades nog lang niet klaar.
Charades is dé postpunk alternative rockband waar menig Klomppop’er er wel raad mee weet. Geen gedonder, geen jammer, maar volle bak er tegenaan. Opvallend bij de band is de bak energie en de bijpassende moves van de bandleden. Van ‘Colours’ tot ‘Takes’ komt voorbij, maar ook het akoestische nieuwe nummer ‘Slow’, waarbij zanger Gerben Kieviet alleen met gitaar start, en later de band bij invalt. Een pareltje op zichzelf.
Joris van Moort
Rites
Misschien wel de beste Zeeuwse punkband ooit – in ieder geval van het moment – speelt volgend weekend vier shows in Engeland. Als opwarmertje speelt het kwintet in een van de eerste tijdslots in de ‘Alles is Loco!’ tent.
Klik op 'open' om verder te lezen.
Terwijl het publiek lekker in de luchtstroom van een grote ventilator staat, heeft de band het zichtbaar zwaar in de alles verzengende hitte op het podium. Maar, zoals een echte hardcoreformatie betaamt, werkt de band zonder genade een set vol lekkere meeschreeuwnummers in hoog tempo af.
Het zweet vliegt door de lucht terwijl zangeres Louisa Steenbakker de band af en toe even adempauze gunt. ‘Even een slokje water hoor’, klinkt het terwijl de vier heren achter haar snel hun instrumenten schoonmaken en drummer Rick Hutjens het volgende nummer alweer aftikt.
De set wisselt goed af, van mooie melodieën naar het betere afraggen van instrumenten. Al veel te snel horen we de beruchte ‘dit is het laatste nummer’, en de band doet nog een laatste poging het publiek toch aan het bewegen te krijgen: ‘gratis t-shirt voor de beste moves!’ Binnen 10 seconden is de eerste crowdsurfer van de zaterdag een feit. En terecht.
Loek van der Linde
Screw Houston
Screw Houston uit Utrecht staat om half drie op de Spectra-stage. Na Charades en Rites een mooie opvolger in het rijtje harde gitaren van de middag. Een band waar we volgens de berichten veel van mogen verwachten. Eens kijken of ze die verwachtingen waar kunnen maken.
Klik op 'open' om verder te lezen.
Screw Houston wordt gepresenteerd als John Coffey, maar dan harder. Grote schoenen om te vullen. Dat lukt dan ook (net) niet. Maar dat ligt zeker niet aan de inzet van de vijf heren. Vooral zanger Roelof de Brouwer stuitert over het podium. Af en toe net te veel, waardoor het afleidt en het zijn zang beïnvloedt. Niet gek, het is best moeilijk om te springen, headbangen, én in de microfoon te schreeuwen. Ook moet hij nét even doorpakken in zijn contact met het publiek, dat op het randje van losgaan balanceert, maar door de hitte en het gebrek aan alcohol op de vroege middag nogal lauw is.
De muziek zelf is dik in orde. Niet super origineel, maar catchy en vol potentie. Aan de setlist zelf kan nog wel wat gesleuteld worden, vooral de cover ‘Have a Nice Day’ van Bon Jovi slaat de plank mis, doordat het voor de set nogal softe nummer tussen twee veel sterkere nummers geparkeerd staat. Schuif het net één nummer op en je hebt twee gave nummers met een lekkere break erna. Nu breekt het de set net op.
Niek Joosse