VR18: Dit was de Vestrock zaterdag VR18: Dit was de Vestrock zaterdag

MY BABY brengt je al gelijk naar hogere sferen. Hun outfits bestaan uit capes, haarbanden, en andere hippiebenodigdheden. Zoals altijd rockt Cato glitterondergoed en een lange kimono. De band zet als eerste ‘Seeing Red’ in. Cato geeft al eerlijk toe dat we vanavond geen radionummertjes van drie nette minuten kunnen verwachten, ‘we like to build it up’. Ditzelfde geldt voor het tweede nummer ‘Remedy’, wat getransformeerd wordt tot een tranceachtige track. Hier staan drie kwaliteitsmuzikanten, in het bijzonder verdient Joost de drummer lof voor zijn kracht om het hele publiek te laten dansen en het tempo erin te houden. Bij MY BABY krijg je altijd wat je bestelt, en Vestrock heeft wel zin om enorm door te draaien op de oneindige stromen van Cato, Joost en Daniel.

“Zijn er nog Bob Dylan fans?” vraagt Cato en ze steekt haar vinger op. Er volgt een cover van ‘Masters of War’ die de band zich totaal eigen maakt. Toch is het hoogtepunt van de set het dansbare ‘Make a Hundred’ die feilloos overloopt in ‘Uprising’. ‘We zijn niet zo goed in korte nummers spelen’ verontschuldigt Cato aan het eind van de set, alsof we dat nog niet wisten. MY BABY hypnotiseert het publiek en mag heus de hele nacht doorspelen.

Joëlle Koorneef

Johannes en zijn band zijn glinsterende verschijningen op het mainstage. Met zijn pailettenjasje en het glitterjurkje van zijn zangeres werken ze in op de ekster in ons die zich getrokken voelt tot glitters. Blaudzun speelt veel van de nieuwe plaat, met als eerste ‘islands_’. Na het nieuwe werk is daar het herkenbare ‘Elephants’, met een heerlijk trompetlijntje en genoeg uitnodigingen om mee te ‘oh oh oh’-en.

‘Between a Kiss and a Sorry Goodbye’ lijkt heel even een nieuwe festivalfavoriet te worden, maar het meezingen valt toch tegen. Tijdens ‘_hey now’ wilt Blaudzun een deal maken (‘het is goed zaken doen in Zeeland’): het publiek moet op elke ‘up’ omhoog springen. Dat lukt niet helemaal, maar toch resulteert het in aardig wat gespring en geklap. Als het gouden uur op hem valt zet Blaudzun ‘Promises of No Man’s Land’ in en gaat de zon ook onder op zijn setlist.

‘Twee jaar geleden zijn we hier nog bijna geëlektrocuteerd,’ begint zanger en gitarist Jeroen Haamers de set. ‘Maar het is fijn om weer terug te zijn.’ Batmobile bestaat 35 jaar en speelde overal: van Europa tot Amerika en Azië tot Zuid-Amerika. Bosco bestaat bijna vijftien jaar en heeft ook een schat aan ervaring. Beide bands komen uit Breda. In 2016 speelden Jeroen Haamers, Eric Haamers en Johnny Zuidhof de drie van Batmobile daar voor het eerst met Daan Bogers en Bosco op het podium van Mezz en was Big Bat geboren. Batmobile bracht vorig jaar ook nog nieuw werk uit ‘Brand New Blisters’. 

Vanmiddag zien we drie oude rotten in hagelwitte pakken, Eric Haamers met kenmerkende cowboyhoed en staande bas met schedel bovenop. Ze geven een wervelende show, de blazers geven de songs een extra boost en kracht, het swingt als Pulp Fiction. De tent is dan niet helemaal vol, de rock ‘n roll met surf en psychobilly krijgt een warm ontvangst en veel applaus. Jeroen is het al snel te heet: ‘wij zeggen in Brabant “vuste werm”,’ trekt zijn jasje uit en maakt de knoopjes van zijn zwarte overhemd los. Het swingt! Eric en Johnny doen de stoere tweede stemmen in de refreinen, Jeroen stunt waar hij kan met zijn gitaar en Bosco geeft de swingende big band boost. De songs zijn niet te moeilijk, meezingbaar en heerlijk rock ‘n roll met doorstuwende drums, bas en gitaarlicks. Batmobile introduceerde rock ’n roll B-music door B-muzikanten, als een B-film doorspekt met humor en de horror, naakte vrouwen op de vluchten en lol maken en Big Bat is daar echt het verlengde van. Ze eindigen dan ook met twee Batmobile klassiekers.

Daniël Hereijgers

De gitarist en zanger van de band, Rhys, komt uit Australië, en de drumster Meike komt uit Duitsland, Het zou nog best wel eens kunnen dat ze door een tunnel door de kern van de aardbol zijn gekropen, want hun muziek klinkt als iets wat te heet en te lang in de oven heeft gestaan. Het is zo onvoorstelbaar ruig en hard, maar ook in compositie ijzersterk. Als je een dingetje hebt voor onregelmatige maatsoorten en maatwisselingen sta je ook helemaal op je plaats bij Powder for Pigeons.

En wat zijn ze ontzettend goede muzikanten. De gitarist speelt eigenlijk ook een soort bas op zijn zelfgemaakte gitaar en krijgt honderd verschillende geluiden uit één instrument. De drumster is bizar goed en speelt al die maatwisselingen er moeiteloos doorheen. Elke maat doet ze wel wat anders, en het klinkt altijd goed.

De band komt om muziek te maken, en niets anders. Ruimte voor applaus of stilstaan is er amper, ze zetten nummer na nummer in nog voor het laatste akkoord van het vorige nummer is uitgeklonken.

Laura Laman

Nou en of. Slopers? Check. Sfeermakers? Een nog grotere check. Al vanaf het eerste nummer en het 'jawel tijgers' van frontman Jordy Dijkshoorn is het prijs en warmt Hulst langzaam op met De Likt. Hij gaat crowdsurfen op 'Antwerpen', klimt op de schouders van 'grote broer' Immanuel Spoor, en de twee starten zo de hit 'Bloed Aan De Muur', lopend tussen het publiek. Ze ontvangen een voorzichtige bierdouche én krijgen de mensen vooraan aan het dansen. De hiphop en futuristische funk in de straat van De Jeugd Van Tegenwoordig en de Zuid-Afrikaanse rappers Jack Parow en Die Antwoord, met een vleugje Hausmagger bluf is brutaal, funky en scoort. Natuurlijk ontbreekt 'Ja Dat Bedoel Ik' niet. Maar het is niet alleen de Jordy show, zijn maten Giorgi Kuiper, op toetsen en met keytar solo's, en John van Beek maakten al in 2013 een brutale en rauwe indruk op de Nederlandse muziekkaart. Nog geen twee nummers verder doen zes jochies de klim-in-je-nek-truc al na bij 'Finidi George', waar ook rapper en zanger Afronaut weer komt meedoen, als haast volwaardig groepslid. 

De band is veelzijdig: 'Cocaine Cowboy', een van nummers van het tweede album 'De Derde' dat pas uitkwam, begint met een gedichtje van Jordy waarna een gitarist en toetsenist op orgel zich bij De Likt voegen. Het bluesy nummer is wat trager en haalt de vaart er wat uit, maar gelukkig hebben we met z'n allen net geleerd om keihard "Cowboy" mee te zingen in het refrein. De Likt ademt hiphop-show en zet de genre trucs goed in: Dijkshoorn crowdsurft, laat een paar honderd mensen zitten en weer opspringen, laat zich ronddragen bij het 'Slavink' gedicht, wat knalhard overgaat in de groovy single 'Zelf Doen' die deze week verscheen. Zelfs Giorgi crowdsurft, ondertussen de keytar spelend. De Likt heeft de flashy gouden speedo's niet meer nodig. Immanuel Spoor spoort aan het slot het publiek nog wat aan en vertelt over de grote show in de Maassilo op 19 oktober 'die al bijna uitverkocht is' en na hard brullen mag alle energie nog even op bij het rockende 'Breek Je Nek' en bijna-gabber 'Shag en Halve Liters'. Als allerlaatste krijgt het "meest onschuldige koppie" de nieuwste plaat, een schattig blond meisje met roze koptelefoon dat bijna de hele show op de schouders van haar mama vooraan heeft gestaan. Slopers, sfeermakers.

Daniël Hereijgers

Cronin begint rustig, en bouwt rustig op. ‘This is the last slow song’, aldus zanger Michael Cronin vlak voor het derde nummer van de set, ‘Nelson Riddle’. Daarna gaat er inderdaad een tandje bij. Niet dat er ineens keihard wordt gegaan, maar gewoon relaxt rocken. Het doet vooral denken aan een net iets ruigere versie van Runrig (misschien gewoon de Ierse versie van Runrig?).

Dankzij de herkenbare sound is het moeilijk stil te blijven staan, maar voor écht los gaan is toch net wat meer herkenning nodig. Als het publiek de songteksten zou kunnen meezingen ben je klaar. Dat brengen ze heel slim door ‘Enjoy the Silence’ van Depeche Mode te coveren. Ineens staat iedereen mee te dansen en zingen. Het enthousiasme blijft hangen en er wordt meegeklapt met ‘All I Want is for You to Be Happy’, een oude van The Aftermath, de nieuwe single ‘The Lady in Red’ en met ‘In Loneliness Lives Love’. Zo zie je maar wat een goede setlist en een slim geplaatste cover kan betekenen.

Niek Joosse

De band speelt fijne dreampop, wat niet te zwaar op de maag ligt na een avondje biertjes wegtikken. The LVE is daarom een prima act op dit tijdstip, maar dat betekent helaas wel dat nog niet iedereen zijn tent uitgerold is of überhaupt al in Hulst is. Het publiek knikt tevreden mee onder het genot van het eerste bakkie troost. ‘Come home and sleep’ zingen ze, en dat is na een nachtje op de camping best een mooi aanbod.

Soms lijkt de band erg afwachtend te zijn van zanger Gerrit Van Dyck, die in het midden van de opstelling staat. Als er na één van de laatste nummers wat verwarring in de groep ontstaat, grapt hij: ‘Ik ben de baas en ik wil dat er een kleine outro komt.’ Die outro is dan wel fijn, met mooie samenzang, maar het is toch even een ongemakkelijk momentje. The LVE sluit af met een liedje wat eigenlijk de perfecte opsomming van de set is. ‘I’m like a sad, sad song’ zingen ze, wat het thema wel beschrijft: knusse maar weemoedige muziek voor op de festivalochtend.

Joëlle Koorneef