Dag twee van Crammerock met zware gitaren en ronkende synths Dag twee van Crammerock met zware gitaren en ronkende synths

Wakker worden met Vlaamse folkrock, het is een godsgeschenk op deze warme zaterdagmiddag. Het Zesde Metaal, de band rond Wannes Cappelle opent de North Mainstage en doet dat magistraal goed. De combinatie folk met rock is een ode aan het Belgische land in zwaar, doch verstaanbaar accent. Cappelle is intiem, ontroerd maar vervolgens groots en in eigen land genre overstijgend. Denk broeder Dieleman meets The War on Drugs. 

Het Zesde Metaal trekt een hoop volk zo vroeg op de dag en weet te overtuigen, de teksten komen aan. Het wordt weer eens tijd dat ze in Nederland komen.

Pure euforie. Dat is het eerste wat in ons opkomt na de tweede terugkeer van The Sheila Divine. Acht jaar geleden vond de reünie plaats van de band die in België de heldenstatus hebben verzilverd en ook nu weet de tweede terugkeer van de band een hoop los te maken. Het is dan nog niet zo heel vol bij de mainstage, maar zij die er zijn zien een postpunkband waarbij de kaars nog steeds niet is opgebrand. Anders dan de postpunkbands die het hier ook goed doen (White Lies, Editors) houdt The Sheila Divine het gewoon erg real. Geen gekke electronika uitspattingen, gewoon rocken.

The Sheila Divine is ondanks zijn leeftijd springlevend, speelt vol passie en het lijken gewoon een stelletje jonge honden. Het oudere publiek beleeft zijn jeugd opnieuw, er wordt hard meegezongen, nieuw materiaal wordt getest. The Sheila Divine had al een speciale band met Crammerock, die wordt hier alleen maar hechter. Over acht jaar weer een reünie? Eerder mag ook!

Vorig jaar mochten de Equal Idiots nog de Mainstage North openen, dit jaar zijn ze één plekje omhoog geschoven. Terecht ook, de garagepunkers zijn als een idioot aan het toeren, halen met hun nieuwe single 'What You Gonna Say' een nummer één positie bij Studio Brussel en zijn niet meer weg te denken uit het Vlaamse livecircuit. 

Helemaal gek is het dan ook niet als de set binnen de kortste keren een slagveld veroorzaakt voorin. Tieners en twintigers beuken erop los, de beveiliging draait overuren met het binnenhalen van crowdsurfers en de lucht na het optreden is niet te harden, daar het een combinatie is van zweet, bier en verloren schoenen. Equal Idiots speelt zelf een tandje harder, zijn gewend geraakt aan de grotere podia. Is er veel veranderd ten opzichte van vorig jaar? Nee, de set is vrijwel identiek tot aan de 'Ca Planne Pour Moi'-cover toe. Het publiek is groter geworden en daarmee ook de pit. Laat ze volgend jaar maar weer terug komen, maar dan wel met nieuw materiaal, dan mogen ze nóg een plekje omhoog op de affiche.

De laatste keer dat we Intergalactic Lovers zagen, probeerden ze nog nieuw materiaal van hun derde album 'Exhale', dat toen nog moest uitkomen. Het donkere geluid en dito teksten werden ten opzichte van 'Little Heavy Burdens' kleurrijker en vrolijker al blijft er tussen de lijnen nog genoeg ruimte voor de donkere kant van zangeres Lara Chedraoui ('Between the Lines, 'River'). Bij de set van vandaag ligt dan ook de nadruk erg op het nieuwe album en pas tegen het einde worden de publieksfavorieten ('Delay', 'Northern Rd.') gespeeld. 

Intergalactic Lovers verkeert vandaag zoals altijd in topvorm, voornamelijk gitarist Maarten Huygens die grotendeels verantwoordelijk is voor de eigen sound van de band. Ook Chedraoui die normaal al als stuiterbal over het podium dendert ligt mogelijk nóg meer haar emoties in haar mimiek. De setlist van vandaag hebben we wel eens spannender gezien, maar Intergalactic Lovers blijft een gevalletje buitencategorie.

Als ‘Buyse, 4T4 en Kowlier’ je niets zegt, kom je zeker niet uit West-Vlaanderen. Al izijn de drie in heel Vlaanderen bekend als ‘t Hof van Commerce. Feit is wel dat West-Vlamingen als een van de weinige de songs volledig kunnen meezingen. Zelfs voor een Oost-Vlaming klinken de teksten in dialect al als Chinees.

Voor de “Ollanders”: ‘t Hof van Commerce is de West-Vlaamse Beastie Boys. Twintig jaar geleden braken ze door en sindsdien hebben ze al aardig wat hits op hun naam staan. ‘Dommestik en levrancier’ uit 1998, ‘Jaloers’ uit 2005 en sinds een maand staat ‘Truckchauffeur’ in de dagelijkse playlist van Studio Brussel. Om de 20 jaar fame te vieren is de cd ‘Niemand Hrodder’ uitgebracht met alle klassiekers en twee nieuwe songs.

Het trio, afkomstig uit Izegem, krijgt zonder moeite de tent los. Strak op en neer bounced schreeuwt het publiek de teksten mee. De toegift wordt ingezet met ‘Zonder Totetrekkerie’: “Ei ei, tis waar wat da je zegt, ei ei, tis bikans lik echt, ‘t Hof Van Commerce rockt de natie zonder totetrekkerie.” En zo is ‘t.

Vorig jaar viel hij door de mand, een autobiograaf kwam erachter dat Seasick Steve's verhaal van geen kanten klopt en verzonnen is. Tja, verhalen verzinnen dat kan íe, en spelen kan hij al helemaal. Vandaag is hij met zijn band de coolheid zelve met zijn DIY-swampblues. Zelf in elkaar geknutselde gitaren (bijvoorbeeld een van een nummerplaat, een van een wasbord) en een drummer van minstens drie keer de gemiddelde leeftijd heeft van de bezoekers die op dit zelfde moment bij Macky Gee staan. Terwijl Seasick Steve een moderne bluesheld is, steelt juist die drummer de show, wat kan die vent een partijtje rammen! 

Terwijl Seasick Steve een straffe bluesshow weggeeft is er ook een hoop publiek dat er niet op zit te wachten en er doorheen lult, maar daar heeft Steve schijt aan. "SHUT THE FUCK UP!", brult hij terwijl hij rustig doortokkelt. De set gaat daarna in een stroomversnelling en eindigt in een uitbarsting op het podium, Steve en zijn drummer zitten zo lekker te spelen dat Steve zijn gitaar door het drumstel jaagt en de drummer zijn bekkens kapot gooit. Als dat geen rock-'n-roll is! Zo'n verhaal kan je zelf niet verzinnen voor je biograaf, je moet het gewoon doen.

De La Soul, hiphoplegendes. Je hoeft niets met hiphop te hebben, maar toch ken je ze. De aankondiging De La Soul deed ons geloven dat er een enorm feest zou worden gebouwd, maar wat een enorme aanfluiting was dit. De La Soul had er geen zin in, speelde de halve tent leeg en zat de helft van de tijd de show stil te leggen om te vragen waar nu echt het feestje was. Er werd letterlijk om de vijf minuten de show stil gelegd om de tent in tweëen te splitsten. "The party is on this side! No, on this side!" Zowel de mc's als de dj stonden maar wat te kutten en hadden er totaal geen zin in. Wanneer ze dan eindelijk wel eens wat nummers gaan spelen 'Me, Myself and I' is de halve tent allang vertrokken want zij weten wel waar dat feestje is, bij Arsenal op de Main North, meteen na dit ontzettende kutoptreden. Stelletje lullen.

Arsenal sluit zowel hun festivaltour als de Mainstage North af en bracht het feest dat De La Soul ontbeerde. Met het gloednieuwe album 'In the Rush of Shaking Shoulders' heeft Arsenal nu al nieuwe klassiekers onder de armen die al meteen in de set worden gegooid ('Low Sun, Long Shadow', 'Amplify'). Het is werkelijk prachtig om te zien hoe tien man op het podium vol overgave pop, rock, dance, Afrikaanse muziek in de blender kunnen gooien en er dan zeventig minuten aan euforie kunnen vullen. Het nieuwe materiaal wordt al meegezongen, er wordt al op meegedanst, Arsenal heeft Crammerock in no time in controle. Maar het zijn toch de oudere nummers die op meer respons kunnen rekenen en Arsenal doseert deze nummers zorgvuldig over de setlist. Zo blijft het publiek continue bij de les en zit het optreden vol tempo.

Met de afsluiter van de bandprogrammering is het dan ook de aflsuiter van het festival en voor de band zelf een opwarmertje voor het Antwerps Sportpaleis dat ze aan het eind van het jaar vullen. Arsenal heeft wederom laten zien dat ze een van de beste bands van het land zijn.