Lees hier ons verslag van de Vestrock vrijdag. Met de twijfelachtige afsluiter Tom Odell, overtuigende rockacts in de kapel en de fijne synthpop van Lydmor.
Tom Odell
Tom Odell laat mensen dingen voelen, dat weten we al. Wat kunnen we daar van verwachten als afsluiter van de Vestrock vrijdag? Van de openingsklanken van ‘Another Love’ krijgt menig mens al een brok in de keel en ‘Sense’ is ook een perfecte soundtrack om zielig uit een busraampje te staren. Zijn hit-album ‘Long Way Down’ komt uit 2013 en ook ‘Wrong Crowd’ ligt ondertussen al weer twee jaar in de schappen. Gaat Tom Odell het op de oude bekende tour gooien of gaan we een nieuwe kant van de Brit zien?
Klik op 'open' om verder te lezen.
Wie verwachtte om een jongen en zijn vleugel te zien had het mis, de eerste helft van Tom’s set speelt hij met volledige bezetting van zijn band. Het nummer ‘Still Getting Used to Being on My Own’ eindigt in een aantal bizarre uithalen dat het iets weg heeft van een rockopera. Aan de festivalsfeer past Tom zijn set duidelijk aan, elk nummer klinkt veel voller en bombastischer dan op zijn albums.
‘Concrete’ begint klein: Tom kruipt achter zijn piano vandaan en wordt begeleid op gitaar. Toch barst ook dit liedje weer los in de herhaling en drukte. Toch voelt het alsof de helft van het publiek is blijven pilzen ergens anders op het terrein. En dat terwijl de band er een spektakel van probeert te maken en het zeker geen muziek is om alvast de kater van morgen bij te betreuren.
Het duurt een half uurtje voordat Tom het eindelijk aandurft om een solonummer te spelen: het mooie ‘Heal’. Hierna speelt Tom een nummer van zijn nieuwe plaat, die dit jaar uit moet komen. Tijdens de intro van ‘Hold Me’ pakt hij even een momentje om op de vleugel te springen en zijn gitarist aan te sporen om harder te spelen. Toch eindigt hij ook dit liedje kwetsbaar, smekend om omarmd te worden. ‘Another Love’ is (natuurlijk) de afsluiter. Het is logisch want het is immers het enige nummer wat het publiek uit volle borst meeschreeuwt, maar toch voelt het om 00:54 uur als een vroeg einde. Tom Odell is muzikaal sterk, maar een twijfelachtige afsluiter van de avond.
Joëlle Koorneef
Paceshifters
Paceshifters zijn lastminute nog geboekt op Vestrock nadat White hun tour cancelde. Gelukkig zijn de drie mannen uit Overijssel geen vreemden in Hulst. Het is hun derde keer op het festival! Ook bestaan ze deze maand tien jaar. Alle reden voor een keihard feestje in de Kapel dus!
Klik op 'open' om verder te lezen.
En dat feestje lukt. We kunnen er heel lang over lullen, maar het was gewoon hartstikke gaaf. In het midden van de Kapel is een uur lang een moshpit aan de gang. De muziek is ruig en strak. De drie heren hoeven eigenlijk amper iets te doen. Na een rustig begin rammen ze de nummers één voor één keihard het springende publiek in. ‘Drone’ en ‘Nothing You Can Do’ komen uiteraard langs gevlogen. De Kapel was na een jaar weer opgebouwd nadat White hem vorig jaar afbrak. Paceshifters breekt de Kapel vanavond opnieuw af.
Niek Joosse
October Drift
Na het eerste nummer is het al alsof ze met z’n allen een marathon hebben gelopen, en dat is ook hun bedoeling; na het laatste nummer mag er niets meer van October Drift over zijn, heeft de band collectief besloten. Tot het laatste nummer geven ze alles wat ze hebben, en meer. Met z’n vieren zijn ze echt ontzettend cool, intimiderend cool. Zo cool dat je bijna niet dichterbij durft te komen; straks bijten ze nog.
Klik op 'open' om verder te lezen.
Ze zijn wel een goed voorbeeld van ‘muziek maken als topsport’. Ze hebben allemaal een gestoorde manier van bewegen en stuiteren vanaf de eerste minuut schots en scheef door elkaar, en door het publiek. Ze zijn een beetje als zo’n ‘me after my twelfth coffee’-plaatje. Ze krijgen het publiek met gemak met zich mee.
De muzikanten hebben collectief iets vreemds en onmenselijks. Hun hele verschijning is bizar: ze hebben allemaal karakteristieke koppen, en hun acrobatiek maakt het allemaal nog veel surrealistischer. En dan natuurlijk de muziek die ze maken: rauw en ongepolijst, hier en daar een anthem, dan weer iets wat op dynamiet lijkt, en dan staat de zanger ineens midden in het publiek met een heftig emotioneel muzikaal drama.
Het is hun allereerste optreden in Nederland, en de band valt meteen prima in de smaak bij het Nederlandse publiek. October Drift is echt een band die we nog terug gaan zien.
Laura Laman
Rowwen Hèze
De sfeer zit er al lekker in als Rowwen Hèze iets na half tien de main stage betreedt. Als de aankondiging al eindigt met ‘'t is een kwestie van geduld, rustig wachten op de dag, dat heel Holland Limburgs lult’, dan kan je wel een lekker feestje verwachten. Het bier vliegt je om de oren en natuurlijk kan een polonaise niet ontbreken. Eigenlijk heeft de band aan een paar woorden genoeg om het publiek aan het zingen te krijgen.
Klik op 'open' om verder te lezen.
Sinds het eerste album in 1987 staat de tijd niet stil bij Rowwen Hèze. De muziek varieert tussen gevoelige ballads tot snellere Tex-Mex- en folknummers. In 1991 zijn ze voor het eerst in de top 100 verschenen en sindsdien vrijwel niet meer te missen! Nog voor zanger Jack Poels zijn stem heeft laten horen vliegt het eerste biertje al door de lucht. Als je nog geen nat haar hebt van de regen dan is het zeker wel door het bier.
Zodra de eerste klanken van ‘Bestel Mar’ te horen zijn, is er werkelijk een plaatselijke bierregenbui. Dat men op commando een heuse polonaise kan beginnen is wel bewezen tijdens ‘Vergeate’. En al de beetjes bier die nog over waren gingen de lucht in bij afsluiter ‘D’n Duvel is Los’. Een echt feestje wat een stukje Limburg naar Hulst brengt.
Nicki van Popering
HamsandwicH
HamsandwicH: niet de meest Google-bare bandnaam, maar wel eentje die je bijblijft. De Ierse indiepop-band wordt gedragen door de zoetgevooisde Niamh Farrell en bariton Podge McNamee. Met bier, regen, en zo nu en dan een bierregen moet Vestrock voor HamsandwicH net als het thuisland aanvoelen.
Klik op 'open' om verder te lezen.
Op hun promotie foto op de website van Vestrock lijkt het alsof HamsandwicH een duo is, maar niets is minder waar. Met zeven man vullen ze het podium van de Kapel goed op. Toch zijn de vocalisten het middelpunt van de aandacht. Met haar korte haar en grote ogen zweeft zangeres Niamh als Tinkerbell over het podium, maar er komen af en toe oerkreten waar je u tegen zegt uit haar strot. Gitarist en zanger Podge zweept het publiek op met zijn Ierse gebabbel en is wel een aparte verschijning met zijn rooie baard en outfit die van een paspop in de tweedehandswinkel lijkt gestolen.
Tijdens het derde nummer, ‘White Fox’, gooit Niamh haar glitterstiletto’s uit en klimt op het drumstel om voor de sier op de bekken te slaan. HamsandwicH probeert het publiek mee te laten klappen met ‘Ants’, wat nog lastig blijkt te zijn voor de fanatieke bierdrinkers van Hulst. Op plaat kan HamsandwicH een vrij hoog Disney-gehalte hebben met ukuleleriffjes en de lieve stem van Niamh, maar gelukkig geven ze een ruwer optreden hier op Vestrock. De Kapel gaat goed op een cover van ‘I Feel Love’ van Donna Summer, wat natuurlijk per definitie al een uit-je-dak-plaat is. Van de hele band spat een aanstekelijk enthousiasme af en de vloer van de Kapel deinst flink.
Joelle Koorneef
Lydmor
We tipten Lydmor al als een must-see act. Haar synthpop die barst van het feminisme, sex en drugs doet in Denemarken al een hoop hoofden draaien en godzijdank is het Vestrock gelukt om zo’n bijzondere act als Lydmor te boeken. Synthpop met haperende beats en een zangeres die enorm expressief op het podium staat, de Tent op Vestrock gaat een van haar beste optredens meemaken.
Klik op 'open' om verder te lezen.
Lydmor’s show maakt de hype meer dan waar. Al vanaf het begin weet ze een sfeer neer te zetten van dreigende synths, vocal-loops en sensuele beats. Tekstueel is het begin van de set nog niet helemaal sterk, het gaat over gewoon tijd verdoen. Maar wanneer ze ‘Helium High’ inzet, een nummer waarin ze alle mannen die het feminisme in Denemarken als ‘vrouwen-gezeik’ wegzet de mond snoert. Lydmor brengt het nummer vol passie, agressie en emotie, je ziet het vuur in haar ogen, en juist dat soort artiesten zijn nodig om de hele ‘muziek is een mannending’-houding de grond in te stampen.
Vanaf dit moment is de tent om. We worden nog getrakteerd op een intense remix van ‘Girls & Boys’ van Blur, de nieuwe single ‘Money Towers’ en een intense rework van haar oude nummer ‘I Love You’. De electro vliegt alle kanten op, van synthpop tot trance en naar haast UK-beats en trap. Lydmor bezweert hierbij het publiek en roept iedereen op om van elkaar te houden en gewoon domme dingen te doen, honderden sigaretten te roken en heel dronken te worden. Zelden zagen we op Vestrock een set die zo intens was, dat wanneer we naar buiten lopen we gewoon weer moeten beseffen dat we op aarde zijn. Een intens optreden waarmee Vestrock zich weer heeft bewezen als toonaangevend festival dat de grote namen van morgen heeft ontdekt.
Dennis de Waard
Johan
De band Johan is geen onbekende voor eenieder die in de jaren negentig de plaatselijke podia regelmatig bezocht. Samen met Daryll-Ann en Caesar was Johan een van de populaire acts van het Excelsior-label. In 1990 begon frontman Jacco de Greeuw de band onder de naam Visions of Johanna. In 1996 komt het debuut van de band en wordt de naam ingekort tot Johan. Maar in 2009 stopt de band ermee. Tot dit jaar. Johan staat vandaag op Vestrock met een nieuw album in de rugzak.
Klik op 'open' om verder te lezen.
Het is wel raar dat de band nu pas als grote naam wordt gezien. Okay, ze speelden twee keer op Pinkpop, maar er werden geen hitlijsten bestormd. Raar, want de band heeft vele geniale liedjes geschreven. Alleen ‘Tumble and Fall‘ zien we de laatste drie jaar terug in de Top 2000 van Radio 2. Wellicht voorziet deze herstart van de band wel in de waardering die het verdiend.
De Greeuw en collega’s geven een goede show. Het is even opwarmen, maar de band groeit in het optreden. Nieuw werk wordt afgewisseld met klassiekers uit de beginperiode van de band. Helaas is het gaan miezerregenen. Hierdoor gaan er veel mensen in de tent schuilen zodat het veld voor de mainstage wat lege plekken vertoond. Jammer, want Johan is het luisteren meer dan waard. Gelukkig zijn er genoeg fans die de regen willen trotseren.
Andre Joosse
Green Lizard Nirvana Tribute
Vestrock meets Hrieps met een Nirvana tribute door grungeband Green Lizard bijgestaan door Rudeboy, de zanger van het legendarische Urban Dance Squad. Gooi de Tent vol jonge Nirvana fans en hun ouders voor wie Nirvana jeugdsentiment is, en je hebt het recept voor een goed feestje.
Klik op 'open' om verder te lezen.
Of de Tent echt zo vol staat vanwege de muziek of door de beginnende regen is de vraag. Niettemin worden Green Lizard en Rudeboy met luid applaus ontvangen, dus we gaan uit van het eerste! Dat blijkt ook wel als de ene na de andere Nirvana classic op het publiek afgevuurd wordt. Je zou verwachten dat de combinatie Green Lizard en Rudeboy voor hele gave zangpartijen zorgt. Helaas valt dat een beetje tegen. Niet dat de zang persé slecht is, maar in plaats van de zangpartijen aan te passen aan de twee zangers, schikt vooral Rudeboy zich naar de originele zang van Kurt Cobain. Remi, de zanger van Green Lizard, heeft die grungy sound al van zichzelf. Als Rudeboy de Urban Dance Squad-stijl hier overheen had gegooid, had je een unieke set gehad.
Nu krijg je vooral covers van Nirvana. Op zich prima, aangezien hier duidelijk niet op vernieuwing gemikt wordt. Het hoeft natuurlijk ook niet uniek en vernieuwend te zijn. Het publiek komt hier gewoon om Nirvana te horen, en dat krijgen ze. ‘About a Girl’, ‘Come As You Are’, ‘Lithium’ en als afsluiter, hoe kan het ook anders, ‘Smells Like Teen Spirit’. Vooraan staan de jonge gasten te springen en moshen. Daarachter staat de oude garde mee te zingen en enthousiast mee te knikken. Vernieuwend is het niet, een feestje is het wel.
Niek Joosse
Equal Idiots
Al sinds 2012 is de Belgische garagepunkband Equal Idiots een begrip in de lage landen. Zanger-gitarist Thibault Christiaensen en drummer Pieter Bruurs bezorgen je gegarandeerd een fijn optreden en semipermanente gehoorbeschadiging. De twee vrienden hebben met optredens op Rock Werchter en Dour nog een mooi festivalseizoen voor de boeg, wat ze hier op Vestrock mogen openen. De band betreedt de mainstage om 18:10, net als het halve veld een hamburger naar binnen schuift.
Klik op 'open' om verder te lezen.
De jongens komen het podium op onder begeleiding van de zwoele klassieker ‘Escape (The Piña Colada Song)’. Thibault gooit zijn biertje achterover en met een paar stevige drums gaat Equal Idiots aan de slag. De rossige zanger is het tegenovergestelde van fotogeniek. Hij rolt zijn ogen naar achteren, trekt een scheve bek en probeert zijn drummer en maatje te bespugen met een flinke rochel; hij heeft een permanent windtunnelgezicht.
Het aanstekelijke ‘Hippie Man’ wordt opgedragen aan Nederland en de wietcultuur. ‘Toothpaste Jacky’ begint met wat klanken uit een babyblauw xylofoontje maar bewijst later heus niet zo onschuldig te zijn. We moeten wel even goed meedoen, 'Wij hebben tentamens, dit is voor het plezier!' Van dit gitaargeweld hebben we collectieve hersenschade opgedaan, dus die tentamens laten we dit weekend achter ons.
'Kunnen ze in Nederland een beetje Frans?' vraagt Thibault voordat hij ‘Ca Plane Pour Moi’ inzet. Het Frans van het publiek is wel om te betreuren, maar die 'moi, moi, moi'’s lukken wel aardig. De energie van Equal Idiots is nog niet op bij het laatste nummer, dus knallen ze het lekkerste nummertje er nog even in: ‘Put My Head In The Ground’. Equal Idiots is het ideale begin van de Vestrock-nacht.
Joëlle Koorneef
Curt
Gewapend met één gitaar, twee microfoons en een laptop staat Curt in de Kapel. Na jaren van muziek maken in een rockbandje besloot hij alleen verder te gaan. Nou ja, een oud bandlid regelt het mixen en masteren achter de schermen. Nu maakt hij als een soort prog-singer-songwriter een combinatie van rock, electro en pop. Je wilt tegelijk dansen en moshen op zijn zware riffs met popmelodie. Hij wisselt voortdurend van microfoon, waarbij hij het voor elkaar krijgt met de verschillende effecten maar zonder loopstation meerstemmig te zingen. Het handjevol toeschouwers geniet en een enkeling doet voorzichtig een dansje. Een verborgen pareltje op de Vestrock-vrijdag.
Niek Joosse
Jacin Thrill
Jacin Trill, Nederlands meest blije mumblerapper, heeft het voordeel van de hype. Zijn nieuwe plaat ‘Happyland 2.0’ kwam binnen op nummer twee in de album top 100 (Marco Borsato of all people hield hem tegen), en van dat album zijn er vier nummers meteen een hitsingle. Hoewel het eerste ‘Happyland’ net wat gevarieerder klonk, staan er op de tweede ook genoeg klappers. Het gaat er dus op lijken dat Jacin Trill de grootste gaat worden van de nieuwe generatie rappers. Maar hoe klinkt zijn blije mumble rap nou eigenlijk live?
Klik op 'open' om verder te lezen.
Nouja, live. De eerste vijftien minuten is Jacin nergens te bekennen. De dj draait de tent warm waarna Jacin nog eens op komt dagen. Maar wanneer Jacin opkomt geeft hij wel energie voor tien. De rapper zingt over een bandje heen maar who cares? De voorste tweehonderd man gaan helemaal los (ook op hun Instagram) en kennen alle lyrics.
Jacin Trill rent zich rot en spit zijn lyrics snoeihard, maar de vaart zit niet in de show. Het voelt meer aan als wat losse nummers dan een echt optreden. Jacin Trill gaat heel hard en is niet meer te ontkennen in de scene, maar live mag hij er nog een tandje bij doen.
Dennis de Waard
Fangclub
Het mooie van Vestrock is dat er altijd wat te ontdekken is. Bands die het grote publiek nog niet bereikt hebben, maar wel hard op weg zijn, en festivals als deze gebruiken om hun skills te tonen. Zo ook Fangclub. Muzikaal tappen ze uit hetzelfde vaatje als de hoofdact van vorig jaar Biffy Clyro. Rock met een hoofdletter R dus.
Klik op 'open' om verder te lezen.
Na de Zeeuwse openers in de Kapel en de Tent mag nu het hoofdpodium geopend worden. Geen local heroes op dit podium, maar een rocktrio uit Dublin. Hoewel het nog vroeg is, zit een rustig begin van Vestrock er niet in. Geen probleem, want deze band is net zo fijn als dat eerste glas Vestrock Blond op de weide. Lekker fris met een stevige afdronk.
Het publiek los krijgen op dit tijdstip is een onmogelijke opdracht, maar de band weet wel te overtuigen. De cover van Elvis “The King” Presley, ‘Suspious Minds’ helpt daar zeker bij.
Dan is er ook nog de vergelijking met Nirvana. De zanger zou zo de reïncarnatie van Kurt Cobain kunnen zijn. Om door 'Heart-Shaped Box' ook nog eens te coveren, maakt de band zich er wel heel erg makkelijk vanaf. Hun eigen werk is sterk genoeg. Een geslaagde start van Vestrock dus, met de eerste ontdekking al in the pocket.
Andre Joosse
Altobelli
Altobelli is de parel van Hulst. Debuutalbum ‘The Needle’ werd uitstekend ontvangen, ‘Trees’ werd nummer één in onze Top 17 van 2017, en ze mochten op het grote podium in Paradiso optreden op het 30x20 Minutenfestival. Vandaag wijden ze het kleine podium van de Kapel in.
Klik op 'open' om verder te lezen.
Altobelli op Vestrock, alsof je favoriete sportploeg de finalewedstrijd op het thuishonk mag spelen. Het publiek heb je in ieder geval al mee! De Kapel staat dan ook bij aanvang al vol. Nog even wat technische probleempjes, en er wordt nog even snel een monitor vervangen. Het is snel opgelost en Altobelli gaat los.
Om in de sporttermen te blijven, komt de band al snel op achterstand. Niet door een eigen fout, maar door een fout van de arbitrage! Het geluid van de (bass)drum staat zó hard dat het al het andere, en vooral de zanger, overstemt. Gelukkig wordt het gedurende de set gefixt, waardoor blijkt dat Danny Esseling nog gewoon kan zingen als altijd. Met een grote grijns op zijn gezicht neemt hij het publiek, wat vooral lijkt te bestaan uit familie en vrienden, aan de arm. De concertetiquette lijkt bij dit publiek te missen, waardoor niet of nogal lauw op de uitnodigingen van Esseling om de handjes de lucht in te gooien wordt gereageerd.
Het deert de muziek verder niet. Hoewel openers ‘U-Turn’ en ‘Filth’ dus nogal overstemt worden door de drums, komen ‘Rainbow’ en vooral ‘Trees’ veel beter uit de verf. Ook worden we getrakteerd op een splinternieuwe: ‘Autotune’ borduurt voort op het werk van ‘The Needle’, en klinkt uitstekend. Aan het slotakkoord hoopt Esseling op nog heel vaak tot ziens. Dat hopen wij ook.
Niek Joosse
Zero One Eighteen
De Zeeuwse hiphop-formatie Zero One Eighteen heeft de grote eer gekregen om het startschot te geven op het podium van de Tent, en ze zijn er reuze blij mee. Ze grijpen elke kans die ze krijgen om op het podium te staan, want ze zijn er zo ontzettend dol op. Dit is wel een van de grotere podia waar ze hebben gestaan, maar het lijkt alsof ze het al jaren gewend zijn.
Klik op 'open' om verder te lezen.
Ze laten zich niet stoppen door de gapende leegte in de tent. Hier en daar staan een paar vroege vogeltjes, dus die krijgen alle aandacht van de rappers. Met z’n drieën, twee rappers en een DJ, weten ze het podium prima op te vullen met energie, enthousiasme, en choreografieën. Eigenlijk geven ze de indruk dat ze het al jaren doen: van zenuwen is geen sprake, ze spelen in op de paar mensen die er zijn, en zorgen dat ze goed op de beeldschermen komen te staan door te flirten met de camera’s. Ze zingen misschien niet altijd helemaal live, maar dat doen de allergrootste hiphop-artiesten ook niet altijd.
Ze zijn zeker op weg naar groter. Hun liedjes zijn hit-gevoelig, hun dansjes aanstekelijk, en hun verschijning charmant. Met de passie waarmee zij op ieder podium (of fietsenstalling.. echt waar, bel ze maar, ze komen gegarandeerd) staan komen ze er wel.
Laura Laman