Zoutelande en meer op de zaterdag van Concert at Sea 2018 Zoutelande en meer op de zaterdag van Concert at Sea 2018

Bij de aankondiging beginnen van Heerschop, Waas en van Deudekom weer met het standaard verhaaltje: vergeet niet te smeren bij dit warme weer en geniet van vandaag. Ze herinneren er ons aan dat Van Dik Hout nog nooit op de Brouwersdam heeft gestaan. Zo’n grote naam in de Nederlandse popmuziek en niet op de CAS poster, dat is natuurlijk een schande. Even twijfelde de band, want komen er om 2 uur ‘s middags wel mensen naar ze kijken? Jazeker, het terrein staat afgeladen en veel fans claimen alle teksten mee te kunnen zingen. Voordat Van Dik Hout begint glijdt Joep van Deudekom onderuit, “heeft iemand dit gefilmd?”. Vast, dat zien we nog wel op Twitter verschijnen.

Van Dik Hout opent met ‘Alles of Niets’. Zanger Martin Buitenhuis is goed bij stem en de festivalgangers ook. Natuurlijk wordt er harder meegezongen bij de echte lijfliederen zoals ‘Mijn Houten Hart’, ‘Stil In Mij’ en ‘Zij Maakt Het Verschil’. Het is alsof de mensen op de Brouwersdam al dertien jaar hun adem hadden ingehouden tot ze met deze klassiekers mee konden brullen. Een perfecte openingsact voor alweer de laatste festivaldag.

Het ziet er netjes uit, de band van Michelle is strak in pak net als Danny Vera. Maar niets is zo’n mooi gezicht als Michelle David die het podium betreedt met haar handen in de lucht van hallelujah. ‘Soldier’ is het eerste nummer en het gaspedaal trappen ze keihard in. Tijdens solo’s van de muzikanten pakt Michelle haar jurk vast en danst om ze heen. Zo’n actieve houding kan wel vermoeiend zijn, maar dat laat niemand merken. Sterker nog, nadat Michelle haar jurk even wat losser knoopt lijkt het energielevel alleen nog maar opgevoerd te worden.

Dit is misschien wel de beste stem op Concert at Sea ooit. En al had ze niet helemaal zuiver geweest dan had ze ons alsnog allemaal kunnen inpakken met haar charmes. “Your light is so bright that you’re allowing us to shine our light on you!” roept Michelle uit. Ze is enorm dankbaar voor het publiek. Na elk nummer geeft ze haar band ook een applausje en schreeuwt “whoo!” en dat werkt aanstekelijk. Aan het eind van het laatste nummer danst Michelle het podium af en laat ons genieten van het talent van de band. Er wordt ons verteld dat we #IHaveBeenGospelized moeten posten op onze social media als we geraakt zijn door Michelle en haar heilige geest. Oh lord have we been gospelized!

Wulf is een hartenbreker. Bandana vastgeplakt aan het voorhoofd, cool in zwart gekleed, een zwoele grijns, dat is Wulf. Het is geen wonder dat er veel enthousiaste vrouwen in het publiek staan. Naast zijn looks heeft Wulf natuurlijk ook zijn hits mee. ‘Summer On You’ en ‘Mind Made Up’ stonden hoog in de hitlijsten en dat levert leuke boekingen op, zoals Concert at Sea!

De popliedjes van Wulf zijn leuk voor op een festival maar toch kan zijn wolvengehuil “oh, oh, oh” een beetje veel worden na zo’n uur. Dat neemt niet weg dat het perfect aftermovie materiaal is, zeker het liedje ‘All Things Under The Sun’ doet tevreden gebruinde en verbrande gezichten glimmen. Een leuke verrassing is Wulf’s cover van ‘Jesus He Knows Me’. Hij speelde het nummer van Genesis al eerder bij Giel op de radio, maar het is ook zeker voor dit festival een goede keuze. Tijdens ‘Mind Made Up’ scheidt hij het publiek. Er kwam helaas geen wall of death uit dit gebaar, maar wel een “meezing-battle” tussen de twee kanten van het publiek, dat tot ver op de dam mee brult. De populariteit van Wulf valt niet te herkennen. Zal hij binnenkort al op het Zeeland podium staan?

Het is alweer zeven jaar geleden dat de Britse Jonathan Jeremiah de radiozenders en onze harten veroverde met ‘Happiness’. De man heeft een uitzonderlijke stem, eentje die zich eigenlijk niet laat ontlenen aan top 40 hitjes, maar kijk hem het eens doen. Prachtplaat ‘Gold Dust’ nam Jonathan Jeremiah op samen met het Nederlandse Metropole Orkest. Hij heeft dus een belangrijke muzikale connectie met ons kikkerlandje. We hebben een tijdje geen nieuw werk meer van hem gehoord, maar er staat een nieuw album op de planning voor augustus. Een primeur kunnen we vandaag dus wel verwachten.

Jonathan brengt een grote band met zich mee, inclusief vier strijkers. De lange, voorovergebogen Engelsman is niet de meest opvallende persoon op het podium. Dat moet namelijk zijn drummer zijn, die met zijn lange grijze haren en Hawaiishirt toch wel de stoerste opa ooit zou moeten zijn. Het gezelschap is vandaag door de tunnel vanuit Londen komen reizen. Elke keer dat iemand “happiness!” schreeuwt is dat ook Jonathan’s antwoord, ze zijn helemaal uit Londen gekomen “we’ve got plenty of time”.

Het is warm voor de zanger in zijn suède jasje, maar hij doet hem alleen uit voor tien euro. Dat is blijkbaar een goedkope striptease, want een van de fotografen haalt een briefje uit zijn portemonnee. “That’s just going to blow in the wind, that’s poetic”. Poëtisch zijn ook zijn liedjes, zoals ‘Gold Dust’ dat door de strijkers van een prachtig into wordt verzorgd. ‘Happiness’ is overigens ook voorzien van een strijkers-intro. Het liedje drukt uit hoe Jonathan Jeremiah het publiek heeft doen voelen. Gelukszoekers, komt allen naar Umoja.

Terwijl ‘Ironic’ in 1996 “maar” de 6e plek in de Top 40 bemachtigde is het ironisch genoeg een van de meest iconische liedjes van de jaren 90 geworden. Alanis Morissette is er geheel verantwoordelijk voor dat menig mens nog steeds niet helemaal snapt wat ironie nou is. Naast ‘Ironic’ behaalde de Canadese natuurlijk nog meer hits en met anderhalf uur op de klok heeft ze genoeg tijd om die voor ons te zingen.

Alanis komt rennend op met haar mondharmonica. Het geluid laat tijdens het eerste half uur wat te wensen over en haar zang komt daardoor helaas niet goed over. Als het geluid een beetje opklaart blijkt het wel dat hier een doorgewinterde artiest staat. Als ze haar Swarovski-gitaar niet om de nek heeft hangen zoekt ze het publiek aan beide kanten op.

De eerste megahit die voorbij komt is 'Hand In My Pocket'. Als Alanis Morissette zingt over een peace sign verschijnt die ook overal in het publiek. Net als het optreden dreigt in te zakken zet de band ‘Ironic’ in. Natuurlijk wordt dat door iedereen meegezongen en hetzelfde geldt voor “breakup anthem” ‘You Oughta Know’. Richting het einde zet de zangeres nog ‘Uninvited’ in. Alanis Morissette moet het hebben van haar 20 jaar oude nummers.

Het eindoptreden van BLØF begint met een samenvattend filmpje van de afgelopen drie dagen. Daarna leest Peter Heerschop een bedankje voor, waarbij het publiek elke naam herhaalt (“Peter, hé!”). Na het uitgebreide welkom rent de band op (“BLØF, hé!”) en zet ‘Niets Dan Dit’ in. Voor alle mensen zonder kaartje besloot BLØF hun concert live op Facebook uit te zenden. Het zal heus genieten zijn vanaf de bank, maar in het veld had het geluid soms net een tikje harder gekund. Afgezien daarvan is dit echt een ongelofelijk strak optreden van BLØF.

Natuurlijk kan de terugkerende festivalbezoeker zo’n setlist van BLØF nu wel dromen, maar dit jaar worden er naast de logische keuzes aardig wat nummers van het laatste album ‘Aan’ gespeeld. Van die nieuwere nummers geeft Paskal aan dat ‘Hierheen’ zijn favoriet is. Uiteraard spelen de mannen alle meebrullers zoals ‘Hier Aan De Kust’ en ‘Harder Dan Ik Hebben Kan’, waarbij het harder bier regent dan menig mens hebben kan. ‘Hemingway’ (afkomstig van ‘Umoja’, misschien wel het gaafste BLØF album ooit) mag de boeken ingaan als nieuwe zwoele dansplaat.

‘Over De Dam’ is op Concert at Sea voorzien van een extra vleugje magie. Het publiek voelt het: dit gaat over ons, over de dagen die we meemaken op deze bijzondere festivallocatie. Voorheen haalde BLØF nog wel eens een trucje uit op het einde van hun optreden, maar dit jaar is er geen onverwachte gast. Wel is er Geike Arnaert voor hét nummer van het weekend: ‘Zoutelande’. Natuurlijk top, maar vergeet niet wat Bart van der Weide (Racoon) donderdag zei: “Er is meer in Zeeland dan Zoutelande”.