EUT. The Howlin'. Pyke. MORADO. Pitou. NEMSIS. Surf Aid-kit. Feng Suave. The Visual. Tape Toy. E.T. Explore Me.
Elke maand duiken we met een artiest of band in hun muzikale DNA. Vanuit daar gaat het gesprek verder. Welke albums hebben iets betekent voor de artiest, wat doet een plaat met iemand, waarom juist die plaat, welke artiest heeft het geluid van de band gevormd? Ook dit jaar hebben wij weer een mooi rijtje artiesten beter leren kennen, dankzij hun platenkasten. We hebben ze voor het gemak even op een rijtje gezet.
''EUT is eigenlijk begonnen doordat Tessa en ik onze liefde voor St. Vincent deelden. Ik heb Tessa voor de band gevraagd omdat haar spel heel poppywas, dat sprak me aan. Qua gitaarspel hoor je St. Vincent ook wel terug in onze muziek, denk ik. Er zit een soort sweetness in, maar tegelijkertijd ook madness – zware tegenstellingen.''
‘’Ik luisterde vroeger veel naar old school hiphop. Niet die gangster classics, maar bijvoorbeeld MF Doom en Madlib. Zij worden vaak gezien als de dieven van de muziek. Waarom? Het zijn jongens die met schijt jazz classics samplen en dan nooit rechten betalen aan die jazzdrummers. Via mijn moeder ben ik eens in contact gekomen met een oude fusion jazzdrummer: Lenny White. Hij vroeg welke muziek ik vet vond, dus toen noemde ik MF Doom en Madlib op. Ik zag hem gelijk serieus en chagrijnig kijken. ‘’You don't like Madlib?’’, vroeg ik. ‘’I hate Madlib’’, zei hij. ‘’He stole all my shit.’’
''Toen ik The Weeknd ontdekte, had ik het gevoel dat ik eindelijk met andere hiphop en R&B mee kon komen. Daarvoor luisterde ik het wel eens, maar ik begreep het niet echt. Ik luisterde eerst het nieuwste album van The Weeknd, Starboy, en ben toen teruggegaan naar zijn eerdere werk. House of Balloons is hiervan dus mijn favoriete album."
Joost: “Of we dat binnen MORADO ook doen? Ik denk het wel. We houden allemaal van dingen die heel erg belachelijk zijn.”
Mickey: “Ja!”
Joost: “Maar ook wel heel erg goed zijn. We hebben er over nagedacht om zo belachelijk mogelijk over te komen. Dan neem je bijvoorbeeld zo’n kapsel als dit en dan doen alsof je heel serieus bent.”
Quinten: “Dat is de bindende factor.”
Joost: “En binnen MORADO houden we er van om soms een beetje moeilijk te doen. Gekke maatsoorten, ons zelf een beetje uitdagen.”
Mickey: “En de luisteraar ook uitdagen.”
Joost: “Ja, precies. Onverwachte dingen zijn gewoon heel tof. En dat dan zo goed mogelijk uitvoeren, dat is het indrukwekkendst.”
"Ik heb heel erg de behoefte om zoveel mogelijk uit te proberen. Ik ben geen Wonderwoman en er zijn genoeg dingen die ik niet durf, maar uiteindelijk ga je maar in één doos weer de grond in. Het is niet alsof je dit dertig keer kan uitproberen. En deze plaat vind ik heel inspirerend en past bij die gedachte. Mitchell had de nummers al eerder uitgebracht, maar nam ze nog een keer op toen ze ergens in de vijftig was. Ik hoop dat als ik die leeftijd heb, ik ook nog bezig ben met onderzoeken."
"Dit is nog steeds een van mijn grootste bronnen van inspiratie bij NEMSIS. De plaat is ook niet echt één bepaald genre. Toen wij begonnen konden we niet echt kiezen wat we nou precies wilden maken. We dachten als Wolf Alice verschillende genre’s kan spelen, dan kunnen wij dat ook. Zangeres Ellie heeft me ook veel geleerd over hoe je op een podium staat. Ik weet nog dat ik een live optreden van ze zag en dat ik dacht: ‘Zij is zo cool. Dit wil ik ook."
"Ik zat hiervoor in een rock’n roll bandje en dit is één van de gitartisten die mijn eigen gitaarspel het meest heeft beïnvloed. Ook in Surf Aid-Kit hoor je veel van Johnny Burnette terug in de gitaarriffjes. Rock’n roll en de surfmuziek kwamen een beetje tegelijkertijd op en op deze plaat hoor je duidelijk het verband tussen de twee. De klank op deze plaat is ook echt heerlijk en een van de belangrijkste onderdelen van de surfsound.”
Elvis: “Reggae is een religieuze muziekstijl, dat hoor je ook heel erg. Wij zijn zelf niet religieus, maar wat we heel erg waarderen is dat ze met volle overtuiging hun muziek maken. Ze doen het niet om entertainment, dat overstijgen ze. Ze hebben een soort goddelijke missie om hun muziek de wereld in te krijgen.”
De Jong: “Dat hebben wij niet. We maken wel kunst, maar we zijn niet op een heilige missie.”
Met mijn muziek probeer ik dat bewustzijn ook aan te wakkeren. Ik wil dat mensen er over na gaan denken en zich afvragen: ‘Er is iets anders, iets groters. Maar wat is dat dan?’ Niet iedereen gaat dat doen, maar ik spreek wel mensen die onze muziek als bijzonder ervaren en dan denk ik al: ‘hier is iets gebeurd, er is iets losgemaakt’. Dat is voor mij dan een soort taak die ik heb volbracht.”
"De Staat maakt best wel ruige muziek en door deze band realiseerde ik me dat je met ruigere muziek ook best bekend kan worden. De hele vibe die de band heeft qua geluid is heel vet. De band heeft echt een hele eigen stempel gedrukt op zijn werk, je weet wanneer het van De Staat is. Het heeft ook een cynische vrolijkheid. Het is raar maar zo gruwelijk vet, beetje pop zonder ‘pop’ te zijn. Dat dit kan in Nederland, en met deze muziek, dat vind ik echt te gek."
Jeroen K.: “Het laatste nummer van deze plaat, “Ragged Words”, mag je op mijn begrafenis draaien.”
Jeroen B.: “Wij zijn het hier alledrie denk ik over eens, dit is één van de beste platen ooit gemaakt. Het is echt een schande dat ‘ie onopgemerkt is gebleven. Waarschijnlijk komt het door Weavers gebrek aan podiumuitstraling.”