Nooit eerder zagen we zoveel pop op Pinkpop, maar toch zijn er ook oudgediende rockers als Queens of the Stone Age en Red Hot Chili Peppers die hoog eindigen in onze top 25 van deze editie. Van Oekraïense witte magie tot zalig uitzoomen in de zon: dit vonden wij de beste acts van het weekend.
De vorige keer stond hij er nog als emo-rapper met een hardrockband, maar sindsdien is Machine Gun Kelly herboren: door z’n ziel te verkopen aan Amerikaanse winkelcentrum-poppunk en twee corny/catchy platen te maken met Travis Barker van de Amerikaanse mainstream-emo-goden Blink-182. Van z’n platen is mainstream sellout de laatste, en hij voegt de daad bij het woord met een hele opportunistische Avicii-cover. Maar hey, spectaculair is het wel.
Acht jaar na zijn eerste headlineshow op Pinkpop is Robbie Williams terug. Zonder grote nieuwe hits, maar met een niet kapot te krijgen oeuvre, een flinke dosis zelfspot en toch ook met eerlijke ontboezemingen. 'Let Me Entertain You!', brult hij in een gouden pak, behangen met glimmende juwelen, de joker in het kaartspel van de Britse popmuziek. 'My name is Robbie Fucking Williams, this is my band, this is my arse!'
‘We zijn hier één grote geitenfamilie. Can I get a mèèèèèèèhhhhh?’ klinkt het van het podium. Mèèèèèhèhèhèhhhh, mekkert het publiek. Of Pinkpop zin heeft om er een beestenboel van te maken? Nou en of: slechts één liedje hoeft Prins S. en de Geit te spelen of Pinkpop verandert in een grote geitenkraal, staat te galopperen en zingt de knotsgekke teksten – over schepjes mayonaise en keihard gaan tot de zon opkomt – uit volle borst mee. Echt hoor, ieder liedje wordt hier ontvangen als een HIT.
Ja, in zekere zin is Altin Gün een coverband, maar wel een die niet drijft op goedkope hits, maar op het tot leven wekken van waardevolle cultuur. Naast de decennia oude Turkse songs die de basis vormen meen je ook in de arrangementen voortdurend micro-eerbetonen te horen: die ene krautrock baslijn, de hi-hat van je favoriete italoplaat, een Cerrone discovibe, de melodica van Augustus Pablo. En een cowbell, altijd meer cowbell. Altin Gün ademt zo op een totaal organische manier smaak.
Zo hey, de echte Editors-fan (en dus ook de doorgewinterde Pinkpop-ganger, dit is de zesde keer dat die band er staat sinds 2006) hoort het meteen: er mag gedanst worden. Vanaf startschot ‘Strange Intimacy’ swingen de heupen van Tom Smith als nooit te voren. Editors kent het klappen van de zweep: voor ‘Munich’ gaan alle wijsvingertjes richting Smith- en hij geeft ‘mwoah!’ een kusje terug. ‘An End Has A Start’ vlamt al vroeg in de set, ‘Papillon’ is het slot.
'BLLLRRRRUUUGHGHHGGHUUUMMMMMM.' Kijk, daar worden de kelen opengesperd, wordt de beerput opengetrokken en dan blijkt opeens hoeveel Mongoolse keelzang wel niet klinkt als de doodsrochel van een gruntende metalhead. Dit is The Hu (The Who? The Hu, mafklapper), een Mongoolse keelzang-folkmetalband die traditioneel Mongools instrumentarium koppelt aan hun voorliefde voor Metallica en de oermetal van weleer.
De Zweedse popzangeres eist alle aandacht op. Ze schudt met d’r glitterbillen tussen een decor vol wolkjes, terwijl enorme visuals van haarzelf op de achtergrond verschijnen. Tove Lo die een T-Rex berijdt. Tove Lo met een gigantische gouden voorbinddildo. Tove Lo die Tove Lo in de spiegel aankijkt. Nooit genoeg Tove Lo, lijkt ze te zeggen, en Pinkpop krijgt er ook geen genoeg van.
Di-rect zoekt heroïek in het alledaagse, in het individu dat doorploetert ondanks tegenslagen. In echte liefde die zijn weg vindt in de sleur van een lange relatie. Je moet er een beetje van houden, van dat zalvende toontje, vooral als de band er vol voor gaat, zoals in het pathetische ‘Born Again'. Maar op zijn best is Di-rect een band die moeiteloos grootse rocksongs uit zijn mouw schudt.
The Haunted Youth maakt geen zware muziek. Integendeel: het is hele dromerige shoegaze en dreampop vol gelaagde synths. De songs hebben soms geen coupletten, refreinen zijn vaak herhaalde zinnen en een boel liedjes laten ze uitwaaieren in minutenlange instrumentale passages die bouwen aan intensiteit. En toch verslapt de aandacht niet, ze krijgen de handjes er zelfs mee omhoog?!
The War On Drugs wordt vaak een moderne Dire Straits genoemd, maar die sneer doet de band tekort. Het is net zo goed Bob Dylan en de E-Street Band wat je hoort, Neil Young, en niet te vergeten de hypnotiserende gelaagdheid van krautrock. Als jullie me zoeken, ik lig helemaal achteraan op het veld met een grassprietje in mijn mondhoek voor de perfecte experience.
Laten we meteen onze beste kaart maar op tafel leggen. Dat moet de Oekraïense dance-folk-rockact Go_A gedacht hebben. Ze beginnen hun set met 'Shum', die razende en volkomen unieke song waarmee ze in 2021 vijfde werden op het Eurovisie Songfestival. Zo, het eerste ovationele applaus is binnen. Maar heeft Go_A genoeg in huis om Pinkpop zo een uur lang op zijn kop te zetten? Jazeker.
In een kleine anderhalf uur jassen de Peppers er een hele sloot aan hits doorheen als headliner van de Pinkpop-zondag. Zonder fratsen, zonder mega-show. Maar het klinkt als een klok, en de zestigers (want dat zijn het inmiddels) blijken zeldzaam goed in vorm.
‘Er zijn vijf lange jaren voorbij gegaan sinds we hier speelden’, gromt Josh Homme. En in die vijf lange jaren had de grote rockgod van Landgraaf de duivel op de hielen, blijkt wel, want hij ziet eruit alsof-ie dik twee decennia ouder is geworden. Maar Queens of the Stone Age is hier niet om te lang in het verdriet te blijven hangen, ze zijn op oorlogspad. De nietsontziende afsluiter ‘Song For The Dead wordt zo intens, zo luid gespeeld dat het lijkt alsof ze de doden er wakker mee willen maken.