Er zijn twee soorten Robbie Williams-liedjes, aldus Robbie Williams: 'Liedjes waarin ik mezelf fucking amazing vind, en liedjes waarin ik eenzaam ben en gered wil worden. Deze valt in de tweede categorie.' Hij zet de prachtige sleper 'Undone' in, inderdaad een 'blue song' in zijn oeuvre, net als 'Strong' kort daarvoor. Jij denkt dat ik sterk ben? Je hebt het mis. Het is de comedown na de glitter-entree zoals we die maar al te goed van hem kennen. 'Let Me Entertain You!', brulde hij in een gouden pak, behangen met glimmende juwelen, de joker in het kaartspel van de Britse popmuziek. 'My name is Robbie Fucking Williams, this is my band, this is my arse!'
Het is alweer acht jaar geleden dat Robbie Williams ook op Pinkpop stond. Toen pakte hij het veld in met een gelikte hitrevue en vooral ook met een flinke dosis zelfspot. Hij zette zichzelf toen heel nadrukkelijk neer als een hasbeen, een man wiens beste tijd achter zich lag. Het bleek pijnlijk waar als je naar de setlist van vanavond kijkt: er prijkt slechts één liedje op dat destijds nog niet bestond, het mierzoete ‘Love My Life’. Maar dat de hoogtijdagen van zijn carrière achter hem liggen, betekent niet dat ook in het leven zijn dagen geteld zijn, stelt hij. ‘Ik ben namelijk gelukkiger dan ik ooit geweest ben.’ Dat hij evengoed weer hier staat als dagafsluiter danken we aan Foo Fighters: na lang getouwtrek verkoos de band het om ergens anders te zijn dan hier. Best wel zonde, zullen trouwe fans denken: door de emotionele lading rond Taylor Hawkins’ opvolging zou een optreden van Dave Grohl en zijn band nu veel meer zijn dan de zoveelste keer Foo’s.
Robbie Williams als Plan B dus, en zonder nieuwe hits maar wel met een greatest hits-collectie waar je U tegen zegt. Toch zitten er naast de hits wel een paar duidelijk andere accenten in de set dan toen. Er zit veel zelfreflectie in de show, en Williams durft verder terug te blikken dan-ie acht jaar terug deed. Dat doet hij natuurlijk lekker over de top. Zo geeft hij live commentaar op de allereerste videoclip die hij met Take That maakte, een ronduit lachwekkend clipje waarin Robbie met zijn vingers in een onbestemde klodder rode gel friemelt en uiteindelijk met de billen bloot gaat. Het verhaal van Robbie en Take That draait om miskenning en rebellie. Zo memoreert hij de jaloezie dat Gary Barlow alle leadvocals kreeg en halen fans van het eerste uur hun hart op als hij ‘Could It Be Magic’ inzet, de eerste single waarin hij wél de kans kreeg. Woest zullen ze vervolgens zijn als dat liedje niet eens zijn refrein haalt en Robbie doorschakelt naar de band waar hij eigenlijk bij wilde horen: Oasis. Een crazy weekend op Glastonbury met de Gallagher-broers zorgde er uiteindelijk zelfs voor dat hij de zak kreeg bij de populaire boyband, en dat heeft hem duidelijk behoorlijk dwars gezeten.