PP23: Queens of the Stone Age roept de doden aan
Josh Homme probeert zijn zorgen weg te lachen
‘Er zijn vijf lange jaren voorbij gegaan sinds we hier speelden’, gromt Josh Homme. En in die vijf lange jaren had de grote rockgod van Landgraaf de duivel op de hielen, blijkt wel, want hij ziet eruit alsof-ie dik twee decennia ouder is geworden. Ver uitgeholde oogkassen, nog net wat bleker gelaat, grijze goatie. Vind je het gek: in de tussentijd belandde hij in een dikke vechtscheiding en moest om zijn kinderen knokken (uiteindelijk kreeg hij van de rechter de volledige voogdij en kreeg ex-vrouw Brody Dalle zelfs een contactverbod). En overleed dierbare vriend Mark Lanegan. En werd Homme geopereerd wegens kanker, vertelde hij summier in een van de enkele interviews die hij deed rond het verschijnen van nieuwe album Times New Roman (dit weekend!). In dat interview zei-ie ook: eigenlijk stond zijn kop totaal niet naar het schrijven van nieuwe muziek, maar alle pijn balde zich samen tot er bittere, stevige songs ontstonden, zoals dat gaat als muzikant.
Dus mogen we de onderkoelde rockgroove van ‘Emotional Sickness’ vandaag vast opvatten als een directe verwijzing naar zijn ex. Is het excentrieke ‘Carnavoyeur’ een ultiem opgeefanthem, dat totaal uit elkaar brokkelt. ‘When there’s nothing I can do, I smile’, klinkt het a capella in het outro. En die extreem bitterzoete introtape (‘Smile though your heart is aching’, schmiert Peggy Lee) is vast ook niet toevallig gekozen.
Maar Queens of the Stone Age is hier niet om te lang in het verdriet te blijven hangen, ze zijn op oorlogspad. Dus openen ze al met een vurige versie van ‘No One Knows’ én ‘Feel Good Hit Of The Summer’ en snel daarna ook ‘My God Is The Sun’. Het ultieme machtsvertoon. Zoals Homme met een sardonische grijns zegt: ‘Vanaf nu wordt het een vlotte vaart.’ Om door een stevige Greatest Hits-show heen te vliegen - en het derde nieuwe liedje op de setlist ook gewoon te skippen.
HET MOMENT:
Liever spelen ze het oorspronkelijk met Mark Lanegan geschreven ‘God Is In The Radio’ (voor het eerst sinds 2010!) als eerbetoon aan de boomlange bariton die het tijdelijke voor het eeuwige heeft verwisseld. Voor de gitaarsolo brengt de band het volume terug tot fluisterniveau, alsof Homme voorzichtig richting de hemel tast. En zodra hij door het wolkendek heen prikt begint het alsnog te donderen in de drums van Jon Theodore. Wow. En de nietsontziende afsluiter ‘Song For The Dead’ is al even intens, zo luid gespeeld dat het wel lijkt alsof ze de doden er wakker mee willen maken.
Kijk het optreden HIER terug.