Boaz van de Beatz vindt zijn heil in Israël: ‘Succes is een lege put’ Boaz van de Beatz vindt zijn heil in Israël: ‘Succes is een lege put’

Het was tijd om op de resetknop te drukken. Zijn leven in Holland was comfortabel geworden. Te comfortabel. Hij had niets te klagen, hoor. Sterker nog: de wereld lag aan zijn voeten. Hij had een supersuccesvolle carrière als producer en leverde zijn wilde beats aan zo’n beetje iedereen, van Polska en Ronnie Flex tot Diplo en David Guetta. Maar een stemmetje in zijn hoofd begon te fluisteren, daarna zelfs te schreeuwen. ‘Het is tijd voor een andere aanpak, Boaz.’

Dus stapte Boaz de Jong (31) alias Boaz van de Beatz in januari 2020 op het vliegtuig naar Tel Aviv. Hij zou er zeker een jaar gaan wonen, in het Miami van Israël, misschien zelfs wel voor de rest van zijn leven. ‘En het is hier heerlijk’, vertelt hij terwijl hij uitkijkt over de stad. Hij woont in een appartementencomplex inclusief zwembad, op vijf minuten slenteren vanaf het strand. ‘Het is toeristisch. Er zijn veel mooie vrouwen. Mensen genieten van het leven. Het is er elke dag warm.’ Wat wil je nog meer?

En ook niet onbelangrijk, zegt–ie: ‘It’s the land of the Jews.’

Want daar had zijn verhuizing natuurlijk ook mee te maken, vertelt hij. Boaz wilde op zoek naar zijn roots. Hij werd 31 jaar geleden geboren in Amirim, een piepklein dorpje in het noorden van Israël, op nog geen 25 kilometer van de grens met Libanon. Zijn ouders vertrokken met een driejarige Boaz naar Nederland, maar emigreerden weer naar Tel Aviv toen Boaz 17 was. ‘Zij vonden het belangrijk om hun oude dag in Israël te gaan doorbrengen, dat was een idealistische beslissing. Maar ze hebben gewacht tot ik volwassen genoeg was om mijn eigen keuze te maken.’

Boaz koos er toen voor om in Gorinchem te blijven wonen, en dat was juist de kickstart van zijn carrière. ‘Mijn ouders konden niet meer controleren of ik naar school ging, dus ik stopte er meteen mee.’ Zo vormde hij de Nouveau Riche-kliek in het flinke huis waar hij in zijn eentje achterbleef, en bouwde langzaam maar zeker aan een invloedrijke carrière. Het is niet zozeer dat hij die de rug toekeert, maar hij neemt een behoorlijke haarspeldbocht naar links met het album Shefa.

(Artikel gaat verder na de video)

Je leert nu Hebreeuws lezen, verdiept je in kabbala. Was jij altijd al bezig met je Joodse roots?
‘Mijn moeder heeft altijd haar best gedaan om de cultuur en het geloof mee te geven, maar ik heb daar vrij weinig mee gedaan in mijn leven. Pas sinds een jaar of twee nam ik het serieuzer. Ik liep constant rond met het idee dat ik van alles nodig had. Ik wilde scoren, ik was constant aan het hameren op resultaten. Maar succes is een lege put. Natuurlijk is het fijn dat je geld kunt verdienen, maar ik ging mezelf bevragen: “Wat is nog meer belangrijk?”’

Nou?
‘Dat antwoord ligt niet zo heel diep, hoor. Onze generatie is teveel met zichzelf bezig. Kinderen krijgen, trouwen, dat soort dingen lagen superver van mij af, nu denk ik daar serieuzer over na. Niet dat ik op zoek ben naar een vrouw of nú moet settelen, maar ik hoef mezelf niet altijd zo te pushen. Het geeft een andere dynamiek aan mijn werk. Via kabbala leer ik: je bent hier omdat je nodig bént, niet omdat je zelf iets nodig hebt. Dat zorgt voor een bepaalde bescheidenheid. Mijn needs komen niet op nummer 1. Kabbala is gewoon de Torah, het Oude Testament. Het legt bloot wat het ego wil en wat de ziel wil, en de strijd daartussen. Dat gevecht ken ik maar al te goed. Als je jong bent, is erkenning belangrijk, je wil gezien en gehoord worden. Je wil aan de buitenwereld laten zien wat je kan, en wordt jaloers als het misgaat. Dat komt allemaal vanuit een egoïstische plek.

‘Je ziet dat nu heel duidelijk in de muziekindustrie. Artiesten kunnen niet meer optreden, kunnen het gat niet meer opvullen met “kijk mij, kijk mij!” en je ziet direct hoeveel mensen er in de stress schieten. Alsof de grond onder hun voeten vandaan wordt geveegd. We creëren een kunstmatige bubbel om ons heen: “Dit zijn wij, dít is belangrijk.”’

Hoe ben je op dagelijkse basis bezig met je geloof?
‘Het maakt niet zoveel uit hoeveel je doet in je hoofd als je het niet in de praktijk brengt. Het beste wat een mens kan doen is delen en zich bij elke handeling afvragen: doe ik dit om iets van mijn ego te vervullen? Of doe ik dit voor het welzijn van anderen, vanuit een hogere plek?’

Zijn vandaag verschenen debuutalbum Shefa, gemaakt in de strenge lockdown van Israël, is daar een goed voorbeeld van. Shefa is het Hebreeuwse woord voor heilige invloed, of genezing. Op de plaat klinken weliswaar flarden vernietigende drops (‘Kataloni’), pop (‘Spacegirl’) en trap-beats (‘Tenshi’) en stoffige downtempo house (standout track ‘Marsei’). Maar vooral ook uitgestrekte ambientstukken en abstractere beats waar hij de geluiden van Israël doorheen verweefde. ‘Voorheen wilde ik met mijn solotracks laten zien hoe goed ik ben, hoe wild mijn beats zijn, zodat ik kon dj’en op festivals. Ik had mezelf aangepraat dat dat belangrijk was. Maar zo heb ik ook heel veel muziek nooit durven uitbrengen omdat ik te onzeker was: zijn de producties van Skrillex niet beter? Moet ik niet meer die kant op, of dat doen? Dat ego, dat resulteert in stilstand. Deze muziek heb ik in een maand gemaakt en ik wist: als ik nu weer te bang ben en onzeker ben, als ik dit niet ga uitbrengen? Dan maak ik écht geen stap met mezelf.’

Je hebt altijd veel met Ronnie Flex gewerkt. Hij worstelt nu al een hele tijd met het afronden van zijn album. Kun jij hem daar op afstand een beetje mee helpen?
‘Hmmm… Ik heb een tijdje mijn nek uitgestoken om het project voor hem af te ronden. Maar het is zo’n geval waar een artiest zelf doorheen moet komen. Artiesten die op de top staan en succesvol zijn, vergeten soms waarom ze in eerste instantie muziek gingen maken. Ronnie denkt: als ik nu geen muziek in de studio maak, betekent het dat ik dadelijk achter lig. Dan heb ik geen optredens meer, geen hits en geld. Dat is gebaseerd op angst. Dat ego… dat is een hele onzuivere energie. En dat resulteert erin dat je vastloopt. Ik kan niet in Ronnie’s hoofd kijken, maar zo observeer ik dat.’

Kun je dat niet gewoon tegen Ronnie zegen?
‘Dat heeft niet zoveel zin, je moet het echt zelf realiseren. Vaak moet een artiest een beetje zijn hoofd stoten, een paar flops maken en dan realiseren: “Oh ja, ik moet het gewoon dóén.” Polska had dat ook heel sterk, die moest door een dal heen en wist daarna: “Ik ga naar Polen!” Daarmee was de cirkel rond voor hem, en die motivatie kwam echt vanuit hemzelf.’

‘Ronnie en ik hebben hele goede dingen liggen waarvan ik constant zeg: breng dit uit, breng dat uit. Dan zegt hij: “Maar wat als het geen hit is?” Dat is heel natuurlijk, hoor. Ronnie moet zelf die klik vinden, dan kan hij weer achter hetgeen staan wat hij doet. Daarom zijn hitmakers zoals Max Martin vaak oudere mensen, die begrijpen wat je moet afkaderen om een hit te maken. Je moet niet teveel twijfelen, heel erg openstaan en nieuwe dingen willen ontdekken, maar ook weer niet teveel experimenteren, je hebt wel te maken met een groter publiek. Dat is zo’n dunne balans. Het is 50 procent creativiteit en vijftig procent knowledge.’

Op jouw eigen album ben je duidelijk niet op zoek naar een HIT. Wat hoop je er wel mee te bereiken?
‘Dat moest ik voor mezelf inderdaad op een rijtje zetten: wat verwacht ik van zo’n release? Ik ben helemaal niet in de picture. Ik ben helemaal eerlijk als ik zeg dat ik er niet zoveel van verwacht. Het geeft me vooral een opening om nieuwe projecten te doen. In the long run zal dat wat meer sense maken voor de luisteraar. Door dit uit te brengen open ik allerlei deuren voor mezelf.

‘Ik werk met Ben Belial aan een housey project, tranceachtig ook, maar op een diepe manier. Ik ken Ben via Dudu Farouk, de Israëlische Mr. Polska, echt een wazige gast en een van de grootste rappers hier. Ik heb nog een project dat echt terror is en superwild klinkt. En ik blijf altijd bezig met Diplo-dingen en Guetta-dingen, dat zie ik vooral als een werkding.’

Kan dat vanuit Israël?
‘Ja hoor. Ik denk dat ik hier voor altijd blijf wonen, en daarnaast nog een huis in Europa of Amerika pak. Wat ik hier precies hoop te vinden? Dat vind je nooit op een plek, maar in jezelf. Ik had altijd het gevoel dat er meer is dan muziek, dan achter die laptop zitten. Muziek is mijn instrument om nieuwe deuren te openen.’

Zo komt het gesprek op nog een belangrijke reden voor hem om naar Tel Aviv te verhuizen, en misschien ook wel waarom zijn album is vernoemd naar ‘heilige genezing’: zijn vader is ernstig ziek. ‘Als er iets is, kan ik er gelijk heen, als ik moet helpen kan ik helpen. Natuurlijk speelt dat ook mee. Hij is 79, op een leeftijd dat… doodgaan is onvermijdelijk, weet je? Zo lang hij er nog is ben ik dankbaar.’

Vind je in dat ziekteproces steun in je geloof?
‘Als ik naar mijn vader kijk, denk ik: waarom moet hij lijden? Waarom verdient hij dit? Wat is de purpose van dit lijden? Zulke vragen kun je beantwoorden via het geloof. Alles is verbonden. Op een dieper niveau moest zijn ziel dit lijden doorstaan, geloof ik.’

Mijn moeder heeft geworsteld met kanker. Ik dacht: het is vooral ongeluk, en misschien had ze iets minder moeten roken.
‘Dat is de bovenste laag: iemand heeft bad luck, of rookte teveel. Maar waarom rookte deze persoon teveel? Je wéét dat je van roken sterft. Op een dieper niveau wilde die persoon misschien dood. Er is een bepaald proces dat die persoon wellicht niet wilde doormaken, waar hij zijn ogen voor heeft gesloten. De ziekte is een correctie voor de ziel.’

Kun je daar nog met je vader over praten?
‘Als hij pijn heeft, is dat het enige waarmee hij bezig is. Dus het is heel moeilijk om er met hem over te spreken. Maar het is een goede spiegel naar mezelf toe, ik zie mezelf terug in mijn vader. Hij heeft het zus en zo aangepakt, misschien moet ik het dan zo en zo aanpakken.’

Jij was altijd een mega-ambitieuze artiest die zichzelf continu wilde uitdagen. Hoe kijk je daar nu naar?
‘Ik zie dat er heel veel onrust in de wereld is. Kijk naar de politiek in Amerika, kijk naar de gemoedstoestand in Europa, kijk hier in Israël naar de protesten tegen coronamaatregelen. Het voelt alsof alle omstandigheden in de wereld samenhangen. Ook de muziekindustrie verandert natuurlijk, en muziek zelf gaat ook veranderen. Voor mij is het de uitdaging om aan de voet van die verandering te staan. Met mijn muziek, én met mijn mindset. Ik zie dat veel jongeren gevangen zitten in het idee: ik moet geld verdienen, ik moet mijn baan behouden. Ik hoop dat we een nieuwe manier van denken kunnen ontwikkelen: als ik leer mijn potentie te ontdekken en ik ga daar achterna, dan komt de rest vanzelf.’