Yade Lauren: op zoek naar veilige liefde Yade Lauren: op zoek naar veilige liefde

‘Papa hoor je mij? Zie je mij?
Laatste keer was lang geleden terug, een hele tijd
Die keer dat jij de deuren sloot zomaar voor mij
Ik had je nodig, papa, waar was jij? Waar was jij?’

‘Papa’ van Yade Lauren komt binnen als een mokerslag, een doffe klap in de maag die je alle adem beneemt. In één lange verse vertelt ze zonder opsmuk hoe haar vader haar op haar dertiende aan de kant zette, hoe haar moeder zich ‘verloor in alle drama’ en haar haat over haar dochter uitstortte. Yade zelf ging dood van binnen ‘maar er zat niks anders op dan alles accepteren’. Ze zingt het woedend, het komt van diep.

Het is een van de meest indringende Nederlandse liedjes van 2020, en nu heeft Yade Lauren ook nog een hyperpersoonlijk debuutalbum, Reflecties, waarmee ze bewijst een van de grootste talenten in de Nederlandse R&B/hiphop/pop-wereld te zijn. Als zangeres dook ze al op als feature bij hits van Yellow Claw, Snelle, Josylvio en Jonna Fraser (opgeteld goed voor bijna 100 miljoen streams!), maar haar eigen tracks gaan veel dieper. Komisch en veelzeggend: Top Notch liet haar gezicht deze week zelfs op de Eredivisie-voetbal voor komend seizoen drukken!

Op het kantoor van Neerlands grootste hiphop-label blijkt Jade Clevers (1999) bovendien een superinnemende persoonlijkheid. Ze vertelt vrolijk over Jonna Fraser (‘hij voelt als een grote broer’), Snelle (‘we zaten samen op de HBA’) en haar vakantie in Ibiza (‘zo lekker, ik heb alleen maar op het strand gelegen!’), maar legt ook direct alles op tafel. ’Dit album is het verslag van een moeilijke periode’, vertelt Yade. ‘Ik was nog vet jong, kwam net in Amsterdam wonen, kreeg mijn eerste echte relatie, belandde in de muziekwereld en was nog heel erg zoekende. Als ik sommige tunes terugluister, denk ik: daar was ik nog dat naïeve goedgelovige meisje. Nu ben ik dat niet meer.’

Hoe was je jeugd?
‘Tja, waar moet ik beginnen? Ik kom uit Rosmalen, vlakbij Den Bosch. Ik ben de jongste thuis en heb twee oudere zussen. Mijn ouders wilden eigenlijk al uit elkaar toen ik in mama’s buik zat, toen ging het al niet zo lekker. Mijn moeder had een postnatale depressie. Ik weet niet precies wat dat inhoudt, maar dan voel je geen liefde voor je kind. Ze zat niet zo goed in haar vel, nooit eigenlijk. Toch zijn mijn ouders bij elkaar gebleven tot mijn tiende. In die tijd was het crisis, ze konden geen nieuw huis vinden dus ook daarna hebben ze nog drie jaar samengewoond terwijl ze uit elkaar waren. Ze ontweken elkaar constant: als papa thuis was, was mama er niet en andersom. Dat ging drie jaar zo door. Ik haalde op school wel redelijke cijfers, maar ik kon mijn focus er niet op leggen. Er was thuis altijd wel gedoe, heftige ruzies. En ik had als kind driftbuien, kon agressief zijn en dingen kapotgooien. Ik wist niet waar ik mijn gevoelens kwijt kon.’

‘Papa’ gaat over het moment dat hij uit je leven verdwijnt. Hoe ging dat?
‘Mijn moeder had uiteindelijk een nieuw huis gevonden in Vught. Mijn oudste zus was al uit huis, de ander ging bij haar vriend wonen en ik bleef eerst bij mijn vader wonen. Hij kreeg een nieuwe vriendin – waar hij het meeste van de tijd was – ik zat meestal in mijn eentje thuis. Op een gegeven moment koos hij ervoor om me uit huis te gooien. Ik denk dat hij die tijd vooral heel erg gefocust was op zijn nieuwe gezin en ik een beetje dat plaatje verstoorde. 
‘Ik weet nog precies hoe het ging: we hadden een kleine discussie gehad, en mocht niet weg voordat ik m’n kamer had opgeruimd. Toen ik dat gedaan had riep ik vanuit de serre dat ik effe naar een vriendinnetje om de hoek zou gaan. Een paar uur later kwam ik terug en toen kon ik het huis niet meer binnen: alle deuren waren op slot. Ik heb denk ik zo’n anderhalf uur voor de deur gestaan tot zijn vriendin de deur open deed. Papa kwam naar buiten en heeft me letterlijk opgetild en weggegooid. Daarna heb ik jaren geen contact meer met hem gehad. Ik ben bij mijn moeder gaan wonen, hoewel ik me daar niet per se heel welkom voelde. Papa wist heel goed dat mama mentaal in een rare staat zat. Maar juist daarom verwachtte ik van papa dat hij er voor mij zou zijn.’

En midden in die periode, op je zestiende, ging je opeens viral als zangeres.
‘Dat was helemaal niet de bedoeling. Ik zing al van kleins af aan, daarin kan ik me uiten. Maar ik heb nooit gedacht: ik word artiest. In mijn laatste schooljaar maakte mijn zus video’s waarin ik covers zong: Lil Kleine, Beyoncé, Destiny’s Child. Een van die video’s werd op Facebook miljoenen keren bekeken. Bizar was dat. Opeens werd ik gebeld door Brahim Fouradi [de manager van o.a. Sevn Alias en Josylvio, die ook veel werkt met Simon Cowell]: Yellow Claw zocht nog een feature voor ‘Invitation’. Ze hadden die tune al helemaal klaarliggen, ik hoefde hem alleen maar thuis keihard te oefenen. We hebben het in een nacht doorwerken opgenomen. Brahim en zijn broer Mo werden mijn managers, ik schreef me in bij de Herman Brood Academie en rolde zo in de muziekwereld.’

(tekst gaat door na de video)

‘Invitation’ werd ook meteen een internationale gigahit, met inmiddels meer dan 36 miljoen streams. Om als zestienjarig meisje meteen zo te scoren is vast te gek, maar ook nogal overrompelend.
‘Als ik erop terugkijk: ik was nog een puppy, een baby. De muziekscene is best een harde wereld. Je gaat ervan uit dat iedereen doet wat het beste voor je is, maar dat is niet altijd zo. Ik geloofde nog niet zo in mijzelf, met zulke mensen om je heen… kan dat je best wel vormen. Het heeft me sterk gemaakt, maar dat was wél moeilijk. Ik was ook al getekend bij een Amerikaanse publisher, dus elk jaar ging ik wel een paar keer een maand naar Los Angeles om schrijverskampen te doen. Elke dag weer had ik schrijfsessies met andere producers en schrijvers.’

Die wereld in L.A. lijkt me heel gek: je zit opeens met writers die met grote wereldsterren hebben gewerkt, maar ook elke week 100 liedjes schrijven met 25 verschillende artiesten, waarvan er hooguit eentje wordt uitgebracht.   
‘Ik ervoer de maanden daar als heel zwaar, ik had elke keer weer een breakdown als ik er was. Buiten de sessies om was ik alleen maar aan het opladen, en ik merkte dat mensen me niet zo goed konden plaatsen. Amerikanen vinden alles “awesome”, ik was juist heel eerlijk. Ik fake niet als ik iets niet hard vind. En vind ik een pokoe wel hard? Dan zeg ik: “Oh, that’s nice.” Maar dan denken zij dat ik het alsnog kut vind.
‘Natuurlijk was het ook sick, heel dromerig en onwerkelijk om daar rond te lopen. Het lijkt alsof je in een film rondloopt. Maar het was ook echt draining: elke dag weer nieuwe mensen ontmoeten, jezelf telkens moeten bewijzen. Ik snapte er ook niks van: hoezo wil je me signen als songwriter, terwijl ik nog nooit een Engelse track heb geschreven? Dat was op basis van ‘Invitation’, dat was natuurlijk helemaal niet mijn track. Maar ze vonden mijn stemgeluid heel mooi, dus wilden me opleiden in dat hele ding. Zo heb ik het dus ook gezien: ik ga hier het beste uit halen en ik ga erin groeien.’

Dan kom je uit L.A. en heb je gewerkt met grote namen als Yellow Claw, Snelle en Josylvio, maar maak je geen album met dikke features of hitgevoelige tracks?
‘Ik heb altijd muziek gemaakt omdat het míj helpt, omdat ik me ermee kan uiten. Bekend worden? Dat is niet mijn motief. Ik wil mensen helpen met mijn muziek. Daarom zing ik in het Nederlands: het is veel directer, en hier heb ik iets toe te voegen, hier kan ik mensen raken. In Amerika is zo’n zee van… daar bestaat alles al.’

(tekst gaat door na de foto)

Wat deden de reacties die je kreeg op ‘Papa’ met je?
‘Dat gaf me een heel voldaan gevoel, het is zó fijn om te zien dat er zoveel mensen zijn die hetzelfde hebben meegemaakt en nu het gevoel hebben dat ze gesteund worden, dat iemand hen begrijpt. En ik kreeg ook veel mooie reacties van vaders. Voor hen is de track een realisatiemoment: doe dit niemand aan. Of een check: ben ik wel goed bezig?’

Heeft je eigen vader er nog op gereageerd?
‘Ik had al een video van de track op Instagram geplaatst voor de release. Meisjes die dat hadden gezien, zijn naar hem toe gekomen om te vragen: “Is het waar van jouw dochter en dat filmpje?” Net voordat ik de track uitbracht en hem weer eens zag, begon hij er zelf over. Dat was wel raar, maar ons contact is altijd al raar geweest, we hebben nooit echt een emotionele band gehad.’

Het was geen bom die je voor zijn voeten neergooide?
’Nee, dat niet. Ik mocht vroeger nooit boos worden, woede maakte alles alleen maar erger en wat er was gebeurd werd bijna altijd ontkend. Ik heb geprobeerd om het op te schrijven op een manier dat je het niet kúnt ontkennen of ontkrachten. Dit zijn gewoon facts.’ Jade krijgt eventjes een brok in de keel. ‘Hij heeft gezegd dat hij het goed vond, dat hij trots op me is.’

Het album gaat ook over relaties met anderen: je onderzoekt welke toxic zijn en wat wel goed voelt. Heeft de relatie met je vader daar effect op gehad?
‘Ja, dat is precies waar ik nu van bewust aan het worden ben. Je gaat in je leven altijd op zoek naar veilige mensen. Maar wat ik als veilig ervoer, dat is eigenlijk niet gezond. Ik had vaak ongezonde relaties, zowel in de liefde als qua vriendschappen. Wat nu? Het antwoord heb ik nog niet, maar het begint bij mezelf. Ik denk dat ik het nu vooral nodig heb om effe alleen te zijn. Dat ik met mijn muziek andere meisjes kan helpen in die worsteling, dat is het grootste compliment dat ik kan krijgen.’