We moeten elkaar een beetje helpen, toch? Heel Nederland probeert nu te multitasken tussen thuiswerk en thuisscholing. Wat te doen met kinderen die thuis op de bank zitten maar niet naar buiten mogen? Natuurlijk zijn er online pakketten vanuit scholen, maar laten wij een leuk extra vak aandragen: popmuziek. Niks leukers dan een uurtje YouTuben en toch wat opsteken. Onze bescheiden bijdrage aan de coronacrisis voor kids en ouders.
Deze week op het programma: britpop. Een stroming uit Groot-Britannië in midden jaren negentig vol leuke gitaarliedjes. Een stroming die veranderde in één groot circus, een ordinaire populariteitsverkiezing tussen twee bands, een wedstrijdje wie het verste kan pissen. En dan ook nog gevolgd door gênante broederruzies! Hoe ontstond deze stroming? En wie won de oorlog?
Hoofdstuk 1: Wonderwall
Grote kans dat je het nummer hier beneden wel kent. Is het niet van de Netflix-serie ‘Everything Sucks!’, dan is er vast wel iemand in je omgeving die eens een keer de gitaar erbij pakte en zei: ‘Ik ken nog wel een liedje.' 'Wonderwall' dus, de ultieme kampvuurklassieker, en het bekendste nummer van de band Oasis, die midden jaren negentig razend populair was in Groot-Brittannië en daarbuiten. Oasis stond in het midden van het populaire britpop genre, dat de hitlijsten in Groot-Brittannië domineerde in die tijd. We gaan eerst eens even terug naar hoe die stroming begon.
Hoofdstuk 2: de inspiratie
Begin jaren negentig waren bands als Nirvana (die band uit Home Schooling les 3) en Pearl Jam populair, en die maakten nogal donkere en sombere muziek. In Engeland waren er bands die terug wilden naar de sound van Britse bands uit de jaren zestig als The Beatles, The Kinks en The Rolling Stones maar ook de jaren tachtig-band The Smiths. Dat was muziek die pakkender was, met leuke refreinen en melodieën die je mee kon zingen. Het was ook echt Britse muziek, terwijl midden jaren negentig vrijwel alleen Amerikaanse bands de hitlijsten domineerden. Kijk maar eens naar dat filmpje hieronder van The Kinks, je hoort een pakkend nummer met een vrolijk refreintje. Daar wilde die britpopbands weer naartoe!
Hoofdstuk 3: het ontstaan van Britpop
Ze wilden dus afstappen van die populaire donkere rock, en weer echte Britse muziek maken. Dat was een groot kenmerk van de britpop: het zingen over de nationale identiteit. Bands als Suede, Pulp en Blur, die worden gezien als de eerste britpop-bands, schreven liedjes over hoe het is om jong te zijn in Groot-Brittannië. De Britse jongeren herkenden zich in die teksten, veel meer dan in die rock uit Amerika, en dus werd britpop razend populair. In het filmpje hieronder zie je het nummer ‘Parklife’ van Blur, wat een enorm grote britpop-hit was. In dit nummer zie je ook de kenmerken van britpop overduidelijk: het is een nummer met een pakkend refrein en de band zingt op grappige wijze over het alledaagse leven in Londen. Ze zingen over het voeden van de duiven, de vuilnismannen en de hardlopende mensen door de straten. Parklife!
Hoofdstuk 4: de 'battle of britpop'
Een enorm belangrijk moment in de britpop was de ‘battle of britpop’. Het was in de tijd dat Blur en Oasis aan de top van de britpop stonden. Er waren natuurlijk veel meer bands actief die allemaal britpop maakten zoals Elastica en Pulp, maar de bladen maakten rond Blur en Oasis één groot circus. En het was eigenlijk een wedstrijd wie nou het verste kon pissen.
Oasis was een band uit Manchester rondom de broers Liam en Noel Gallagher. Liam was de arrogante zelfverzekerde zanger, en Noel was de muzikale directeur van de band. Die twee broers waren overigens ontzettend vaak aan het ruziën met elkaar, maar daar later meer over. Hoewel Oasis in dezelfde stroming meeging als Blur, verschilden de bands enorm van elkaar. Oasis kwam uit de arbeidersklasse en maakte échte meezingmuziek, muziek die je lekker kon meebrallen in de kroeg. Blur kwam uit het hippe Londen, en werden gezien als iets kunstzinniger. Zo zong de zanger van Blur in een bekakt Londens accent, en de zanger van Oasis in een superplat Manchesters accent. En net zoals jij en je vrienden misschien wel een hekel hebt aan een school een paar kilometer verderop, hadden Blur en Oasis ook een hekel aan elkaar.
In 1995 zouden ze op dezelfde dag een single uitbrengen. De Britse bladen maakten er een groot circus van. Kijk maar eens naar de foto hierboven, dit was de cover van een belangrijk blad dat NME heet. Zij noemden het de ' British heavyweight championship', oftwel het Britse zwaargewicht kampioenschap. Wie de meeste singles zou verkopen zou de winnaar van de britpop zijn. Damon Albarn, de zanger van Blur, kwam zelfs met een interview op het nationale nieuws om te praten over de wedstrijd, dus het was écht een groot ding in Groot-Britannië. En al snel ging de strijd over meer dan alleen muziek, het was een strijd tussen het noorden en het zuiden. Toen brak de zondag aan, en de uitslag werd bekend gemaakt. Blur had gewonnen, ze verkochten 50.000 meer singles dan Oasis, en mochten die week dan ook optreden bij ‘Top of the Pops’. De bassist had zelfs een Oasis T-shirt aangetrokken, om nog eens een dikke middelvinger aan Oasis te geven. Blur had de slag gewonnen, maar de oorlog was nog niet over.
Hoofdstuk 5: wie won de oorlog?
Eigenlijk was de 'battle of britpop' het hoogtepunt van britpop, en werd de populariteit van het genre daarna minder en minder. Nadat Blur de slag om de grootste hit won, brachten Blur en Oasis in dat najaar allebei een album uit. En hier nam Oasis toch de overmacht over Blur. Het nieuwe album van Blur steeg niet boven de voorganger uit, die van Oasis juist wel. Ook won Oasis alle awards waar Blur en Oasis dat jaar allebei voor genomineerd waren. En in het filmpje hieronder zingt Oasis ook nog even het nummer van Blur uit hoofdstuk 3 na om een dikke middelvinger op te steken naar Blur. 'Shitlife!' Oasis wist zelfs Amerika te veroveren, wat Blur tot dan toe niet lukte. En Oasis gaf zelfs het grootste concert ooit in de geschiedenis van Groot-Britannië, waar 2,5 miljoen mensen zich aanmeldden voor tickets! De oorlog was gewonnen door Oasis, en daarop viel britpop langzaamaan uit elkaar. Bands stopten ermee of gingen andere soort muziek maken.
Hoofdstuk 6: De ruzie tussen de broers Gallagher
De britpop-oorlog was voorbij, maar daarachter was nog een strijd gaande: de ruzie tussen de Liam en Noel Gallagher. Dat is eigenlijk maar een gênant verhaal. Er was een constante strijd tussen die twee, ze waren continu kinderachtig tegen elkaar aan het doen. Eigenlijk was het al sinds 1994 bekend dat het niet altijd goed ging tussen die twee. In 1994 gooide Liam namelijk een tamboerijn naar Noel tijdens een optreden. In de tijd daarna hebben die twee ontzettend zoveel stennis geschopt. Zo sloeg Noel Liam eens met een cricketbat de studio uit. Nog zoiets: Liam kwam bij een belangrijk tv-optreden op MTV zo dronken aankakken dat hij niet kon meezingen. Toen ging hij vanuit de zaal zijn broer lastigvallen. Dat zie je in het filmpje hieronder!
In 2009 was het voor Noel genoeg geweest. Hij stapte net voor een concert uit de band omdat hij niet één dag langer met Liam kon samenwerken. En dat is dan toch jammer, dat zo'n constante ruzie tussen twee broers een band kan laten imploderen. Want het was toch wel een strijd om wie nou de populairste broer (en het gezicht van Oasis) was; Liam de zanger, of Noel die de liedjes schreef. Zelfs nu nog hebben de twee ruzie. Liam twittert nog vaak wat een klootzak hij zijn broer vindt.
Hoofdstuk 7: Damon Albarn gaat verder met tekenfilm-band
De frontman van Blur, Damon Albarn, richtte na dat Blur was gestopt de virtuele supergroep Gorillaz op. Een project gebaseerd op bedachte cartoonpersonages. Deze groep werd eigenlijk veel populairder dan Blur, en liet zien dat Albarn veel meer in zijn mars had dan britpopliedjes maken. En wat ook nog een leuk verhaal is: Oasis en Damon Albarn zouden elkaar nog een keertje tegenkomen aan de top van de hitlijst.
Het is 2005, tien jaar na die strijd om de grootste hit in 1995 die Blur won. Oasis staat met het nummer ‘The Importance of Being Idle’ op nummer 1 in de hitlijsten. En dan is zijn daar ineens de Gorillaz, die Oasis van de nummer 1 positie afstoot met de hit ‘DARE’. Natuurlijk gingen de Britse bladen er weer los op, want Oasis en Damon Albarn stonden weer tegenover elkaar.