We moeten elkaar een beetje helpen, toch? Heel Nederland probeert nu te multitasken tussen thuiswerk en thuisscholing. Wat te doen met kinderen die thuis op de bank zitten maar niet naar buiten mogen? Natuurlijk zijn er online pakketten vanuit scholen, maar laten wij een leuk extra vak aandragen: popmuziek. Niks leukers dan een uurtje YouTuben en toch wat opsteken. Onze bescheiden bijdrage aan de coronacrisis voor kids en ouders, met de komende dagen o.a. de geschiedenis van de dance en een cursus produceren. We gaven al een les 'videoclips', vertelden over de geschiedenis van hiphop in Nederland, verleidden kinderen om een instrument op te pakken en check ook onze spoedcursus Nirvana.
De laatste thuisschooldag van deze eerste week zonder school staat in het teken van house. House? Ja, je mag het ook dance noemen, elektronische muziek waar je de hele nacht op wilt dansen, tot de zon opkomt.
Hoofdstuk 1: Martin Garrix
Hem ken je misschien wel: Martin Garrix. Hij is een van de meest succesvolle artiesten die ooit uit Nederland is gekomen. Of eigenlijk: een van de meest succesvolle dj's. Hij was pas 17 jaar toen hij wereldberoemd werd dankzij het liedje dat hij hier speelt, 'Animals'. Er zit geen tekst in (ok, 1 zinnetje) en je kunt niet meezingen, maar er wel heel goed op dansen en springen. Nederlanders zijn supergoed geworden in dj'en: ze treden op over de hele wereld. Maar waar komt die muziek vandaan? Daarvoor moeten we heel ver terug, naar ongeveer 1989, toen de house in ons land populair werd. En eigenlijk moeten we zelfs nog verder terug, naar de jaren zeventig.
Hoofdstuk 2: Duitse robots
Je moet je voorstellen: een band kende in de jaren zeventig vaste instrumenten. Meestal waren dat gitaar, basgitaar en drums, soms kwam daar een orgel of piano bij. Maar in de jaren zeventig waren er steeds meer bands die speelden met elektronische instrumenten: synthesizers, elektronische piano's en ook bijvoorbeeld drumcomputers. De machines waarmee je muziek maakte deden mensen vaak denken aan machines die ze kenden uit fabrieken, aan robots enzo. De Duitse band Kraftwerk ging wel heel ver: zij maakten muziek met alleen maar van die elektronische apparaten. Zij zongen over auto's op de snelweg en over... robots.
Hoofdstuk 3: Fabrieksmuziek
In Amerika vonden ze dat wel mooi, Kraftwerk. Vooral in grote steden Chicago en Detroit, waar heel veel zwarte jongeren woonden. Het paste wel bij die steden, want er waren veel fabrieken, waar bijvoorbeeld auto's werden gemaakt. De muzikanten daar maakten elektronische muziek die klonk als de toekomst. Dit is daar een voorbeeld van, een nummer gemaakt door Derrick May. We noemen dit techno. In Chicago maakten ze muziek die hier op lijkt, maar dan net iets melodieuzer. Die muziek noemen we house. Een dj draait twee platen aan elkaar, en mixt ze zo met elkaar dat het net lijkt of de muziek de hele tijd door gaat, alsof het één heel lang nummer is. En die muziek werd een paar jaar later ook populair in Nederland. Maar dat ging niet zomaar.
Hoofdstuk 4: Springende hertjes
Hier zie je Kees Heus, ook wel bekend als KC The Funkaholic. Hij is ook dj, en hij viel in de jaren tachtig al voor de house. Maar ook hij geeft toe dat-ie het eerst maar rare muziek vond. Bijna iedereen die van house houdt zegt hetzelfde: eerst snap je er niks van, maar als je het eenmaal snapt, wil je niks anders dan er de hele nacht op dansen. En als ik zeg 'de hele nacht', dan bedoel ik ook echt de hele nacht. Hier legt Kees Heus uit hoe hij deze muziek leerde begrijpen:
Hoofdstuk 5: Het geheime pilletje
Stiekem was er wel een hulpmiddel beschikbaar om house te begrijpen. Een pilletje dat xtc heet. Het is zo groot als een paracetamol of zelfs nog kleiner, en als je het inslikt gebeurt er van alles in je lichaam. Je vindt iedereen heel aardig, wil met iedereen knuffelen en vindt de muziek helemaal geweldig. Ineens wil je de hele nacht dansen en dansen en dansen. In de begintijd mocht dat nog gewoon, maar inmiddels zijn die pillen verboden. Maar de combi van die pillen en de opzwepende muziek zorgden ervoor dat mensen ook in ons land keihard begonnen te dansen, de hele nacht door, tot de zon opkwam. Hier zie je een filmpje van een Multigroove feest in Amsterdam. Dat werd gehouden in een hele grote fabriekshal, en die feesten duurden soms wel tot 12 uur 's middags.
Hoofdstuk 6: Vrolijke kleuren
Zoals je ziet zagen mensen er in die tijd heel anders uit dan nu. En house mensen zagen er ook nog een stuk specialer uit dan normale mensen uit die tijd. In dit filmpje wordt uitgelegd wat voor kleding mensen op house feestjes begin jaren negentig droegen. Kleurtjes!
Hoofdstuk 7: Kale koppen
In Nederland werd een speciaal soort house uitgevonden: gabber. Dat was net als gewone house, maar dan harder en sneller. De fans van die muziek zagen er ook bijzonder uit, want ze droegen trainingspakken, schoren hun hoofd kaal en hadden een eigen dansje: hakken. Er kwamen duizenden gabbers tegelijk op de feesten, en halverwege de jaren negentig waren er 250.000 jongeren in Nederland die zich gabber noemden. Dit liedje werd een hit, het was een soort grap, maar de echte gabbers konden er niet om lachen:
Hoofdstuk 8: Iedereen in het wit
Zo was house heel lang een geheime wereld. Iedereen die het snapte vond het geweldig, iedereen die het niet snapte vond het maar rare muziek. Maar die groep mensen die het geweldig vond, werd wel steeds groter en groter. Het was niet alleen meer voor jonge mensen en gebeurde niet alleen in donkere clubs. House groeide uit tot muziek waar je een voetbalstadion mee kon vullen. Op dit filmpje zie je Sensation, in de Amsterdam ArenA. Iedereen kleedde zich in het wit. In 1990 zei men: ach, die house, dat verdwijnt wel weer. Maar voorlopig is het niet te stoppen.